Μήνας Έβδομος… Όλα καλά!

Αύριο μπαίνω στην εικοστή ένατη εβδομάδα. Εδώ και μια εβδομάδα έχω μπει αισίως στον έβδομο μήνα. Πότε πρόλαβα; Το ξέρω, το ξέρω! Όλη την ώρα λέω πόσο γρήγορα μου φαίνεται ότι περνάει ο καιρός. Τι να κάνω; Είναι αλήθεια! Ο καιρός περνάει σαν ένα αυτοκίνητο της Φόρμουλα 1. Δεν προλαβαίνεις καλά καλά να το βγάλεις φωτογραφία γιατί περνάει από μπροστά σου σαν αέρας. Που την βρήκα τέτοια σύγκριση τώρα; Μα αφού ο Μάκης δεν χάνει αγώνα και ο αδερφός μου (ο Στέφανος) προσπαθεί να με πείσει να βλέπω κι εγώ για να συνηθίσει ο μπέμπης μας στον ήχο ώστε να τον ξεκινήσουμε από μικρό με Kart και να γίνει μια μέρα ο επόμενος Schumacher. Τώρα που φεύγει μάλιστα από την Φόρμουλα 1, είναι ευκαιρία λέει που πρέπει να αρπάξουμε από τα μαλλιά! Δεν σφάξανε όμως. Εγώ μια ζωή φοβάμαι ότι θα πάθει κάτι ο Μάκης με το αυτοκίνητο επειδή τρέχει και είναι νευρικός οδηγός, θα βάλω το παιδί μου στο στόμα του λύκου; Όχι βέβαια! Αφού το ξέρω πως θα είμαι μια υπερπροστατευτική μάνα. Θα το βάλω να ζει σε μια γυάλα, όπου δεν θα μπορεί να πάθει τίποτα! Αστειεύομαι βέβαια (για την γυάλα), αλλά μπορώ λίγο να καταλάβω το πόσο εύκολο είναι να γίνεις μια τέτοια μάνα που όμως με τέτοια συμπεριφορά να καταστρέψεις το παιδί σου… Πού να το γεννήσω κι όλας το μωρό δηλαδή!

Το μωρό το λέμε Μπίο μέχρι στιγμής. Μας άρεσε πολύ αν και βγήκε από άσχετη συζήτηση με τα αδέρφια του Μάκη. Κάναμε πλάκα και ρωτούσαμε πως θα βγάλουμε το μωρό. Το μόνο που ζήτησα εγώ, ήταν να έχει και ένα γλυκούτσικο υποκοριστικό. Πετάχτηκε ο Τίμος (ο μικρός αδερφός του Μάκη) και είπε να τον βγάλουμε Ευλάμπιο!

«Και να το φωνάζετε Λάμπη!» είπε η Σοφία (η αδερφή του Μάκη).

«Μπίο!» είπα εγώ και από τότε τόσο μας άρεσε αυτό το Μπίο που και οι δυο μας (ο Μάκης κι εγώ), έτσι λέμε το μωρό μας. Οπότε από δω και πέρα όταν μιλάω για τον Μπίο, θα εννοείται πως μιλάω για τον μπέμπη μας.

Εκτός του Μπίο που μεγαλώνει κάθε μέρα κι από λίγο, μαζί του μεγαλώνει και η κοιλιά μου. Έχει στρογγυλέψει αρκετά και ούτε κι εγώ αλλά ούτε και ο Μάκης μπορούμε να πιστέψουμε πόσο έχει μεγαλώσει. Δεν μπορώ να φανταστώ πού θα φτάσει μέχρι το τέλος της εγκυμοσύνης. Οι περισσότεροι μάλιστα, όταν τους λέω πόσων μηνών είμαι, μου λένε πως έχω μικρή κοιλίτσα! Δυστυχώς αυτό που περίμενα έχει συμβεί : Γύρω από τον αφαλό μου, εμφανιστήκαν κάτι ωραίες γραμμωμένες ραγάδες! Στην αρχή ήταν κάτι μικρά κόκκινα σημαδάκια που με το που τα είδα πλακώθηκα στη βαζελίνη (βάζω κάθε φορά που κάνω μπάνιο). Μέσα σε δύο εβδομάδες έχουν πολλαπλασιαστεί και σε μέγεθος αλλά και σε αριθμό! Και το έλεγα εγώ ότι θα κάνω ραγάδες! Κάνω με το παραμικρό γενικά, αλλά δεν έβαζα ποτέ μου βαζελίνη και έτσι είχα μια κρυφή ελπίδα ότι δεν θα γίνω όπως κάποιες που όλη τους η κοιλιά είναι ένας κόκκινος χάρτης ποταμιών και ρυακιών. Κι όμως, όπως φαίνεται κατά κει βαίνουμε.

Μέχρι στιγμής όλο και κάτι μου τυχαίνει από δουλειά έτσι για να βγάζω κι εγώ το κατιτίς έξτρα που τόσο μας χρειάζεται. Στις εκλογές (και τις δύο Κυριακές) πήγα με τα παιδιά της δουλειάς του Μάκη και περνούσαμε στα computer τις ψήφους και τους συνδυασμούς των κομμάτων. Για τις δύο Κυριακές και για σχετικά ξεκούραστη δουλειά, γιατί ήμασταν κάμποσοι, πήραμε τριακόσια ευρώ ο καθένας. Μια χαρά! Αυτή την εβδομάδα με πήραν τηλέφωνο από μια σχολή υπολογιστών στην οποία είχα δώσει κάποια στιγμή το βιογραφικό μου και μου ζήτησαν να πηγαίνω για δύο ώρες κάθε απόγευμα και για τέσσερις συνολικά μέρες για να κάνω μαθήματα σε μια κοπέλα που θέλει να ξαναθυμηθεί το Photoshop. Άλλα εκατό ευρώ έξτρα από κει. Με πήρε τηλέφωνο και μια κοπέλα από την Αμάρυνθο (λίγο μετά την Ερέτρια) να κανονίσουμε για μια διακόσμηση αστραπή στο μαγαζί της, απλά για να το αλλάξει κάπως με αλλαγή του στησίματος των αντικειμένων που πουλάει. Το Σάββατο θα πάω να συζητήσω μαζί της και εύχομαι να την κλείσω κι αυτή την δουλειά.  Αναρωτιέμαι αν θα μας πάει έτσι τσούκου τσούκου αυτόν τον χρόνο που δεν δουλεύω κάπου μόνιμα. Τί στο καλό συμπτώσεις είναι αυτές; Ή δεν είναι συμπτώσεις;  Κάπου είχα διαβάσει κάποτε πως «Συμπτώσεις είναι μικρά θαύματα στα οποία ο Θεός απλά προτιμά να παραμείνει ανώνυμος»…

