Μήνας Πέμπτος… Κλωτσιές και στον μπαμπά!

Αυτές οι διήμερες αποδράσεις είναι πάντα τόσο αναζωογονητικές! Δεν μας έχουν μείνει και πολλά διήμερα ακόμη που να τα ευχαριστιόμαστε μόνοι μας. Σε λίγο καιρό, όταν με το καλό θα πηγαίνουμε διακοπές, θα παίρνουμε μαζί και τον μπέμπη μας. Είπαμε λοιπόν να κάνουμε μερικά διήμερα μόνοι μας τώρα που μπορούμε και που δεν έχω βαρύνει κι εγώ για να βαριέμαι τη ζωή μου. Ξεκινήσαμε από την Κύμη. Δεν είχα πάει ποτέ και όπως φαίνεται ούτε και ο Μάκης. Πέρσι είχαμε γυρίσει την Βόρεια Εύβοια, φέτος στην επέτειο μας πήγαμε Νότια Εύβοια και τώρα είπαμε να πάμε Ανατολική Εύβοια για να δούμε τι λέει και η από κει μεριά. Πήρα εγώ μερικά τηλέφωνα για να δω τι παίζει από τιμές και είχα κατασταλάξει σε ένα ξενοδοχείο με πισίνα και θέα στη θάλασσα. Πρωινό μπουφέ (ό,τι καλύτερο για τη δίαιτα) και σχετικά ωραία διακόσμηση και αρχιτεκτονική. Δεν κάναμε κράτηση, για να δούμε αν υπάρχει τίποτα καλύτερο, και έτσι το Σάββατο στις έντεκα η ώρα (δεν καταφέραμε να ξυπνήσουμε από τις εννιά που λέγαμε, αλλά ποιος τα σκέφτεται αυτά τώρα!) ξεκινήσαμε για το διήμερό μας.

Η διαδρομή ήταν γνωστή στο περισσότερο μέρος της, μιας και από εκείνη τη μεριά είναι το χωριό της μητέρας του Μάκη. Λίγος είναι ο δρόμος που δεν είχαμε ξανακάνει. Φτάσαμε στο Στόμιο που κατά τον χάρτη είναι μόνο έξι χιλιόμετρα από την Κύμη. Είναι κι αυτό το μέρος πάνω στη θάλασσα και έχεις θέα όλο το Αιγαίο. Ο αέρας είχε γεμίσει τη θάλασσα με κύματα και ευχήθηκα να είναι λίγο μικρότερα στην Κύμη, γιατί είχα όρεξη για μπάνιο. Μετά το Στόμιο βρήκαμε την Παραλία Πλατανά, στην οποία δεν σταματήσαμε και καθόλου μιας και δεν μας κίνησε ιδιαίτερα το ενδιαφέρον. Ο αέρας ήταν ένα από τα ίδια κι από δω. Δεν μας έβλεπα για μπάνιο. Τρία χιλιόμετρα μετά βρήκαμε την Παραλία της Κύμης που ευτυχώς φαινόταν πολύ καλύτερη από τα δύο προηγούμενα μέρη. Την γυρίσαμε όλη με το αμάξι για να δούμε πού μας αρέσει παραπάνω και πού υπάρχουν ξενοδοχεία και τελικά αποφασίσαμε να πάμε στο ξενοδοχείο που είχα βρει εγώ τηλεφωνικώς αφού το είδαμε και μας φάνηκε καλό, και μετά να δούμε αν υπάρχει καμιά πιο απάνεμη παραλία, να πάμε για μπάνιο και μετά για φαί.

Στο ξενοδοχείο, όλα τα δίκλινα ήταν γεμάτα λόγω κάποιου γάμου.

«Για δέκα ευρώ παραπάνω μπορούμε να σας παραχωρήσουμε για το βράδυ τη σουίτα μας. Είναι πολύ ωραίο δωμάτιο. Θα θέλατε να το δείτε;»

«Βεβαίως!» είπαμε εμείς, που μας καλοφάνηκε η ιδέα.

Το δωμάτιο ήταν όντως πολύ καλοφτιαγμένο. Κρεβάτι με κουνουπιέρα, σαλονάκι με τζάκι (όχι ότι θα το χρησιμοποιούσαμε βέβαια), κουζίνα, μπάνιο με μπανιέρα και πατάρι με δύο ακόμα μόνα κρεβάτια. Το μπαλκόνι είχε θέα στο Αιγαίο και την πισίνα. Όλα πολύ ωραία. Δεχτήκαμε εννοείται να μείνουμε εκεί και τακτοποίησα τα πράγματα μας. Μετά πήγαμε στην παραλία ακριβώς κάτω από το ξενοδοχείο για μπανάκι. Ευτυχώς εκεί αν και είχε τον ίδιο αέρα με τα προηγούμενα μέρη που περάσαμε, δεν είχε πολύ κύμα μιας και στην Κύμη έχουν στο λιμάνι ένα σύστημα από πέτρινους μόλους για να κόβουν τα κύματα και να μην έχουν πρόβλημα με τις ψαρόβαρκες τους. Κάναμε την βουτιά που φανταζόμασταν τόση ώρα και μετά λίγη ηλιοθεραπεία μέχρι να στεγνώσουμε. Πεθαίναμε της πείνας, οπότε μετά βουρ για φαί το οποίο ευχαριστηθήκαμε δεόντως. Όταν πεινάς, το φαγητό είναι πεντανόστιμο! Δεν κάτσαμε και πολύ στο εστιατόριο, μιας και ήταν η πρώτη μέρα που ο Μάκης έκοψε το τσιγάρο. Μετά από πέντε μήνες, το πήρε επιτέλους απόφαση και το έκοψε. Μέχρι στιγμής καλά κρατεί.

