Αυτές οι διήμερες αποδράσεις είναι πάντα τόσο αναζωογονητικές! Δεν μας έχουν μείνει και πολλά διήμερα ακόμη που να τα ευχαριστιόμαστε μόνοι μας. Σε λίγο καιρό, όταν με το καλό θα πηγαίνουμε διακοπές, θα παίρνουμε μαζί και τον μπέμπη μας. Είπαμε λοιπόν να κάνουμε μερικά διήμερα μόνοι μας τώρα που μπορούμε και που δεν έχω βαρύνει κι εγώ για να βαριέμαι τη ζωή μου. Ξεκινήσαμε από την Κύμη. Δεν είχα πάει ποτέ και όπως φαίνεται ούτε και ο Μάκης. Πέρσι είχαμε γυρίσει την Βόρεια Εύβοια, φέτος στην επέτειο μας πήγαμε Νότια Εύβοια και τώρα είπαμε να πάμε Ανατολική Εύβοια για να δούμε τι λέει και η από κει μεριά. Πήρα εγώ μερικά τηλέφωνα για να δω τι παίζει από τιμές και είχα κατασταλάξει σε ένα ξενοδοχείο με πισίνα και θέα στη θάλασσα. Πρωινό μπουφέ (ό,τι καλύτερο για τη δίαιτα) και σχετικά ωραία διακόσμηση και αρχιτεκτονική. Δεν κάναμε κράτηση, για να δούμε αν υπάρχει τίποτα καλύτερο, και έτσι το Σάββατο στις έντεκα η ώρα (δεν καταφέραμε να ξυπνήσουμε από τις εννιά που λέγαμε, αλλά ποιος τα σκέφτεται αυτά τώρα!) ξεκινήσαμε για το διήμερό μας.
Η διαδρομή ήταν γνωστή στο περισσότερο μέρος της, μιας και από εκείνη τη μεριά είναι το χωριό της μητέρας του Μάκη. Λίγος είναι ο δρόμος που δεν είχαμε ξανακάνει. Φτάσαμε στο Στόμιο που κατά τον χάρτη είναι μόνο έξι χιλιόμετρα από την Κύμη. Είναι κι αυτό το μέρος πάνω στη θάλασσα και έχεις θέα όλο το Αιγαίο. Ο αέρας είχε γεμίσει τη θάλασσα με κύματα και ευχήθηκα να είναι λίγο μικρότερα στην Κύμη, γιατί είχα όρεξη για μπάνιο. Μετά το Στόμιο βρήκαμε την Παραλία Πλατανά, στην οποία δεν σταματήσαμε και καθόλου μιας και δεν μας κίνησε ιδιαίτερα το ενδιαφέρον. Ο αέρας ήταν ένα από τα ίδια κι από δω. Δεν μας έβλεπα για μπάνιο. Τρία χιλιόμετρα μετά βρήκαμε την Παραλία της Κύμης που ευτυχώς φαινόταν πολύ καλύτερη από τα δύο προηγούμενα μέρη. Την γυρίσαμε όλη με το αμάξι για να δούμε πού μας αρέσει παραπάνω και πού υπάρχουν ξενοδοχεία και τελικά αποφασίσαμε να πάμε στο ξενοδοχείο που είχα βρει εγώ τηλεφωνικώς αφού το είδαμε και μας φάνηκε καλό, και μετά να δούμε αν υπάρχει καμιά πιο απάνεμη παραλία, να πάμε για μπάνιο και μετά για φαί.
Στο ξενοδοχείο, όλα τα δίκλινα ήταν γεμάτα λόγω κάποιου γάμου.
«Για δέκα ευρώ παραπάνω μπορούμε να σας παραχωρήσουμε για το βράδυ τη σουίτα μας. Είναι πολύ ωραίο δωμάτιο. Θα θέλατε να το δείτε;»
«Βεβαίως!» είπαμε εμείς, που μας καλοφάνηκε η ιδέα.