Την πήρα τελικά την δουλειά στην Αμάρυνθο. Το πώς θα την κάνω με την κοιλιά στο στόμα και πόσο πτώμα θα είμαι μετά ή αν θα πρέπει να μείνω στο κρεβάτι την επόμενη, αν θα τα έχει παίξει η μέση μου, είναι απλά λεπτομέρειες. Της ζήτησα 370 ευρώ γιατί ήθελα να την πάρω την δουλειά μιας και τα χρήματα δεν μας περισσεύουν τον τελευταίο καιρό. Αν δω ότι κουράζομαι πολύ, θα κάνω παραπάνω μέρες αντί για μιάμιση που της είπα. Δεν θα πεθάνουμε κιόλας! Αυτό που αναρωτιέμαι όλο αυτό το διάστημα και που αιωρείται συνέχεια στο μυαλό μου είναι, πόσο άραγε να ζητούν οι άλλοι διακοσμητές για μια παρόμοια δουλειά; Το λέω γιατί αρχικά η κοπέλα προσπαθούσε να με προετοιμάσει πως δεν πρόκειται να πληρώσει και τα κέρατά της για ένα δύο μεροκάματα. Μου ανέφερε πως με όσους μίλησε μέχρι στιγμής της ζήτησαν υπέρογκα ποσά και ότι της μιλούσαν με τρόπο πολύ υπεράνω και καλά. Μου έκανε τόσα παράπονα που με κόμπλαρε. Ξαφνικά δεν ήξερα πως θα αντιδράσει με τα λεφτά που θα της ζητούσα, αλλά για πόσα πια να πάω να βγάλω την μέση μου; Όταν της είπα τί ποσό ζητάω, με κοίταξε με ένα πολύ περίεργο βλέμμα που δεν μπορούσα να καθορίσω αν ήταν λόγω του ότι της φάνηκε πολύ χαμηλή ή πολύ ανεβασμένη η τιμή.

«Τριακόσια εβδομήντα;! Σοβαρά μιλάς;»

«Ναι, γιατί;»

«Και θα βγει καλό το μαγαζί;»

«Βεβαίως, γιατί όχι;»

«Καλά, τριακόσια εβδομήντα ευρώ;»

«Ναι!» ακόμα περίμενα με αγωνία την συνέχεια, χωρίς να έχω καταλάβει αν θα ήταν θετική ή αρνητική η απάντησή της.

«Εμείς οι δύο θα συνεργαστούμε σίγουρα και στο μέλλον,» μου λέει με χαρούμενο ύφος, οπότε άρχισα να καταλαβαίνω πως τελικά η τιμή μάλλον της είχε αρέσει πολύ.

«Χαίρομαι που το ακούω,» της είπα κι εγώ χαμογελαστά πια.

«Πραγματικά συγκινούμαι τώρα, αλλά πού να ήξερες τί ποσά έχω ακούσει και με τί ύφος μάλιστα το λένε! Τριακόσια εβδομήντα ευρώ έτσι; Όχι χιλιάδες!»

«Ευρώ, ναι!»

Άρχισα να σκέφτομαι ότι τελικά πρέπει να της ζήτησα λιγότερα κι από όσα θα ήταν διατεθειμένη και ευχαριστημένη να δώσει. Την επόμενη φορά, θα την ρωτήσω τα ποσά που της είχαν ζητήσει για να ξέρω τί παίζεται. Όχι ότι δεν θα μείνω ευχαριστημένη μ’ αυτά που ζήτησα τώρα, γιατί ό,τι και να είναι, μιλάμε για μιάμιση μέρας δουλειά. Δουλειά που μου αρέσει άλλωστε, αρκεί όμως να μην πάθει κανένα τραμπάκουλο η μέση μου. Θα δείξει σε καμιά δεκαπενταριά μέρες που θα πάω να φτιάξουμε το μαγαζί της. Ραντεβού στις δεκατέσσερις Νοεμβρίου! Πρέπει να πάω να κάνω μια έρευνα αγοράς στα Χριστουγεννιάτικα της φετινής χρονιάς να δω ποια είναι η μόδα. Θα το αφήσω για την επόμενη εβδομάδα όμως για να μου περάσει το συνάχι.

Αυτό το συνάχι μου έχει πραγματικά σπάσει τα νεύρα. Έχω πονόλαιμο, κομμάρες και κάθε τόσο ανεβάζω και λίγα δέκατα, και εννοείται πως έχω και μια μπουκωμένη, όσο δεν πάει, μύτη. Δεν μπορώ να πάρω κάτι για να μου περάσει, αλλά δεν φτάνει μόνο αυτό. Αντί να έχω τον Μάκη να με νταντεύει και να με φροντίζει, τί έγινε παρακαλώ; Κόλλησε κι αυτός! Είναι η δεύτερή μου εβδομάδα με το συνάχι. Την πρώτη, πλακώθηκα στα τσάγια και τα μέλια (δεν μπορώ να πάρω και τίποτα άλλο βλέπετε), οπότε πήγε να μου περάσει μόλις δυο τρεις μέρες μετά τα πρώτα συμπτώματα. Έτσι, χάρηκα κι εγώ που την έβγαλα καθαρή δίχως πολλά πολλά. Μέσα σε δύο μέρες όμως, ξαναήρθα στα παλιά μου, αλλά με βαριά μπουκωμένη μύτη αυτή τη φορά, ενώ ο Μάκης άρχισε τον ξερόβηχα που κρατάει κι αυτόν κι εμένα ξύπνιους το βράδυ. Ο Μάκης εδώ και κάποιες μέρες τώρα, πλάκωσε το σιρόπι του βήχα (οπότε μπορεί και κοιμάται όλο το βράδυ δίχως διακοπή), διάφορες παστίλιες για τον λαιμό, βιταμίνη C, και τσάγια (τα οποία του φτιάχνω εγώ γιατί αυτός λέει δεν ξέρει! Τί έχω να τραβήξω ακόμα, Θεέ μου;). Άρχισε λοιπόν να αισθάνεται καλύτερα αυτός κι εγώ μια μέρα είμαι καλύτερα και μια χειρότερα. Σήμερα για παράδειγμα, είμαι χειρότερα. Άντε να γίνει καλά ο Μάκης τουλάχιστον να με νταντέψει λιγάκι. Το ντάντεμα του Μάκη βέβαια, όταν αρρωσταίνω, είναι να παραγγέλνει pizza να φάμε και να με σκεπάζει με μια κουβερτούλα όταν κρυώνω στον καναπέ ή πάλι να μου βάζει νερό στην θερμοφόρα όταν του το ζητήσω. Κάτι είναι κι αυτό, δεν λέω…

Μέσα στα συνάχια και τον βήχα, πήγαμε χτες να παρακολουθήσουμε το πρώτο μάθημα ανώδυνου τοκετού στο Έλενα. Τα καλά νέα, είναι ότι αν οι σύζυγοι παρακολουθήσουν τα δύο πρώτα μαθήματα ψυχοπροφυλακτικής (έτσι λέγονται πια τα μαθήματα ανώδυνου τοκετού, καθώς κατάλαβαν ότι τα περί «ανώδυνου τοκετού» ήταν ένα μεγάλο ψέμα, μιας και φυσικός τοκετός που να είναι και ανώδυνος δεν υφίσταται), τότε μπορούν να μείνουν μέχρι τέλους στον τοκετό και να είναι δίπλα στις γυναίκες τους όταν θα γεννηθεί το μωρό. Αποφασίσαμε δίχως πολύ συζήτηση να πάμε να κάνουμε αυτά τα δύο υποχρεωτικά μαθήματα, να μας δώσουν τη βεβαίωση και να βρίσκεται ο Μάκης μαζί μου μέχρι την γέννηση του μωρού μας, για να το δούμε και οι δυο ταυτόχρονα και να ζήσουμε αυτή την υπέροχη στιγμή μαζί. Αυτό βέβαια υπό τον όρο ότι ο γιατρός και η μαία δεν τον δουν χλωμό και έτοιμο να πέσει ξερός την ώρα του τοκετού. Σε μια τέτοια περίπτωση τους λένε να περάσουν έξω. Εγώ ελπίζω πως ο Μάκης θα κρατήσει την ψυχραιμία του, όπως συνήθως, και θα μπορέσει να μου δώσει κουράγιο εκείνη την ώρα, μέχρι που θα βγει ο Μπίος μας και θα τον δούμε επιτέλους σαν κανονικό ανθρωπάκι και όχι σε έναν μαυρόασπρο δισδιάστατο υπέρηχο.