Μετά το μεσημεριανό ύπνο μας κατεβήκαμε στην πισίνα για άλλη μια βουτιά, καφεδάκι και ποδόσφαιρο στην Τι-Βι. Αχ αυτό το ποδόσφαιρο πάντα να με κυνηγάει. Ακόμα και την ημερομηνία του γάμου μας αλλάξαμε κατά μια εβδομάδα γιατί αλλιώς θα έπεφτε στην έναρξη του Euro, και σε όλο το γαμήλιο ταξίδι μας βλέπαμε και τους αγώνες. Πάλι καλά που είχε κερδίσει η Ελλάδα και έτσι άξιζε το κόπο. Η πισίνα ήταν παγωμένη και ο αέρας που φύσαγε κρύος, αλλά δεν πτοήθηκα. Ήθελα να ευχαριστηθώ την πισίνα του ξενοδοχείου και αυτό έκανα. Ο Μάκης δεν τόλμησε. Ήμουν μόνη μου στην πισίνα και την κατευχαριστήθηκα! Δεν τολμούσα βεβαίως να βγω έξω λόγω κρύου, αλλά μέσα ήταν μια χαρά. Βγαίνοντας τελικά από την πισίνα και τυλιγμένη με την πετσέτα μου έκατσα να πιω το καφεδάκι μου και να διαβάσω το βιβλίο μου καθώς ο Μάκης έβλεπε τον αγώνα που είχε ήδη ξεκινήσει. Ο σκατουλίνος άρχισε να κλωτσάει δυνατά. Κάθε μέρα πια με ενημερώνει ότι είναι καλά, ότι είναι ξύπνιος και έχει όρεξη με τις μικρές ή μεγάλες και έντονες κινήσεις του. Πολύ το ευχαριστιέμαι. Ακόμα δεν το έχω συνηθίσει και κάθε φορά σταματάω για να το καταλάβω και να το νιώσω όσο το δυνατόν περισσότερο. Έχω αρχίσει πλέον να νιώθω πραγματικά έγκυος και μου αρέσει.

«Χε, ο γιος σου έχει τρελαθεί στην κλωτσιά!»

«Κλωτσάει το σκατούλι;» ρώτησε ο Μάκης καθώς έβαζε το χέρι του χαμηλά στη κοιλιά μου μήπως και καταλάβει κι αυτός τίποτα αυτή τη φορά.

«Κλωτσάει και δυνατά μάλιστα!» είπα βάζοντας του το χέρι του εκεί που κλωτσούσε το μωρό.

«Να το! Το ένιωσες;»

«Αυτό ήταν;» είπε ο Μάκης με έκπληξη.

«Ναι! Το ένιωσες; Ήταν δυνατό αυτό!»

«Το ένιωσα. Οπ! Κι άλλο ε;»

«Ναι! Άντε βρε, το ένιωσες!»

«Χε χε, ναι!»

Read Full Post »

Μήνας Πέμπτος… Το ένιωσα και είδαμε και τι θα είναι!!!

Το ένιωσα, το ένιωσα! Τουλάχιστον νομίζω πως το ένιωσα! Που να ξέρω κι εγώ σίγουρα; Πρώτο είναι. Ό,τι ξέρει, ξέρω. Καθόμουνα στον υπολογιστή και κάτι πάλι έψαχνα περί εγκυμοσύνης και ξαφνικά ένιωσα κάτι σαν πόπ-κορν να σκάει μέσα στην κοιλιά μου. Ένα από δω, ένα λίγο ποιο κάτω. Γύρω στις τέσσερις φορές. Σταμάτησα να κάνω ό,τι έκανα και περίμενα να δω αν θα το ξανανιώσω. Άλλη μια! Μακάρι να μην είχα φάει φακές το μεσημέρι και τώρα να αναρωτιέμαι αν ήταν αέρια ή το μικρό μέσα στην κοιλιά μου! Δεν μου φάνηκε όμως για αέρια. Ήταν κάπως διαφορετικό και ποιο έντονο. Σηκώθηκα αμέσως να πάω στον Μάκη.

«Μάκη!» Φώναξα και κατευθύνθηκα προς τον διάδρομο για το γραφείο.

«Έλα!» Γύρισε το κεφάλι του και με είδε να στέκομαι στην άκρη του διαδρόμου και να κρατάω την κοιλιά μου χαμογελώντας. Είχα σταθεί εκεί γιατί μόλις είχα ξανανιώσει το «ποπ-κορν» να σκάει στην κοιλιά μου.

«Το μωρό;» ρώτησε ο Μάκης που άρχισε να καταλαβαίνει τι γίνεται.

«Ναι, νομίζω το ένιωσα!» είπα χασκογελώντας σαν μικρό παιδάκι και πλησιάζοντας τον Μάκη.