Το δωμάτιο ήταν όντως πολύ καλοφτιαγμένο. Κρεβάτι με κουνουπιέρα, σαλονάκι με τζάκι (όχι ότι θα το χρησιμοποιούσαμε βέβαια), κουζίνα, μπάνιο με μπανιέρα και πατάρι με δύο ακόμα μόνα κρεβάτια. Το μπαλκόνι είχε θέα στο Αιγαίο και την πισίνα. Όλα πολύ ωραία. Δεχτήκαμε εννοείται να μείνουμε εκεί και τακτοποίησα τα πράγματα μας. Μετά πήγαμε στην παραλία ακριβώς κάτω από το ξενοδοχείο για μπανάκι. Ευτυχώς εκεί αν και είχε τον ίδιο αέρα με τα προηγούμενα μέρη που περάσαμε, δεν είχε πολύ κύμα μιας και στην Κύμη έχουν στο λιμάνι ένα σύστημα από πέτρινους μόλους για να κόβουν τα κύματα και να μην έχουν πρόβλημα με τις ψαρόβαρκες τους. Κάναμε την βουτιά που φανταζόμασταν τόση ώρα και μετά λίγη ηλιοθεραπεία μέχρι να στεγνώσουμε. Πεθαίναμε της πείνας, οπότε μετά βουρ για φαί το οποίο ευχαριστηθήκαμε δεόντως. Όταν πεινάς, το φαγητό είναι πεντανόστιμο! Δεν κάτσαμε και πολύ στο εστιατόριο, μιας και ήταν η πρώτη μέρα που ο Μάκης έκοψε το τσιγάρο. Μετά από πέντε μήνες, το πήρε επιτέλους απόφαση και το έκοψε. Μέχρι στιγμής καλά κρατεί.
Μετά το μεσημεριανό ύπνο μας κατεβήκαμε στην πισίνα για άλλη μια βουτιά, καφεδάκι και ποδόσφαιρο στην Τι-Βι. Αχ αυτό το ποδόσφαιρο πάντα να με κυνηγάει. Ακόμα και την ημερομηνία του γάμου μας αλλάξαμε κατά μια εβδομάδα γιατί αλλιώς θα έπεφτε στην έναρξη του Euro, και σε όλο το γαμήλιο ταξίδι μας βλέπαμε και τους αγώνες. Πάλι καλά που είχε κερδίσει η Ελλάδα και έτσι άξιζε το κόπο. Η πισίνα ήταν παγωμένη και ο αέρας που φύσαγε κρύος, αλλά δεν πτοήθηκα. Ήθελα να ευχαριστηθώ την πισίνα του ξενοδοχείου και αυτό έκανα. Ο Μάκης δεν τόλμησε. Ήμουν μόνη μου στην πισίνα και την κατευχαριστήθηκα! Δεν τολμούσα βεβαίως να βγω έξω λόγω κρύου, αλλά μέσα ήταν μια χαρά. Βγαίνοντας τελικά από την πισίνα και τυλιγμένη με την πετσέτα μου έκατσα να πιω το καφεδάκι μου και να διαβάσω το βιβλίο μου καθώς ο Μάκης έβλεπε τον αγώνα που είχε ήδη ξεκινήσει. Ο σκατουλίνος άρχισε να κλωτσάει δυνατά. Κάθε μέρα πια με ενημερώνει ότι είναι καλά, ότι είναι ξύπνιος και έχει όρεξη με τις μικρές ή μεγάλες και έντονες κινήσεις του. Πολύ το ευχαριστιέμαι. Ακόμα δεν το έχω συνηθίσει και κάθε φορά σταματάω για να το καταλάβω και να το νιώσω όσο το δυνατόν περισσότερο. Έχω αρχίσει πλέον να νιώθω πραγματικά έγκυος και μου αρέσει.
«Χε, ο γιος σου έχει τρελαθεί στην κλωτσιά!»
«Κλωτσάει το σκατούλι;» ρώτησε ο Μάκης καθώς έβαζε το χέρι του χαμηλά στη κοιλιά μου μήπως και καταλάβει κι αυτός τίποτα αυτή τη φορά.
«Κλωτσάει και δυνατά μάλιστα!» είπα βάζοντας του το χέρι του εκεί που κλωτσούσε το μωρό.
«Να το! Το ένιωσες;»
«Αυτό ήταν;» είπε ο Μάκης με έκπληξη.
«Ναι! Το ένιωσες; Ήταν δυνατό αυτό!»
«Το ένιωσα. Οπ! Κι άλλο ε;»
«Ναι! Άντε βρε, το ένιωσες!»
«Χε χε, ναι!»
Test Θετικον 