Το πρώτο μάθημα λοιπόν δεν ήταν και τίποτα το πολύ συναρπαστικό ούτε και μάθαμε πολλά τα οποία δεν γνωρίζαμε. Αργήσαμε βέβαια μια ολόκληρη ώρα και έτσι αντί να πάμε στις πέντε φτάσαμε στις έξι επειδή βρήκαμε μια κίνηση τρομερή, κι ας ήταν κλειστά τα μαγαζιά. Ελπίζω είναι να μη βρούμε τέτοια κίνηση όταν θα πηγαίνουμε στο Έλενα για να γεννήσω. Όταν φτάσαμε είδαμε απλά το τελευταίο μισάωρο ενός βίντεο της National Geographic, που ανέλυε την ζωή του εμβρύου μέσα στη μήτρα και το τί ακριβώς συμβαίνει στην ανάπτυξή του μέχρι και το δεύτερο τρίμηνο. Το επόμενο τρίμηνο και τον τοκετό θα το δούμε στο επόμενο μάθημα, οπότε αυτά που με ενδιαφέρουν παραπάνω, ευτυχώς δεν τα χάσαμε. Τα άλλα πάνω κάτω τα ήξερα από πληροφορίες που έβρισκα στο ίντερνετ, αλλά και από ένα άλλο video που είχα δει στην αρχή της εγκυμοσύνης, που πάλι ανέλυε τα ίδια πράγματα. Μετά το τέλος του βίντεο αυτού υπήρξε εικοσάλεπτη συζήτηση. Αυτή πρέπει να πω ότι άξιζε παραπάνω μιας και μας εξηγούσε τα τρία σημάδια που θα μας δείξουν ότι ξεκίνησε η διαδικασία του τοκετού μας καθώς επίσης και το πότε ακριβώς θα πρέπει να φύγουμε για την κλινική.

Πρώτο σημάδι, μία κάπως ματωμένη βλέννα που μπορεί να δούμε στο εσώρουχο ή μαζί με τα νερά (αν σπάσουν). Αυτή η βλέννα είναι στην ουσία και με απλά λόγια κάτι σαν καπάκι της μήτρας μας σ’ αυτή την φάση, η οποία προστατεύει την μήτρα από την εισχώρηση μικροβίων και βακτηριδίων καθ’ όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Αυτή η βλέννα μπορεί να ξεκολλήσει και να φύγει ακόμα και μέρες πριν την έναρξη του τοκετού, οπότε δεν φεύγουμε για καμία κλινική, αν το μόνο σημάδι που θα δούμε είναι αυτό.

Δεύτερο σημάδι, οι πρώτοι πόνοι. Αυτοί οι πόνοι είναι χαμηλά και στη μέση και ταυτόχρονα πετρώνουν την κοιλιά μας. Όταν αρχίσουμε να τους νιώθουμε, δεν χρειάζεται να πανικοβληθούμε (λέμε τώρα!). Αρχίζουμε και χρονομετρούμε κάθε πότε τους έχουμε, μπαίνουμε να κάνουμε ντους, χαλαρώνουμε, και όσο μπορούμε κόβουμε βόλτες μέσα στο σπίτι, γιατί αυτό βοηθάει το μωρό να κατέβει χαμηλά, και αυτό με τη σειρά του θα βοηθήσει στη γέννα αργότερα. Όταν αυτοί οι πόνοι φτάσουν να έρχονται κάθε δέκα λεπτά επί μια ώρα, τότε είναι που ενημερώνουμε τον γιατρό μας και φεύγουμε για την κλινική. Έχουμε βέβαια μπροστά μας αρκετές ώρες μέχρι να φτάσουμε στους πόνους της γέννας, οι οποίοι έρχονται κάθε ένα λεπτό και κρατάνε επίσης ένα λεπτό! Πίκρα δηλαδή…

Τρίτο και τελευταίο σημάδι ότι σύντομα θα ξεκινήσει η διαδικασία του τοκετού, είναι το σπάσιμο των νερών. Τα νερά θα πρέπει να είναι καθαρά και διαυγή όπως το νερό, δεν μπορούμε να τα συγκρατήσουμε και τρέχουν συνεχώς (με μικρή ή μεγάλη, ειδικά στην αρχή, ροή). Σ’ αυτή την περίπτωση, κάνουμε ένα ντους και πάλι, ενημερώνουμε τον γιατρό και φεύγουμε για την κλινική, γιατί πρέπει να παρακολουθούν το μωρό. Αυτά πάνω κάτω τα ήξερα, αλλά δεν ήμουν σίγουρη. Τα άκουσε και ο Μάκης όμως τώρα, και έτσι τα έμαθε κι αυτός γιατί ήταν κάτι που του φάνηκε αρκετά ενδιαφέρον.

Το άλλο αρκετά σοβαρό που μάθαμε, είναι ότι από την στιγμή που αρχίζουμε να νιώθουμε το μωρό μας, δεν δικαιολογείται μια μέρα να μην το νιώσουμε καθόλου, ή έστω και για αρκετές ώρες περισσότερο από ό,τι συνήθως. Σε περίπτωση που έχουμε την εντύπωση πως δεν το έχουμε νιώσει, ξαπλώνουμε και αναπνέουμε βαθιά για κάποια ώρα, μέχρι να το νιώσουμε. Αν δεν γίνει κάτι τέτοιο, πάμε αμέσως στην κλινική για να κάνουν έναν υπέρηχο και να δουν αν συμβαίνει κάτι με το μωρό. Ελπίζω κάτι τέτοιο να μην χρειαστεί ποτέ! Η αλήθεια είναι πως αυτό το άγχος το έχουν όλες οι έγκυες από τη στιγμή που αρχίζουν να νιώθουν το μωρό τους. Περιμένεις πως και πώς να το νιώσεις, και να έχεις αυτή την όμορφη επικοινωνία με το μωρό (εσύ να του μιλάς και να χαϊδεύεις την κοιλιά σου, και το μωρό από την άλλη να κλωτσάει και να αλλάζει θέση κάθε τόσο), αλλά ταυτόχρονα έρχεται και το άγχος: «Το ένιωσα σήμερα;», «Πόσες φορές;», κ.λ.π.

Πριν γυρίσουμε στη Χαλκίδα, σταματήσαμε σε ένα Pizza Hut που είχαμε πολύ καιρό να πάμε, και φάγαμε και λαρδομουστακιάσαμε κουβεντιάζοντας και αναλύοντας τις καινούργιες πληροφορίες που μόλις είχαμε μάθει. Έχω μπει στην τριακοστή εβδομάδα, οπότε αυτά που ακούμε για τον τοκετό, ξέρουμε ότι θα τα χρειαστούμε σε καμιά δεκαριά εβδομάδες. Εγώ είμαι στη φάση που αγχώνομαι με την ιδέα του τοκετού, γιατί δεν ξέρω καθόλου τί με περιμένει. Από την άλλη δεν έχω ακόμα βαρεθεί να είμαι έγκυος, ούτε με έχει πιάσει ανυπομονησία να δω το μωρό μας. Αυτά φαντάζομαι έρχονται από τα μέσα του όγδοου μήνα και μετά. Οπότε το μόνο που μου μένει τώρα, είναι να ευχαριστιέμαι την εγκυμοσύνη μου και να μην σκέφτομαι και πολύ τα του τοκετού, για να μην αγχώνομαι. Για την ώρα περιμένουμε να δούμε τί θα μάθουμε στο επόμενο μάθημα, καθώς επίσης το επόμενο ραντεβού μας με τον γιατρό, για να δούμε τον Μπίο, να μάθουμε πόσα κιλά έχει πάει και σε τί στάση βρίσκεται τώρα.