Έβαλε το χέρι του στη κοιλία μου παρόλο που γνώριζε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να νιώσει κι αυτός κάτι. Μετά έβαλε το αυτί του για να δει αν μπορεί να ακούσει κάτι.

«Τίποτα!»

«Κρίμα να μην μπορείς να νιώσεις κι εσύ κάτι, ε;»

«Ε, τι να κάνουμε; Δεν γινόταν να γεννάτε εσείς και να μην νιώθετε και κάτι παραπάνω από μας. Μετά θα ήταν άδικο για σας!»

«Σε λίγο καιρό θα αρχίσεις να το νιώθεις κι εσύ πάντως και κανονικά πρέπει να αρχίσεις να του μιλάς κι εσύ, για να γνωρίζει και την φωνή σου. Τη δικιά μου την έχει μάθει καλά».

Ακόμα πάντως δεν μας βγαίνει αυθόρμητα να κάνουμε τέτοια πράγματα, όπως να μου χαϊδεύει ο Μάκης την κοιλιά (αν και αυτή την εβδομάδα το έχει κάνει μερικές φορές), να μιλάω εγώ στο μωρό, κλπ. Φαντάζομαι τώρα που θα αρχίσουμε να το νιώθουμε και οι δύο, θα το πιστέψουμε και περισσότερο, οπότε θα συμπεριφερόμαστε στην κοιλιά μου σαν να έχει όντως μέσα της ένα μωράκι που μεγαλώνει – το δικό μας μωράκι.

«Πάντως δεν είναι πολύ cool που το ένιωσα σήμερα;»

«Ναι, αλλά γιατί;»

«Γιατί τώρα θα μπορούμε να του λέμε όταν μεγαλώσει πως την ημέρα που μπήκα στον πέμπτο μήνα, αυτό αποφάσισε να κλωτσήσει και να το νιώσω! Σήμερα μπήκαμε στον πέμπτο μήνα, το ξέχασες;»

«Είδες; Μια χαρά το σκατούλι μας, ε;»

Πήγα στο γραφείο μου και συνέχισα να ψάχνω για ασκήσεις γιόγκα για εγκυμοσύνη. Τελικά βρήκα και κάτι μικρά βίντεο και τα είδα. Πολύ μου αρέσει η ιδέα τέτοιων ασκήσεων και λέω να ξεκινήσω, μήπως και με βοηθήσει στον πόνο που έχω τελευταία χαμηλά στη μέση (τι το ήθελα το σφουγγάρισμα;). Αυτές οι ασκήσεις βοηθούν λίγο και στον τοκετό αργότερα. Πάντως θα χρειαστεί να παραγγείλω κάποια DVD από το ίντερνετ μιας και εδώ δεν έχει τέτοια. Βρήκα ένα που εξηγεί την τεχνική λαμάζ (τεχνικές αναπνοής για ανώδυνο τοκετό) και λέω να το πάρω και να ξεκινήσω να τις κάνω. Θα πάρω επίσης και ένα για γιόγκα εγκυμοσύνης και ένα για την ανάπτυξη του μωρού μέχρι τα δύο του χρόνια. Δυστυχώς ό,τι και να έχω βρει στην Ελλάδα, είναι αρκετά παλιό (ακόμα και πολλά βιβλία) κι εγώ θέλω να δω πράγματα της σημερινής εποχής μιας και τώρα θα γεννήσω, τώρα θα κάνω τις ασκήσεις μου και τώρα θα μεγαλώσω το μωρό μου, άρα θέλω να γνωρίζω κι εγώ αυτά που γνωρίζουν οι ειδικοί τώρα και όχι πριν κάποιες δεκαετίες.

Πήγε δύο το πρωί με τα πολλά ψαξίματα στο ίντερνετ και νύσταξα. Να δούμε τι ώρα θα ξυπνήσω πάλι το βράδυ για να πάω στην τουαλέτα να αδειάσω την ουροδόχο κύστη μου και μετά να στριφογυρίζω στο κρεβάτι για καμιά ώρα μέχρι να με ξαναπάρει ο ύπνος. Τελευταία κάθε βράδυ έχουμε τα ίδια. Κατά τις τέσσερις ξυπνάω, προσπαθώ να αγνοήσω την μεγάλη επιθυμία μου για κατούρημα και να ξανακοιμηθώ, τελικά κάποια στιγμή αποφασίζω πως πρέπει να σηκωθώ αν δεν θέλω να καταβρέξω το κρεβάτι, σηκώνομαι και πάω στην τουαλέτα με μάτια σχεδόν κλειστά για να μην ξυπνήσω τελείως. Δεν ανάβω το φως για τον ίδιο λόγο. Τελικά καταλήγω πάλι στο κρεβάτι και βολεύω την συλλογή από τα μαξιλάρια γύρω μου (ένα για κάτω από τα γόνατα, ένα για να αγκαλιάζω και ένα για το κεφάλι) και αρχίζει ο πόλεμος με το Μάκη! Όταν βρίσκεται ανάσκελα ροχαλίζει σαν διάολος και συμβαίνει να θέλει να γυρίσει ανάσκελα την ώρα που μόλις πάει να με πάρει ο ύπνος. Τα νεύρα μου! Πρέπει να τον σπρώξω λιγάκι από τον ώμο και τις περισσότερες φορές καταλαβαίνει πια ότι εννοώ να γυρίσει στο πλάι. Το κάνει αυθόρμητα δίχως καν να ξυπνήσει. Πρέπει να είμαι προσεκτική όμως, γιατί με το που νιώσει πως γυρίζω κι εγώ απ΄ την άλλη, ξαναγυρνάει πάλι ανάσκελα. Και η μάχη συνεχίζεται μέχρι να καταφέρω να κοιμηθώ πριν αποφασίσει να γυρίσει ανάσκελα και αρχίσει το ροχαλητό του (κάθε, μα κάθε μέρα τις τελευταίες δύο περίπου εβδομάδες). Διάβασα στο ίντερνετ ότι το εβδομήντα οκτώ τις εκατό των έγκυων γυναικών στο πρώτο και τρίτο τρίμηνο της εγκυμοσύνης τους έχουν αϋπνία ή ξυπνούν στη μέση της νύχτας και δυσκολεύονται να ξανακοιμηθούν. Οι λόγοι είναι διάφοροι. Οι επισκέψεις στην τουαλέτα, πόνοι της μέσης που προκαλούν το μη βόλεμα στο κρεβάτι, ανησυχία για το μέλλον με το μωρό ή τον τοκετό και διάφορα τέτοια. Κάποιοι μάλιστα λένε ότι είναι λόγω του ότι ο οργανισμός προετοιμάζει την μέλλουσα μαμά για της ώρες ύπνου που πρόκειται να χάσει όταν γεννηθεί το μωρό. Πολύ ωραία όλα αυτά, το μόνο που σκέφτομαι εγώ, είναι ότι ούτε στο πρώτο, ούτε στο τρίτο τρίμηνο βρίσκομαι. Αν υποτίθεται, όπως λένε, το δεύτερο τρίμηνο είναι ο «μήνας» του μέλιτος της εγκυμοσύνης, εγώ τι θα πρέπει να περιμένω στο τρίτο τρίμηνο; Ας μην το σκέφτομαι αυτό τώρα…

Read Full Post »

Μήνας Τέταρτος… Α’ τεστ

Δευτέρα επτά Αυγούστου σήμερα. Η πρώτη δουλειά που έκανα με το που σηκώθηκα ήταν να πάρω τον γιατρό μου τηλέφωνο να κλείσω ραντεβού για τέλος της εβδομάδας. Καλά, δεν ήταν η πρώτη μου δουλειά. Η πρώτη ήταν να πάω στο μπάνιο. Η δεύτερη δουλειά μου, να φάω τις τρείς κουταλιές All-Bran με λίγο γάλα. Από τότε που ξεκίνησα αυτό το πρωινό, τέρμα τα υπόθετα γλυκερίνης για την δυσκοιλιότητα μου. Γιατρεύτηκα! Κάθε, μα κάθε μέρα πλέον, εκτός από μια φορά και αυτό γιατί δεν είχα φάει το πρωί. Η τρίτη δουλειά μου ήταν όντως να πάρω τον γιατρό τηλέφωνο.

«Γιατρέ, η Λυδία είμαι. Μου είχατε πει αυτή την εβδομάδα να έρθω για να κάνουμε το Α’ τεστ».

«Ωραία, να έρθεις τότε».

«Θα μπορούσε να μπει και ο άντρας μου στον υπέρηχο αυτή τη φόρα;»

«Αχ, τι με ρωτάς και εγώ τρέχω από το πρωί;»

«Θέλουμε να το δει και ο Μάκης μια φορά, γιατρέ!» Είναι τόσο συνηθισμένοι οι γιατροί σε όλη την διαδικασία που ξεχνάνε ότι για μάς είναι τόσο σημαντικό όλο αυτό;

«Το πρωί δεν γίνεται!»

«Να έρθουμε το απόγευμα τότε;»

«Άντε αν θέλει να το δει να έρθετε το απόγευμα».

«Ευχαριστώ γιατρέ, γεια σας».

Έκλεισα το τηλέφωνο λίγο νευριασμένη με τον γιατρό. Μου μιλάει απότομα πάντα στο τηλέφωνο αλλά και από κοντά δεν σου δίνει το περιθώριο να ρωτήσεις όσα θες γιατί φοβάσαι πως θα σου την πει. Αναρωτιέμαι πόσο άνετα θα νιώθω να πονάω και να το δείχνω τη μέρα που θα με ξεγεννάει…

Όλοι, μα όλοι; Όλοι λένε ότι θα κάνουμε κορίτσι. Κανένας δεν μας έχει πει ότι θα κάνουμε αγόρι! Φτάσαμε στη φάση που όλοι μας λένε (αφού μυρίσουν τα νύχια τους) το φύλο του μωρού. Πλάκα έχει, δε λέω και δε παραπονιέμαι, ειδικά αφού το φύλο που διαλέγουν είναι αυτό που θέλω κι εγώ. Το ξέρω, το ξέρω! Γερό να είναι κι ό,τι να ‘ναι, και τον τελευταίο καιρό που με έχει πιάσει και ένα άγχος για το αν θα είναι όλα καλά, ακόμη παραπάνω, αλλά όλοι έχουν μια προτίμηση. Η δικιά μου είναι για κορίτσι. Σε ό,τι μαγαζί με μπεμπέ και να πας, τα περισσότερα και ομορφότερα ρούχα και αξεσουάρ είναι κοριτσίστικα. Έχουν βγάλει πλέον και αρκετά αγορίστικα, αλλά και πάλι κερδίζουν τα κοριτσίστικα. Δεν το λέω εγώ, είναι μια πραγματικότητα. Φορεματάκια, μίνι φουστίτσες, ζακετούλες (με κέντημα και χωρίς), παντελονάκια, παπουτσάκια, τσιμπιδάκια, τσαντούλες, κι άλλα τσιμπιδάκια, κι άλλες φουστίτσες, κι άλλα, κι άλλα…! Μια μέρα θέλω κι εγώ να αγοράσω τέτοια κοριτσίστικα αξεσουάρ για το μωρό μου, και θα το προτιμούσα να ήταν σ’ αυτό το μωρό. Ναι το παραδέχομαι ότι θέλω κορίτσι. Θέλω ένα κορίτσι σίγουρα και αν είναι το πρώτο μωρό, θα μας βγάλει από το «άγχος» για το δεύτερο.