Read Full Post »

Μήνας Πέμπτος… Β’ επιπέδου!!!

Αχ, αυτή η μαμά μου! Από ψυχολογία σκίζει. Ή θα με νευριάζει με τα κιλά που πρέπει να πάρω ή να χάσω, με το τι να τρώω και τι όχι, ή θα με αγχώνει (έτσι κι αλλιώς είμαι λίγο αγχώδης, αλλά εκείνη ακόμη περισσότερο)! Σήμερα με πήρε τηλέφωνο για να μου πει ότι ανησυχεί μήπως έχω ζάχαρο (επειδή πίνω πολύ νερό και πηγαίνω συχνά στη τουαλέτα) και πως αν έχω σάκχαρο τότε θα είναι επικίνδυνο να κάνω εκλαμψία κάτι πολύ σοβαρό και επικίνδυνο και για τη μητέρα και για το μωρό!

«Να πας να κάνεις τις εξετάσεις που σου είπε ο γιατρός».

«Αύριο είναι να πάω, ρε μαμά».

«Να πας γιατί με έχει πιάσει αγωνία».

«Γιατί ρε μαμά; Αφού για να τα πάθεις αυτά πρέπει να έχεις βάλει και κάμποσο βάρος».

«Το ξέρω, αλλά με έπιασε ένα άγχος», εννοώντας το μητρικό προφητικό ένστικτο.

«Το ότι πίνω πολύ νερό (όπως άλλωστε κάθε καλοκαίρι) είναι απολύτως φυσιολογικό κατά την εγκυμοσύνη, γιατί ο οργανισμός χρειάζεται να παράγει σαράντα με εξήντα τις εκατό παραπάνω αίμα από το κανονικό για να τροφοδοτεί τον πλακούντα και το μωρό. Οπότε χρειάζεται παραπάνω υγρά για να τα μετατρέπει σε αίμα» Τώρα από ορολογία σκίζω, αλλά κάπως έτσι γίνεται το όλο θέμα. Το εξήγησα όσο καλύτερα μπορούσα για να πείσω τη μητέρα μου και να μην ανησυχεί.

«Ναι, το ξέρω ότι είναι φυσιολογικό, αλλά είναι επίσης σύμπτωμα κάποιου που μπορεί να έχει σάκχαρο».

«Ναι, αν δεν είναι έγκυος δηλαδή, κι εγώ είμαι!»

«Λογικά δε θα έχεις τίποτα, αγάπη μου, αλλά πήγαινε να κάνεις τις εξετάσεις σου αύριο, εντάξει;»

«Αφού ούτως ή άλλως θα τις έκανα, ρε μαμά…»

Οπότε εγώ μέχρι να πάρω τις εξετάσεις πίσω, πρέπει να έχω άγχος! Πάρα πολύ ωραία. Ενώ δεν είχα ίχνος άγχους γι αυτές τις εξετάσεις, βρήκαμε λόγο να αγχωθούμε. Αποβραδίς βάζω τον ουροσυλέκτη πάνω στο κλειστό καπάκι τις τουαλέτας για να μη την πατήσω όπως την πρώτη φορά που ήταν να κάνω αυτές τις εξετάσεις και το θυμήθηκα μετά που βγήκα από την τουαλέτα κουνιστή και λυγιστή. Το πρωί συλλέγω τα ούρα μου με τη γνωστή και τόσο «ρομαντική» διαδικασία, πλένομαι, ντύνομαι και φεύγω για το μικροβιολογικό εργαστήριο. Τελειώνω στο τσακ μπαμ, αλλά δυστυχώς μου λένε ότι τα αποτελέσματα θα τα πάρω τη Δευτέρα αντί το απόγευμα. Έτσι για να έχει σασπένς το όλο θέμα!

Φεύγοντας περνάω από ένα μαγαζί με βρεφικά είδη και ρούχα εγκυμοσύνης για να δω αν έχει αρκετά πράγματα, τι στιλ είναι και τι τιμές έχει. Είναι από τα μεγαλύτερα μαγαζιά στο είδος του στη Χαλκίδα και δεν έχει τύχει να μπω ποτέ μέσα για να ρίξω μια ματιά. Τελικά δεν είναι και άσχημο. Μέτριες τιμές σε σύγκριση με τα περισσότερα μαγαζιά (τσιμπημένες βέβαια όπως σε όλα τα είδη μπεμπέ γιατί τα έχεις ανάγκη) και αρκετά μεγάλη ποικιλία. Θα ξανάρθω και με τον Μάκη να του δείξω τα καροτσάκια που μου άρεσαν. Από ρούχα εγκυμοσύνης είχε κάμποσα, αν και δεν τα είχε κρεμασμένα όλα γιατί μόλις είχαν έρθει τα χειμωνιάτικα. Καλοκαιρινά και να είχε δεν τα κοίταξα καν, γιατί τώρα που τελειώνει το καλοκαίρι δεν θα πάω να αγοράσω εγώ λες και θα τα έχω και για του χρόνου. Βολεύομαι μ’ αυτά που έχω ήδη (να ‘ναι καλά οι λινές μου παντελόνες που πάντα με βγάζουν ασπροπρόσωπη). Δοκιμάζω μερικά σουτιέν γιατί οι μπανέλες στα δικά μου έχουν αρχίσει να πιέζουν το πάνω μέρος της κοιλιάς μου και να με πονάνε. Είναι όντως αναπαυτικά αυτά της εγκυμοσύνης. Παίρνω ένα που μοιάζει με μπουστάκι γυμναστικής και αποφασίζω να πάρω αργότερα άλλα σουτιέν γιατί ίσως μεγαλώσει κι άλλο το στήθος μου. Στο ταμείο με γεμίζουν με προσπέκτους ακόμα και για νεανικά ρούχα. Τους ρίχνω μια ματιά στο σπίτι και αποφασίζω πως δεν μου αρέσουν τα βρεφικά έπιπλα με τις έτοιμες ζωγραφιές πάνω, αλλά απ’ ό,τι βλέπω η πλειοψηφία έτσι είναι. Θα χρειαστεί ψάξιμο μάλλον το θέμα, αν και έχουμε αποφασίσει ότι δεν χρειάζεται να αγοράσουμε και να φτιάξουμε το δωμάτιο του μωρού από πριν. Λογικά θα το βάψω στα χρώματα που θέλω από πριν, θα αγοράσω μια κουνιστή πολυθρόνα από πριν και μερικά άλλα πραγματάκια που θα μπουν στο δωμάτιο του μωρού αφού δε θα χωράνε στο δικό μας. Κατά τα άλλα, αρχικά θα πάρουμε ένα μικρό λίκνο που θα μπει δίπλα από το κρεβάτι μας (στη μεριά μου) και θα έχουμε το μωρό εκεί μέχρι να δούμε ότι είναι έτοιμο κι αυτό κι εμείς να το βάλουμε στο δωμάτιο του. Έχουμε αρκετό χρόνο μέχρι τότε για να ψάξω να βρω τα επιπλάκια που θα μου αρέσουν περισσότερο. Λίκνα ευτυχώς έχω βρει αρκετά που μου αρέσουν, οπότε δεν θα υπάρξει πρόβλημα εκεί.