Μέχρι στιγμής πάντως, ό,τι όνειρο έχω δει με μωρό αφορά αγοράκι. Δεν ξέρω αν είναι σημαδιακό, προφητικό ή απλά είναι για να προετοιμαστώ ψυχολογικά (όπως μου λέει ο Μάκης), για το ότι μπορεί να είναι αγόρι. Στα όνειρα, ευτυχώς, καλή μάνα φαίνομαι να είμαι με το αγοράκι μου. Τις προάλλες είδα στον ύπνο μου ότι είχε πυρετό το μωρό και επειδή ήταν πολύ ψηλός ο πυρετός (40,5) γεμίσαμε την μπανιέρα με δροσερό νερό, και αφού του έβγαλα τα ρουχαλάκια του –μπλε φορμούλα με μπλε μακό μπλουζάκι με γαλάζιες ρίγες και ασορτί καλτσούλες (σε περίπτωση που δεν καταλάβαινα ότι επρόκειτο για αγόρι μάλλον θα είχα αχρωματοψία), μπήκα στην μπανιέρα και ο Μάκης μου έδωσε το μωρό. Το πήρα στην αγκαλιά μου και άρχισα να το βρέχω με το νερό και να το τρίβω. Μετά από λίγο ήταν πια δροσερό και με κοιτούσε με τα μεγάλα του μπλε μάτια και το κοιτούσα κι εγώ που είχε βρεγμένες τις βλεφαρίδες του και ήταν τονισμένα τα χαρακτηριστικά του. Εκείνη την στιγμή θυμάμαι πως ένιωσα να το αγαπώ πολύ αυτό το μωρό και το φιλούσα στο βρεγμένο του κεφαλάκι. Καλά τα πήγα για μάνα με άρρωστο παιδί πάντως…

Φτάνοντας η μέρα του υπερήχου, το μεσημέρι κοιμάμαι για να περάσει η ώρα πιο γρήγορα (κόλπο που το συνηθίζω για να είμαι ειλικρινής).  Κάνω μπάνιο, ετοιμαζόμαστε και στις έξι και κάτι ξεκινάμε. Σε όλη τη διαδρομή είμαι χαρούμενη και κάνω σαν την χαζοχαρούμενη, τραγουδώντας, χτυπώντας παλαμάκια και άλλα εντυπωσιακά και πανέμορφα κόλπα. Σε λίγη ώρα πολύ πιθανόν να μάθουμε το φύλο του μωρού!

«Θα μάθουμε τι είναι το μωρό μας σήμερα βρε! Cool δεν θα είναι; Θέλω να πάμε σε ένα μπεμπέ μαγαζί μετά να πάρουμε ένα ρουχαλάκι ρόζ ή γαλάζιο! Χεχε!»

«Εγώ ξέρεις τι λέω;»

«Τι;»

«Ότι ο γιατρός δεν θα μπορεί να το δει σήμερα».

«Γιατί βρε να μην μπορεί; Έ, και να μην το δει τώρα! Εγώ θα φταίω αν σε λέω γρουσούζη μετά;»

«Δεν θα είμαι γρουσούζης, προφήτης θα είμαι!»

«Καλά, ας μη μας πει τι είναι κι αν δεν σε λέω εγώ γρουσούζη να με φτύσεις!»

Read Full Post »

Μήνας Τρίτος… Χαλκίδα Vs Ρόδος!

Και τι κάνουμε εμείς όταν βρισκόμαστε σε οικονομικό και εργασιακό αδιέξοδο; Ο ένας προσπαθεί να πείσει τον άλλον να πάμε να μείνουμε επιτέλους Ρόδο (εγώ είμαι ο ένας, από την Ρόδο έρχομαι και στην κορφή κανέλα), που θα μένουμε στο σπίτι μου, που θα έχουμε την αυλή μας να χαίρεται και το παιδί και το σκυλί μας, και που υπάρχουν δουλειές για μας εκεί (ειδικά για μένα που το επάγγελμα της διακοσμήτριας θέλει και γνωριμίες κι εδώ στην Χαλκίδα δεν τις έχω) και που θα μας νταντεύει η μαμά μου το μωρό για να μπορώ να δουλεύω και εμένα μέχρι να γεννήσω. Που θα είναι δίπλα η κλινική για να πάω να γεννήσω δίχως να φοβάμαι ότι θα μου βγει το μωρό κάπου στα μέσα της εθνικής, ή κάπου στο λόφο του Λυκαβητού ψάχνοντας το ΕΛΕΝΑ, και λέω και λέω και σταματημό δεν έχω. Ο άλλος πάλι, προσπαθεί να πείσει τον έναν να κάνουμε άλλη μια τελευταία προσπάθεια έναν χρόνο και να μείνουμε Χαλκίδα (ο Μάκης είναι ο άλλος, που παραλία Χαλκίδας δώσε του και την ψυχή του πάρε) που μένουμε σε ωραίο διαμέρισμα κοντά στη θάλασσα και είμαστε μακριά από τους γονείς μας ενώ στη Ρόδο θα μένουμε κοντά στους δικούς μου, που η Χαλκίδα είναι κοντά στην Αθήνα και όπου και να θέλουμε να πάμε παίρνουμε το αμάξι μας και πάμε δίχως να το σκεφτούμε και πολύ, ενώ στη Ρόδο θα θέλουμε αεροπλάνο ή καράβι, που δεν θα χρειάζεται να μπούμε στον κόπο της μετακόμισης που είναι κι αυτό ένα έξοδο και να μην το ξεχνάω, και λέει κι αυτός τα δικά του και απόφαση δεν παίρνουμε.

Σ’ αυτό το σημείο έχω κάτι να πω για να μην με περάσει και κανείς για καμιά κακίστρω, και αυτό είναι ότι φέτος τελειώσαμε την δεύτερη προσπάθεια διάρκειας ενός χρόνου που μου έχει ζητήσει ο Μάκης για να μην πάμε Ρόδο. Στο μεταξύ οι καριέρες μας δεν έχουν πάει πουθενά και έχουμε πάει εγώ είκοσι εννιά και ο Μάκης τριάντα ένα. Περιμένουμε τρίτο μέλος στην οικογένειά μας, δεν ξέρουμε τι εστί αυτό (από θέμα οικονομικό, δουλειάς δικιάς μου, κ.ο.κ) και δεν είμαστε σε καμιά  θέση να ρισκάρουμε τίποτα, γιατί ήμαστε ήδη χρεωμένοι, όπως άλλωστε και η μισή Ελλάδα. Πιστεύω πως είναι καιρός να πάμε έστω για κάποια χρόνια σε κάτι πιο σίγουρο –και για μένα αυτό είναι η Ρόδος – , να αρχίσουμε να ξεχρεώνουμε σιγά σιγά και να δοκιμάσουμε και κάτι άλλο. Τόσα χρόνια δεν μας έχει πάει ρε παιδί μου η Χαλκίδα, μπορεί να μας πάει η Ρόδος. Ποιος το ξέρει; Άσε που θα μου αρέσει και παραπάνω εκεί τουλάχιστον σ’ αυτή την περίοδο της ζωής μου. Το κακό είναι ότι έχω είδη μπει στην διαδικασία να οραματίζομαι τα πάντα για το πώς θα είναι εκεί. Ακόμα και την διακόσμηση του σπιτιού, του μωρουδιακού δωματίου, το τι θα μπορώ να κάνω στην Ρόδο επαγγελματικά, το πώς θα βλέπω τον σκύλο στην αυλή. Όλα με απόλυτη λεπτομέρεια! Πάντα το κάνω αυτό και στις όμορφες μου σκέψεις, αλλά και στις κακές δυστυχώς.

Αλλά δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε σ’ αυτό το θέμα με τίποτα, οπότε πάντα καταλήγουμε στο μηδέν, κι εγώ να νιώθω τα δάκρυα να ανεβαίνουν στα μάτια μου γιατί νιώθω πως ο Μάκης μου σβήνει τα όνειρά μου με μια γομολάστιχα και περιμένει κι από πάνω να συμφωνήσω μ’ αυτή του την κίνηση για να μην νιώθει και κακός. Ο Μάκης πάλι το βλέπει πως απλά είμαι σαν μωρό που του παίρνουν το παιχνίδι του και κλαίει. Και εγώ ερωτώ. Έστω πως όντως είμαι απλά ένα μωρό που κλαίει γιατί κάποιος του παίρνει το παιχνίδι του. Πρώτο ερώτημα: με ποιο δικαίωμα μου παίρνει το παιχνίδι μου; Δεύτερο ερώτημα: γιατί μου το παίρνει για δεύτερη φορά; Τρίτο και τελευταίο ερώτημα: δεν βλέπει ότι με το να μου παίρνει το παιχνίδι μου δεν βγαίνει τίποτα καλό; Μήπως είμαι πολύ καλή και αφήνω να μου παίρνει το παιχνίδι μου;