Βρίσκω και μια εταιρεία που πουλάει μαξιλάρια για εγκυμοσύνη που μάλλον φαίνονται βολικά. Τον τελευταίο καιρό άρχισα να μη βολεύομαι και πολύ εύκολα στο κρεβάτι και πολύ συχνά ξυπνάω πιασμένη. Να δούμε τι θα γίνει αργότερα που θα έχω μπει στο τρίτο τρίμηνο που απ’ όσο ξέρω είναι και το πιο άβολο. Αυτά τα μαξιλάρια είναι μακρόστενα και φτάνουν να τα έχεις αγκαλιά μπροστά σου και κάτω από το κεφάλι σου μέχρι και ανάμεσα στα γόνατα όταν κοιμάσαι στο πλάι με λυγισμένα τα πόδια. Αυτή η στάση είναι που βολεύει κι εμένα μέχρι στιγμής αλλά έχω διαφορετικά μαξιλάρια για το κεφάλι και τα πόδια, οπότε όταν θέλω να γυρίσω πρέπει να αλλάζω θέση σε όλα μου τα μαξιλάρια κάτι που με ξυπνά τελείως και μετά κάνω πάλι μια ώρα να κοιμηθώ. Δοκίμασα να έχω ένα σετ μαξιλαριών μπροστά μου και ένα πίσω μου, αλλά τελικά αυτά που είναι από την έξω μεριά του κρεβατιού, καταλήγουν στο πάτωμα. Έτσι πιστεύω πως αυτό το μακρόστενο μαξιλάρι ίσως κάπως με βολέψει τον καιρό που δεν θα βολεύομαι πουθενά.

Το Σαββατοκύριακο ήρθε και έφυγε γρήγορα όπως κάθε φορά. Το μόνο νέο ήταν ότι σε κάποιες από τις φορές που νιώθω το μωρό, το ένιωσα και κάπως πιο ψηλά στην κοιλιά μου και όχι μόνο κάτω χαμηλά όπως μέχρι στιγμής. Φαντάζομαι πως μεγαλώνει κι αυτό σιγά σιγά και θα πιάσει όλη την κοιλιά, ή επίσης πως μπορεί και να αλλάζει θέση. Θα δούμε στον υπέρηχο σήμερα Δευτέρα απόγευμα.

Το πρωί της Δευτέρα πήγα στο μικροβιολόγο να πάρω τα αποτελέσματα των εξετάσεων. Στον χώρο αναμονής του ιατρείου άρχισα να σκέφτομαι πως τελειώσανε τα ψέματα. Τώρα θα μου βάλει ο γιατρός δίαιτα για να μου κατέβει το σάκχαρο. Αυτά είναι δηλαδή. Ακόμα δεν τον είδαμε  και Γιάννη τον εβγάλαμε. Εγώ φταίω όμως σ’ αυτή την περίπτωση ή η μαμά μου; Έχω βάλει και ενάμιση κιλό ακόμα (συνολικά δυόμιση με τρία ανάλογα με τη μέρα). Οι διακοπές μας στη Κύμη μας άφησαν με ένα έξτρα βάρος στη ζυγαριά. Το ξέρω πως θα πρέπει να προσέξω πολύ παραπάνω, αλλά έχω και τον Μάκη αυτές τις μέρες που όλη την ώρα τρώει επειδή κόβει το τσιγάρο και έτσι με παρασύρει κι εμένα να φάω το κάτι παραπάνω. Η αλήθεια είναι ότι μου φαίνεται πως άνοιξε η όρεξη μου κι όλας, οπότε άστα βράστα! Με λίγα λόγια, να δούμε πόσο σάκχαρο θα έχω και τι δίαιτα θα μου βάλει ο γιατρός μου όταν τον δω την Παρασκευή (σήμερα θα μου κάνει τον υπέρηχο κάποιος άλλος που εφημερεύει. Τη βάψαμε!

Έρχεται και διακόπτει τις σκέψεις μου η γραματέας του γιατρού και μου φέρνει τις εξετάσεις μου.

«Όλα είναι μια χαρά με τις εξετάσεις σας», μου λέει χαμογελαστά.

«Ωραία! Ευχαριστώ!» Πληρώνω και φεύγω χαρούμενη.

Ο Μάκης έρχεται στην ώρα του από τη δουλειά και μετά από λίγο φεύγουμε για την Αθήνα κάνοντας μια στάση για σάντουιτς που τρώμε στο δρόμο μιας και ο Μάκης δεν προλάβαινε να φάει και έτσι δεν έφαγα ούτε εγώ για να του κάνω παρέα. Βρίσκουμε λίγη κίνηση στην Αθήνα αλλά όπως πάντα κάνουμε μία ώρα και κάτι λίγο για να φτάσουμε στο ΕΛΕΝΑ. Πάμε σε άλλο όροφο αυτή τη φορά και περιμένουμε έξω από το δωμάτιο των υπέρηχων. Δεν καταλαβαίνουμε για πιο λόγο ήταν ανάγκη να κλείσουμε ραντεβού και να αγχωνόμαστε αν θα φτάσουμε στην ώρα μας, αφού με τη σειρά που ήρθε ο καθένας που βρίσκεται εκεί μπαίνει τελικά για υπέρηχο. Τέλος πάντων. Κάνουμε χαζομαρούλες για να περάσει η ώρα μέχρι να έρθει η σειρά μας. Είμαστε οι επόμενοι, οπότε ξαφνικά αρχίζω λιγάκι να αγχώνομαι. Λέω μια προσευχή και παρακαλώ το Θεό να είναι όλα καλά. Μετά από λίγο ανοίγει η πόρτα και βγαίνουν οι προηγούμενοι. Η νοσοκόμα εκεί μας κάνει νόημα να περάσουμε. Μας λέει να κάτσουμε και να περιμένουμε γιατί ο γιατρός θα κάνει ένα μικρό διάλειμα. Καθόμαστε και παρατηρούμε το μηχάνημα του υπερήχου, τα διάφορα που γράφει πάνω στον τοίχο, όπως τις παθήσεις που μπορεί να έχει ένα έμβρυο και κατά πόσο το βρίσκει ο υπέρηχος (αυτό που χρειάζεται οποιοσδήποτε που βρίσκεται εκεί για να του φύγει το άγχος δηλαδή) και ό,τι άλλο βρούμε για να περάσει το μισάωρο τελικά διάλειμα του γιατρού. Με το που έρχεται ο γιατρός, ξαπλώνω και κατεβάζω το παντελόνι και το εσώρουχο τόσο ώστε να αποκαλυφθεί η ωραία μου στρογγυλή κοιλιά. Μου βάζει το κλασσικό τζελ που για να το σκουπίσω μετά κάνω μια ώρα και αρχίζει να γυροφέρνει το μηχάνημα του υπέρηχου πάνω στη κοιλιά μου. Έχω μάθει πάνω κάτω τι χρειάζεται να κάνω κάθε φορά που πάω για υπέρηχο. Όχι όπως την πρώτη φορά που πήγα να βγάλω τελείως το παντελόνι και το εσώρουχο (συνηθισμένη από άλλες επισκέψεις σε γυναικολόγους). Είναι πάντα μια στιγμή αμηχανίας τότε που περιμένεις να σου πει ο γιατρός τι ακριβώς πρέπει να βγάλεις και νιώθεις σαν βλαμμένο που ήρθε από το χωριό και δεν έχει ξαναπάει σε γιατρό.