Μην συνεχίσω με τις ερωτήσεις. Και να μου τις απαντήσετε, ο Μάκης δεν ακούει! Ευτυχώς που φέτος οι συζητήσεις αυτές δεν έχουν πάρει ακόμα μορφή καυγάδων. Δεν λέω πως είναι οι πιο εύκολες και ευχάριστες, αλλά τουλάχιστον είμαστε μια χαρά αγαπημένοι και καθόλου μα καθόλου τσακωμένοι. Η αλήθεια είναι πως νιώθω ότι είναι σχεδόν έτοιμος να πειστεί και πως αρχίζει να με καταλαβαίνει περισσότερο ή απλά καταλαβαίνει πως έχουν στενέψει τα περιθώρια. Νομίζω ότι βρίσκεται στα πρόθυρα να πει το μεγάλο ναι, αλλά το κρατάει για το τέλος μήπως και βρεθεί κάτι αργότερα και μετά δεν μπορεί να το πάρει πίσω. Ελπίζω να τελειώσει γρήγορα αυτή η κατάσταση, γιατί και έχω αρχίσει να βαριέμαι που δεν κάνω τίποτα όλη μέρα και έχω αρχίσει να αγχώνομαι και κάπως. Θέλω να ξέρω τι θα κάνουμε (βασικά θέλω να ξέρω ότι θα πάμε Ρόδο, αλλά τέλος πάντων), για να μπορώ να το οραματιστώ. Έτσι μόνο ηρεμώ και χαλαρώνω. Τι να κάνουμε; Ο καθένας με τα χούγια του …

Τα συζητήσαμε από δω, τα συζητήσαμε από κει. Φωνάξαμε, θυμώσαμε, έκλαψα και τέλος μου ήρθε η φαεινή ιδέα να κάνουμε μια συμφωνία. Έτσι λίγο πριν να αρχίσουμε να κρατάμε μούτρα και να ξεχνάμε τις αγάπες και τα χάδια (έτσι δηλαδή όπως ξεκινήσαμε αυτές τις συζητήσεις), η κατάσταση έληξε. Η συμφωνία είχε ως εξής: θα μείνουμε για ακόμη δύο χρόνια στην Χαλκίδα και όταν λήξουν αυτά τα δύο χρόνια, αν ακόμα το θέλω θα πάμε να μείνουμε στην Ρόδο, δίχως ερωτήσεις, δίχως συζητήσεις, δίχως κλάματα, δίχως μα και ξε-μα. Θα μείνουμε σε ένα σπίτι μικρό που έχουν οι γονείς του Μάκη λίγα λεπτά έξω από την Χαλκίδα, θα το φτιάξουν για να μπορεί να μείνει εκεί κάποιος μόνιμα και θα πάμε να μείνουμε εκεί με το που φτιαχτεί. Εγώ μετά τη γέννα δεν θα δουλεύω, αλλά θα νταντεύω το μωρό μας τα πρωινά και αν τελικά μου κάτσουν και μερικά φροντιστήρια το απόγευμα και καμιά γραφιστική δουλειά από το σπίτι, καλώς, αλλιώς σαν και πρώτα. Ο Μάκης βρήκε μια καλή δουλειά προγραμματιστή σε μια εταιρεία εδώ στην Χαλκίδα, οπότε για την ώρα όλα κομπλέ. Δεν πάμε από τώρα εκεί που ήθελα, αλλά αν συνεχιστούν τα πράγματα όπως μέχρι στιγμής, σε δύο χρόνια την κάνουμε για Ρόδο. Μέχρι τότε θα είμαι μια καλή μανούλα. Δεν είναι και άσχημη συμφωνία. Τι λέτε;

Read Full Post »

Mήνας Τρίτος… Οικονομικό Αδιέξοδο!

Πολύ ηρεμία έπεσε και εμείς με κάτι τέτοια αγχωνόμαστε. Καλοκαίρι, δίχως λεφτά, δίχως να βλέπουμε τι ακριβώς δουλειά θα μπορούσαμε να κάνουμε τον χειμώνα (ποιος να με πάρει εμένα έγκυο τώρα; Μόνο χωρίς ασφάλεια, αλλά κάτι είναι κι αυτό). Ξεκινάμε λοιπόν να στέλνουμε βιογραφικά και να ψάχνουμε στις αγγελίες. Στις αγγελίες μόνο για σερβιτόρες και παιδιά για delivery. Εγώ ψάχνω για κανένα αρχιτεκτονικό γραφείο, ή κατασκευαστική εταιρεία ή για γραφίστα. Ο Μάκης για οτιδήποτε έχει σχέση με κομπιούτερ που να πληρώνει και λιγάκι. Τίποτα για μένα και μέχρι στιγμής ξεραΐλα και για τον Μάκη. Αρχίζει το άγχος. Όχι ότι δεν μας έχει ξανατύχει κάτι τέτοιο. Πέρσι τέτοια εποχή ένα ακριβώς από τα ίδια περνάγαμε (δεν μας πάει εμάς το καλοκαίρι). Τα έχουμε περάσει και ξέρουμε πώς είναι.