Σ’ αυτό το δωμάτιο υπέρηχων, ο γιατρός έχει μια μεγάλη μοντέρνα οθόνη μπροστά του και μια μικρή παλιά γυρισμένη σε μένα για να βλέπω κι εγώ. Ο γιατρός δεν λέει τίποτα, απλά κάνει τη δουλειά του. Βλέπω κι εγώ και ο Μάκης στον υπέρηχο. Έχει μεγαλώσει το σκατούλι μας και έτσι καταλαβαίνουμε πολλά από αυτά που βλέπουμε. Βλέπουμε τη φατσούλα του σε προφίλ, τα χεράκια του και τα δαχτυλάκια του, το μικρά ποδαράκια του που κάποια στιγμή τα τέντωσε και τα ξαναλύγισε. Βλέπουμε τις πατουσίτσες με τα δαχτυλάκια σαν μικρές τελείες, την κοιλιά, τα κόκαλα που φαίνονται άσπρα ενώ όλα τα άλλα είναι γκρι, την καρδιά του που χτυπάει, την σπονδυλική στήλη και τα πλευρά. Όλα αρκετά καθαρά και κατανοητά. Κάποια στιγμή μάλιστα βλέπουμε και το πουλάκι του πολύ καθαρά και εκείνη την ώρα ο γιατρός πρωτομιλάει για να μας πει ότι είναι αγόρι.

«Γενικά πώς τα βλέπετε, γιατρέ, μέχρι στιγμής;» Αποφάσισα να ρωτήσω.

«Όλα είναι κανονικά. Φαίνεται ένα φυσιολογικό έμβρυο».

«Ωραία, γιατί μετά απ’ αυτά που διαβάσαμε στο τοίχο πριν λίγο, έχουμε αγχωθεί λιγάκι.»

«Όλα καλά είναι, από αυτά που μπορεί να δει το μηχάνημα τουλάχιστον.»

«Ναι, σωστα.»

«Αν ακούει ή βλέπει, είναι μόνο μετά τον τοκετό που μπορούμε να τα δούμε.»

«Σωστό και πάλι», λέει αυτή τη φορά ο Μάκης.

Εγώ απλά ευχαριστιέμαι να κοιτάω τον υπέρηχο. Ορισμένα που βλέπει στην κοιλιακή χώρα δεν καταλαβαίνω τι είναι, αλλά φαντάζομαι ότι είναι τα όργανα του μπέμπη μας που όπως είπε και ο γιατρός όλα δουλεύουν κανονικά.

Είμαι χαρούμενη. Κι εγώ και ο Μάκης που με φιλάει αφού βγούμε από το δωμάτιο. Όλα καλά λοιπόν. Πάμε και βλέπουμε τον όροφο όπου βρίσκονται τα δωμάτια με τις μαμάδες και τα μωρά τους. Φαίνονται όλα καθαρά και ήσυχα εκτός από ένα μωρό που κλαίει και ακούγεται την ώρα που περνάμε έξω από την κλειστή πόρτα του δωματίου του. Δεν μπορούμε να δούμε τα δωμάτια γιατί είναι κλειστές οι πόρτες, οπότε κρυφοκοιτάμε ένα την ώρα που πάει να μπει μέσα ένα ζευγάρι που κάνουν επίσκεψη. Φαίνεται κι αυτό λιτό και καθαρό. Όχι και πολύ διαφορετικό από αυτά στις ιδιωτικές κλινικές δηλαδή. Μένουμε αρκετά ικανοποιημένοι και φεύγουμε. Έχει αρχίσει να ψιχαλίζει. Στο δρόμο πιάνουμε τη συζήτηση για να μη πιάσει το Μάκη κανένας ύπνος μιας και είναι κουρασμένος. Ξεκινάει πολλή βροχή και αρχίζει να νυχτώνει. Θα φτάσουμε βράδυ σπίτι.

«Πάντως Μάκη, αυτό το μωρό και γενικά η εγκυμοσύνη αυτή, δε μας έχει αγχώσει καθόλου με κάποιο άσχημο νέο. Να μας βγει δηλαδή κάτι άσχημο και να πρέπει να το παρακολουθήσουμε, οπότε να έχουμε άγχος και φόβους μέχρι να δούμε τα αποτελέσματα. Όλα εύκολα και ευχάριστα από την αρχή, ε;»

«Μια χαρά όντως».

«Είναι καλό το baby μας φαίνεται».

«Εγώ το είχα σίγουρο ότι όλα θα είναι καλά με το μωρό μας».

«Πως δηλαδή;»

«Μέσα μου το έχω σίγουρο ότι όλα θα πάνε μια χαρά με το σκατούλι».

«Πάντως, βρε αγάπη μου, ξέρεις τι σκεφτόμουνα όταν περάσαμε μπροστά από το δωμάτιο τοκετών;»

«Τι;»

«Πριν να μπεις στο χειρουργείο για να γεννήσεις, τους πρώτους πόνους και την προετοιμασία την κάνεις σε ένα άλλο δωμάτιο στο οποίο τις περισσότερες φορές μαζεύεται και η οικογένεια και φίλοι και όσοι βρίσκονται εν πάσει περιπτώσει στη κλινική εκείνη την ώρα».

«Δεν το ήξερα αυτό, αλλά τί θες να πεις;»

«Εγώ δεν θα θέλω να μαζευτούν όλοι και να λέει ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του την ώρα που εγώ θα κοιλοπονάω».

«Ε, όπως θες εσύ, ρε αγάπη μου. Ή αν θες μόνο εμένα ή και τη μαμά σου, θα μου το λες κι εγώ θα τους λέω ανάλογα να φύγουν ή να μπουν ή ό,τι θες. Το ξέρεις ότι εγώ δεν τα μασάω σε τέτοια και ούτε ντρέπομαι!»

«Γι αυτό στο λέω, για να το έχεις υπόψη σου και να μη σου φανεί περίεργο. Θα πονάω που θα πονάω, δε θέλω να ντρέπομαι κι όλας να το δείξω επειδή θα είναι όλοι μαζεμένοι από γύρω. Εκτός του ότι θα είναι όλοι μέσα στην ένταση και την αγωνία, θα είναι η ατμόσφαιρα κάπως τεντωμένη και δε νομίζω να μου αρέσει εκείνη την ώρα όλο το σκηνικό».

«Ό,τι θες εσύ, αγάπη μου. Καταλαβαίνω αυτό που λες και συμφωνώ. Όπως και να αισθάνεσαι εκείνη την ώρα, θα μου το λες και εγώ θα το τακτοποιώ».

«Συμφωνεί και ο γιος σου, γιατί άρχισε να κλωτσάει!»

Με αυτά και με άλλα, φτάσαμε στο σπίτι. Έβρεχε λιγότερο στη Χαλκίδα. Έφτιαξα κάτι πρόχειρο να φάμε, έκατσε ο καθένας στο κομπιούτερ του οπότε εγώ έγραψα τα e-mail μου και ενημέρωσα τους διάφορους ενδιαφερόμενους για το μωρό και μετά κάτσαμε να χαζέψουμε στην τηλεόραση μέχρι που νυστάξαμε και πήγαμε για ύπνο. Η μέρα πήγε μια χαρά, ο μικρούλης μας είναι μια χαρά και σε τρεις μέρες κλείνω τον πέμπτο μήνα και μπαίνω στον έκτο! Όλα καλά…

Read Full Post »

Μήνας Πέμπτος… Το ένιωσα και είδαμε και τι θα είναι!!!

Το ένιωσα, το ένιωσα! Τουλάχιστον νομίζω πως το ένιωσα! Που να ξέρω κι εγώ σίγουρα; Πρώτο είναι. Ό,τι ξέρει, ξέρω. Καθόμουνα στον υπολογιστή και κάτι πάλι έψαχνα περί εγκυμοσύνης και ξαφνικά ένιωσα κάτι σαν πόπ-κορν να σκάει μέσα στην κοιλιά μου. Ένα από δω, ένα λίγο ποιο κάτω. Γύρω στις τέσσερις φορές. Σταμάτησα να κάνω ό,τι έκανα και περίμενα να δω αν θα το ξανανιώσω. Άλλη μια! Μακάρι να μην είχα φάει φακές το μεσημέρι και τώρα να αναρωτιέμαι αν ήταν αέρια ή το μικρό μέσα στην κοιλιά μου! Δεν μου φάνηκε όμως για αέρια. Ήταν κάπως διαφορετικό και ποιο έντονο. Σηκώθηκα αμέσως να πάω στον Μάκη.

«Μάκη!» Φώναξα και κατευθύνθηκα προς τον διάδρομο για το γραφείο.

«Έλα!» Γύρισε το κεφάλι του και με είδε να στέκομαι στην άκρη του διαδρόμου και να κρατάω την κοιλιά μου χαμογελώντας. Είχα σταθεί εκεί γιατί μόλις είχα ξανανιώσει το «ποπ-κορν» να σκάει στην κοιλιά μου.

«Το μωρό;» ρώτησε ο Μάκης που άρχισε να καταλαβαίνει τι γίνεται.

«Ναι, νομίζω το ένιωσα!» είπα χασκογελώντας σαν μικρό παιδάκι και πλησιάζοντας τον Μάκη.

Έβαλε το χέρι του στη κοιλία μου παρόλο που γνώριζε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να νιώσει κι αυτός κάτι. Μετά έβαλε το αυτί του για να δει αν μπορεί να ακούσει κάτι.

«Τίποτα!»

«Κρίμα να μην μπορείς να νιώσεις κι εσύ κάτι, ε;»

«Ε, τι να κάνουμε; Δεν γινόταν να γεννάτε εσείς και να μην νιώθετε και κάτι παραπάνω από μας. Μετά θα ήταν άδικο για σας!»

«Σε λίγο καιρό θα αρχίσεις να το νιώθεις κι εσύ πάντως και κανονικά πρέπει να αρχίσεις να του μιλάς κι εσύ, για να γνωρίζει και την φωνή σου. Τη δικιά μου την έχει μάθει καλά».

Ακόμα πάντως δεν μας βγαίνει αυθόρμητα να κάνουμε τέτοια πράγματα, όπως να μου χαϊδεύει ο Μάκης την κοιλιά (αν και αυτή την εβδομάδα το έχει κάνει μερικές φορές), να μιλάω εγώ στο μωρό, κλπ. Φαντάζομαι τώρα που θα αρχίσουμε να το νιώθουμε και οι δύο, θα το πιστέψουμε και περισσότερο, οπότε θα συμπεριφερόμαστε στην κοιλιά μου σαν να έχει όντως μέσα της ένα μωράκι που μεγαλώνει – το δικό μας μωράκι.

«Πάντως δεν είναι πολύ cool που το ένιωσα σήμερα;»

«Ναι, αλλά γιατί;»

«Γιατί τώρα θα μπορούμε να του λέμε όταν μεγαλώσει πως την ημέρα που μπήκα στον πέμπτο μήνα, αυτό αποφάσισε να κλωτσήσει και να το νιώσω! Σήμερα μπήκαμε στον πέμπτο μήνα, το ξέχασες;»

«Είδες; Μια χαρά το σκατούλι μας, ε;»

Πήγα στο γραφείο μου και συνέχισα να ψάχνω για ασκήσεις γιόγκα για εγκυμοσύνη. Τελικά βρήκα και κάτι μικρά βίντεο και τα είδα. Πολύ μου αρέσει η ιδέα τέτοιων ασκήσεων και λέω να ξεκινήσω, μήπως και με βοηθήσει στον πόνο που έχω τελευταία χαμηλά στη μέση (τι το ήθελα το σφουγγάρισμα;). Αυτές οι ασκήσεις βοηθούν λίγο και στον τοκετό αργότερα. Πάντως θα χρειαστεί να παραγγείλω κάποια DVD από το ίντερνετ μιας και εδώ δεν έχει τέτοια. Βρήκα ένα που εξηγεί την τεχνική λαμάζ (τεχνικές αναπνοής για ανώδυνο τοκετό) και λέω να το πάρω και να ξεκινήσω να τις κάνω. Θα πάρω επίσης και ένα για γιόγκα εγκυμοσύνης και ένα για την ανάπτυξη του μωρού μέχρι τα δύο του χρόνια. Δυστυχώς ό,τι και να έχω βρει στην Ελλάδα, είναι αρκετά παλιό (ακόμα και πολλά βιβλία) κι εγώ θέλω να δω πράγματα της σημερινής εποχής μιας και τώρα θα γεννήσω, τώρα θα κάνω τις ασκήσεις μου και τώρα θα μεγαλώσω το μωρό μου, άρα θέλω να γνωρίζω κι εγώ αυτά που γνωρίζουν οι ειδικοί τώρα και όχι πριν κάποιες δεκαετίες.

Πήγε δύο το πρωί με τα πολλά ψαξίματα στο ίντερνετ και νύσταξα. Να δούμε τι ώρα θα ξυπνήσω πάλι το βράδυ για να πάω στην τουαλέτα να αδειάσω την ουροδόχο κύστη μου και μετά να στριφογυρίζω στο κρεβάτι για καμιά ώρα μέχρι να με ξαναπάρει ο ύπνος. Τελευταία κάθε βράδυ έχουμε τα ίδια. Κατά τις τέσσερις ξυπνάω, προσπαθώ να αγνοήσω την μεγάλη επιθυμία μου για κατούρημα και να ξανακοιμηθώ, τελικά κάποια στιγμή αποφασίζω πως πρέπει να σηκωθώ αν δεν θέλω να καταβρέξω το κρεβάτι, σηκώνομαι και πάω στην τουαλέτα με μάτια σχεδόν κλειστά για να μην ξυπνήσω τελείως. Δεν ανάβω το φως για τον ίδιο λόγο. Τελικά καταλήγω πάλι στο κρεβάτι και βολεύω την συλλογή από τα μαξιλάρια γύρω μου (ένα για κάτω από τα γόνατα, ένα για να αγκαλιάζω και ένα για το κεφάλι) και αρχίζει ο πόλεμος με το Μάκη! Όταν βρίσκεται ανάσκελα ροχαλίζει σαν διάολος και συμβαίνει να θέλει να γυρίσει ανάσκελα την ώρα που μόλις πάει να με πάρει ο ύπνος. Τα νεύρα μου! Πρέπει να τον σπρώξω λιγάκι από τον ώμο και τις περισσότερες φορές καταλαβαίνει πια ότι εννοώ να γυρίσει στο πλάι. Το κάνει αυθόρμητα δίχως καν να ξυπνήσει. Πρέπει να είμαι προσεκτική όμως, γιατί με το που νιώσει πως γυρίζω κι εγώ απ΄ την άλλη, ξαναγυρνάει πάλι ανάσκελα. Και η μάχη συνεχίζεται μέχρι να καταφέρω να κοιμηθώ πριν αποφασίσει να γυρίσει ανάσκελα και αρχίσει το ροχαλητό του (κάθε, μα κάθε μέρα τις τελευταίες δύο περίπου εβδομάδες). Διάβασα στο ίντερνετ ότι το εβδομήντα οκτώ τις εκατό των έγκυων γυναικών στο πρώτο και τρίτο τρίμηνο της εγκυμοσύνης τους έχουν αϋπνία ή ξυπνούν στη μέση της νύχτας και δυσκολεύονται να ξανακοιμηθούν. Οι λόγοι είναι διάφοροι. Οι επισκέψεις στην τουαλέτα, πόνοι της μέσης που προκαλούν το μη βόλεμα στο κρεβάτι, ανησυχία για το μέλλον με το μωρό ή τον τοκετό και διάφορα τέτοια. Κάποιοι μάλιστα λένε ότι είναι λόγω του ότι ο οργανισμός προετοιμάζει την μέλλουσα μαμά για της ώρες ύπνου που πρόκειται να χάσει όταν γεννηθεί το μωρό. Πολύ ωραία όλα αυτά, το μόνο που σκέφτομαι εγώ, είναι ότι ούτε στο πρώτο, ούτε στο τρίτο τρίμηνο βρίσκομαι. Αν υποτίθεται, όπως λένε, το δεύτερο τρίμηνο είναι ο «μήνας» του μέλιτος της εγκυμοσύνης, εγώ τι θα πρέπει να περιμένω στο τρίτο τρίμηνο; Ας μην το σκέφτομαι αυτό τώρα…