Εγώ πέρσι είχα καταφέρει να βρω δουλειά σε μια κατασκευαστική εταιρεία που πουλάει κουζίνες, κουφώματα πλακάκια, κλπ. που  κάνει και μελέτες διακόσμησης σε πελάτες που ζητούν μια πρόταση και προσφορά. Έτσι θεώρησα καλή ευκαιρία τη δουλειά αυτή εφόσον ξεκαθάρισα ότι αυτό που με ενδιαφέρει περισσότερο είναι ο σχεδιασμός και όχι η πώληση, αν και βεβαίως θα βοηθούσα και στο δεύτερο. Δεν σκέφτηκα πως και την κοπέλα του αφεντικού αυτό ακριβώς θα την ενδιέφερε, οπότε τελικά βρέθηκα να προσπαθώ να γίνω καλή πωλήτρια και γραμματέας/ βοηθός της κοπέλας του αφεντικού, η οποία τύχανε να είναι πιο αυστηρή (για ασήμαντα πράγματα) κι από το ίδιο το αφεντικό. Αυτό που ζητάω από την δουλειά μου, είναι να μου δίνει τη δυνατότητα να είμαι δημιουργική. Σπούδασα τέσσερα χρόνια στην Αγγλία για να μπορώ να κάνω μια δουλειά που πραγματικά μου αρέσει. Από τα αφεντικά μου πάλι, αυτό που ζητάω, είναι να μου δείχνουν ότι εκτιμούν την προσπάθειά μου (και προσπάθεια κάνω πραγματική), να με εμπιστεύονται, και να μου μιλούν με σεβασμό. Αν νιώσω ότι δεν εκτιμάται η δουλειά μου και ότι σχεδόν για τον μόνο λόγο που μου μιλάς είναι για να μου την λες με μεγάλη αγένεια για ασήμαντα πράγματα (όπως γιατί δεν άδειασα ένα τασάκι στο δίπλα γραφείο, ή γιατί δεν έφτιαξα καφέ φίλτρου όταν ήρθα στην δουλειά), στο στυλ «να μην ξανασυμβεί!», τότε δεν περιμένω και πολύ για να βρω μια ευκαιρία να την κάνω. Και την ευκαιρία την βρήκα. Εμ, δε φτάνει που δε μου άρεσε η δουλειά, από πάνω ήμουν και ο αποδέκτης του άγχους και της ανασφάλειας των άλλων. Τα παραπάνω παράπονα δεν ειπώθηκαν ποτέ. Άλλωστε δεν υπήρχε λόγος, ούτε και θα έβρισκε κανείς το δίκιο του. Ο καθένας τον δρόμο του και όλοι φίλοι. Σε ένα μήνα θα ξεκινούσα άλλη δουλειά που είχα βρει, σε μια άλλη κατασκευαστική πολυκατοικιών. Θα ήμουν στο εργοτάξιο σε κουβούκλιο, να απαντώ τηλέφωνα και να κλείνω ραντεβού σε άτομα που ενδιαφέρονται για κάποιο από τα διαμερίσματα ενός συγκροτήματος πολυκατοικιών που βρίσκεται υπό κατασκευή. Επίσης, για οποιονδήποτε σχεδιασμό και αλλαγή θα ήθελαν, θα ήμουν εγώ υπεύθυνη και το κόστος για αυτό το σέρβις θα ήταν δική μου υπόθεση. Μια χαρά δηλαδή, και πολύ πιο κοντά σ’ αυτά που θέλω πραγματικά να κάνω.

Ο Μάκης από την άλλη, είχε βρει δουλειά (πέρσι κι αυτός) σε μια σχολή πληροφορικής που βρισκόταν στα πρόθυρα να κλείσει. Τον πήραν για υπεύθυνο εκεί και του είπαν ότι θα κάνει training και ότι θα του δείξουν ό,τι χρειάζεται να μάθει για να μπορεί να βοηθήσει τη σχολή. Σε κανέναν χρόνο θα αποφάσιζαν αν θα έκλεινε η σχολή ή αν θα την έφτιαχναν λιγάκι γιατί ήταν πλέον σε σχετικά άθλια κατάσταση σε σύγκριση με τις τόσες καλοσχεδιασμένες και διακοσμημένες σχολές πληροφορικής. Τελικά ούτε training του έκαναν ούτε κανείς ενδιαφερόταν για αυτή την σχολή και σε ό,τι προσπάθεια και να έκανε ο Μάκης (όχι τεράστια βέβαια γιατί από μόνος του τι να κάνει;) δεν έβρισκε ανταπόκριση. Έτσι αρχές καλοκαιριού η απόφαση πάρθηκε και η σχολή έκλεισε…

Μέσα καλοκαιριού τώρα και είμαστε όπως ήμασταν πέρσι τέτοια εποχή. Η διαφορά είναι ότι το ενοίκιο από το Σεπτέμβρη θα ανέβει στα πεντακόσια. Όσο για μένα αμφιβάλω αν θα με πάρει κάποιος σε άλλη δουλειά και αυτή που είχα συμφωνημένη δεν την βλέπω να ξεκινάει ποτέ, γιατί από Ιούλη πήγαμε για Σεπτέμβρη (και αν), γιατί κανείς μέχρι τώρα δεν έχει ενδιαφερθεί για αγορά διαμερίσματος και φοβούνται να πάρουν κι εμένα και να έχουν άλλο ένα έξοδο. Οπότε μένουμε με το ότι και ο Μάκης να βρει μια δουλειά, εγώ πολύ πιθανόν να μην βρω τίποτα. Αν υποθέσουμε ότι χρειαζόμαστε δύο χιλιάδες ευρώ το μήνα, που τόσα περίπου βγάζαμε τον χειμώνα και δεν μας έμενε τίποτα (ενοίκιο, Τ.Ε.Β.Ε. και για τους δυο μας, λογαριασμοί, βενζίνες, κλπ.). Κι αν υποθέσουμε, πολύ λογικά και πάλι, πως φέτος θα έχουμε παραπάνω έξοδα (γέννα, μωρό, γιατρούς, κλπ.), τότε βγάζουμε το συμπέρασμα πως βρισκόμαστε σε αδιέξοδο…

Read Full Post »