Read Full Post »

Μήνας Δεύτερος… Καρδούλα!

Πόσο; Τρία χιλιάρικα ευρώ παρακαλώ. Τόσο στοιχίζει να γεννήσεις σε ιδιωτική κλινική τη σήμερον ημέρα. Σε εξάκλινο ή τετράκλινο και αν δεν χρειαστείς πολλά πολλά. Για μονόκλινο δεν το συζητάμε βεβαίως. Και αν πάθεις και κάτι σοβαρό – ο Θεός να φυλάει – σε τρέχουν σε κρατικό νοσοκομείο γιατί αυτοί δεν θέλουν τέτοια στην κλινική τους.

«Ευχαριστώ, αλλά δεν θα πάρω. Έχω κι άλλα να κάνω με τόσα λεφτά. Όλο το δωμάτιο του μωρού μπορώ να φτιάξω με τόσα χρήματα!»

«Να ρωτήσουμε τη Μαρία (δεν μιλάμε για τη δική μου φιλενάδα τώρα, απλά Μαρίες στην Ελλάδα ουκ ολίγες) λοιπόν που γέννησε στο ΕΛΕΝΑ να μας πει πόσο ήταν και πώς της φάνηκε. Να μας συστήσει και το γιατρό της».

Έκανα όπως μου είπε ο Μάκης. Πήρα την παλιά του συμμαθήτρια. Μου είπε τα καλύτερα και για τον γιατρό και για το ΕΛΕΝΑ. Τρία παιδιά έχει κάνει. Το καθένα σε διαφορετική κλινική. Τα πρώτα δύο σε ιδιωτικές και το τρίτο στο ΕΛΕΝΑ. Της άρεσε παραπάνω το τελευταίο για πολλά και διάφορα.

Το πήραμε απόφαση. Κλείσαμε ραντεβού μετά από δύο εβδομάδες στον καινούργιο γιατρό. Οι μέρες πέρασαν σχετικά γρήγορα αυτή τη φορά αν και δεν δουλεύω πλέον. Από εγκυμοσύνη δεν έχω καταλάβει τίποτα ιδιαίτερο μέχρι στιγμής παρά μόνο ακόμα χειρότερη δυσκοιλιότητα από ό,τι πριν, βραδυπεψία – και μπόλικη φροντίδα από τον Μάκη.

Read Full Post »

Μήνας πρώτος… Ο πρώτος υπέρηχος!

Δευτέρα σήμερα και μετά την δουλειά είναι να πάρω τηλέφωνο στη γυναικολόγο μου να πάω για εξέταση. Πρώτος υπέρηχος. Ίσως κάτι δούμε που να μας συγκινήσει. Κάτι που να μας κάνει να καταλάβουμε πως θα γίνουμε γονείς! Στη δουλειά λέω πως είμαι έγκυος και δείχνουν χαρούμενοι. Ούτως ή άλλως σε μια εβδομάδα θα φύγω από κει και σε κανένα μήνα θα ξεκινήσω άλλη δουλειά. Θα πρέπει να το πω στους επόμενους ότι είμαι έγκυος και ελπίζω να μην δημιουργηθεί πρόβλημα. Ούτως ή άλλως με Τ.Ε.Β.Ε. θα είμαι, οπότε τίποτα το ιδιαίτερο γι αυτούς εκτός της άδειας που θα πρέπει να πάρω όταν γεννήσω.

Ήρθε το απόγευμα και χεράκι-χεράκι με τον Μάκη πάμε στη γυναικολόγο. Έρχεται η σειρά μου, οπότε με ρωτάει πόσες μέρες καθυστέρησης έχω.

«Τρεις μόνο, αλλά έκανα δύο τεστ και βγήκαν θετικά»

«Α, τότε δεν ξέρω αν θα φαίνεται τίποτα στον υπέρηχο. Μετά τις οκτώ μέρες φαίνεται κάτι. Έλα κάτσε όμως να δούμε μήπως και…»

Έκατσα (ξάπλωσα δηλαδή) κάπως απογοητευμένη. Το πήρα απόφαση πως σήμερα δεν θα ζούσαμε τη συγκινητική σκηνή που βλέπουμε στα έργα. Ο άντρας δεν θα έπιανε το χέρι της γυναίκας και δεν θα κοιταζόντουσαν με βουρκωμένα μάτια αμέσως μετά την θέαση του παιδιού τους στην οθόνη του υπέρηχου.

«Λοιπόν αυτό που βλέπω εδώ είναι ότι το ενδομήτριό σου είναι πολύ παχύ. Αυτό συμβαίνει λίγο πριν να έχουμε την περίοδο μας, αλλά αυτό είναι ακόμα πιο παχύ. Έχει πάχος εγκυμοσύνης. Εφόσον μου λες πως βγήκαν και δύο θετικά τεστ, τότε 99,9% είσαι έγκυος».

«Μάλιστα. Οπότε το 100% πότε να έρθουμε να το μάθουμε;»

«Θα μου ξανάρθεις την ερχόμενη Δευτέρα για να είμαστε σίγουροι ότι θα φαίνεται, εντάξει;»

«Εντάξει».

«Μέχρι τότε, να έχεις υπόψη σου πως το πρώτο τρίμηνο δεν κάνουμε καθόλου σεξ και αργότερα μόνο αν δεν έχουμε κανένα πρόβλημα, κι αυτό με προφύλαξη. Προσέχουμε τη διατροφή μας, αν καπνίζεις το ξεχνάς, δεν πίνουμε αλκοόλ, δεν κάνουμε βαριές δουλειές (σκούπα, τίναγμα χαλιών, σήκωμα βαριών αντικειμένων, κ.ο.κ) και ξεκινάς να παίρνεις φυλλικό οξύ και μαγνήσιο. Ασβέστιο και σίδηρο, μετά τις αιματολογικές εξετάσεις που θα κάνουμε. Κατά τα άλλα σαν και πρώτα.»

Read Full Post »