Και τι κάνουμε εμείς όταν βρισκόμαστε σε οικονομικό και εργασιακό αδιέξοδο; Ο ένας προσπαθεί να πείσει τον άλλον να πάμε να μείνουμε επιτέλους Ρόδο (εγώ είμαι ο ένας, από την Ρόδο έρχομαι και στην κορφή κανέλα), που θα μένουμε στο σπίτι μου, που θα έχουμε την αυλή μας να χαίρεται και το παιδί και το σκυλί μας, και που υπάρχουν δουλειές για μας εκεί (ειδικά για μένα που το επάγγελμα της διακοσμήτριας θέλει και γνωριμίες κι εδώ στην Χαλκίδα δεν τις έχω) και που θα μας νταντεύει η μαμά μου το μωρό για να μπορώ να δουλεύω και εμένα μέχρι να γεννήσω. Που θα είναι δίπλα η κλινική για να πάω να γεννήσω δίχως να φοβάμαι ότι θα μου βγει το μωρό κάπου στα μέσα της εθνικής, ή κάπου στο λόφο του Λυκαβητού ψάχνοντας το ΕΛΕΝΑ, και λέω και λέω και σταματημό δεν έχω. Ο άλλος πάλι, προσπαθεί να πείσει τον έναν να κάνουμε άλλη μια τελευταία προσπάθεια έναν χρόνο και να μείνουμε Χαλκίδα (ο Μάκης είναι ο άλλος, που παραλία Χαλκίδας δώσε του και την ψυχή του πάρε) που μένουμε σε ωραίο διαμέρισμα κοντά στη θάλασσα και είμαστε μακριά από τους γονείς μας ενώ στη Ρόδο θα μένουμε κοντά στους δικούς μου, που η Χαλκίδα είναι κοντά στην Αθήνα και όπου και να θέλουμε να πάμε παίρνουμε το αμάξι μας και πάμε δίχως να το σκεφτούμε και πολύ, ενώ στη Ρόδο θα θέλουμε αεροπλάνο ή καράβι, που δεν θα χρειάζεται να μπούμε στον κόπο της μετακόμισης που είναι κι αυτό ένα έξοδο και να μην το ξεχνάω, και λέει κι αυτός τα δικά του και απόφαση δεν παίρνουμε.
Σ’ αυτό το σημείο έχω κάτι να πω για να μην με περάσει και κανείς για καμιά κακίστρω, και αυτό είναι ότι φέτος τελειώσαμε την δεύτερη προσπάθεια διάρκειας ενός χρόνου που μου έχει ζητήσει ο Μάκης για να μην πάμε Ρόδο. Στο μεταξύ οι καριέρες μας δεν έχουν πάει πουθενά και έχουμε πάει εγώ είκοσι εννιά και ο Μάκης τριάντα ένα. Περιμένουμε τρίτο μέλος στην οικογένειά μας, δεν ξέρουμε τι εστί αυτό (από θέμα οικονομικό, δουλειάς δικιάς μου, κ.ο.κ) και δεν είμαστε σε καμιά θέση να ρισκάρουμε τίποτα, γιατί ήμαστε ήδη χρεωμένοι, όπως άλλωστε και η μισή Ελλάδα. Πιστεύω πως είναι καιρός να πάμε έστω για κάποια χρόνια σε κάτι πιο σίγουρο –και για μένα αυτό είναι η Ρόδος – , να αρχίσουμε να ξεχρεώνουμε σιγά σιγά και να δοκιμάσουμε και κάτι άλλο. Τόσα χρόνια δεν μας έχει πάει ρε παιδί μου η Χαλκίδα, μπορεί να μας πάει η Ρόδος. Ποιος το ξέρει; Άσε που θα μου αρέσει και παραπάνω εκεί τουλάχιστον σ’ αυτή την περίοδο της ζωής μου. Το κακό είναι ότι έχω είδη μπει στην διαδικασία να οραματίζομαι τα πάντα για το πώς θα είναι εκεί. Ακόμα και την διακόσμηση του σπιτιού, του μωρουδιακού δωματίου, το τι θα μπορώ να κάνω στην Ρόδο επαγγελματικά, το πώς θα βλέπω τον σκύλο στην αυλή. Όλα με απόλυτη λεπτομέρεια! Πάντα το κάνω αυτό και στις όμορφες μου σκέψεις, αλλά και στις κακές δυστυχώς.
Αλλά δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε σ’ αυτό το θέμα με τίποτα, οπότε πάντα καταλήγουμε στο μηδέν, κι εγώ να νιώθω τα δάκρυα να ανεβαίνουν στα μάτια μου γιατί νιώθω πως ο Μάκης μου σβήνει τα όνειρά μου με μια γομολάστιχα και περιμένει κι από πάνω να συμφωνήσω μ’ αυτή του την κίνηση για να μην νιώθει και κακός. Ο Μάκης πάλι το βλέπει πως απλά είμαι σαν μωρό που του παίρνουν το παιχνίδι του και κλαίει. Και εγώ ερωτώ. Έστω πως όντως είμαι απλά ένα μωρό που κλαίει γιατί κάποιος του παίρνει το παιχνίδι του. Πρώτο ερώτημα: με ποιο δικαίωμα μου παίρνει το παιχνίδι μου; Δεύτερο ερώτημα: γιατί μου το παίρνει για δεύτερη φορά; Τρίτο και τελευταίο ερώτημα: δεν βλέπει ότι με το να μου παίρνει το παιχνίδι μου δεν βγαίνει τίποτα καλό; Μήπως είμαι πολύ καλή και αφήνω να μου παίρνει το παιχνίδι μου;
Μην συνεχίσω με τις ερωτήσεις. Και να μου τις απαντήσετε, ο Μάκης δεν ακούει! Ευτυχώς που φέτος οι συζητήσεις αυτές δεν έχουν πάρει ακόμα μορφή καυγάδων. Δεν λέω πως είναι οι πιο εύκολες και ευχάριστες, αλλά τουλάχιστον είμαστε μια χαρά αγαπημένοι και καθόλου μα καθόλου τσακωμένοι. Η αλήθεια είναι πως νιώθω ότι είναι σχεδόν έτοιμος να πειστεί και πως αρχίζει να με καταλαβαίνει περισσότερο ή απλά καταλαβαίνει πως έχουν στενέψει τα περιθώρια. Νομίζω ότι βρίσκεται στα πρόθυρα να πει το μεγάλο ναι, αλλά το κρατάει για το τέλος μήπως και βρεθεί κάτι αργότερα και μετά δεν μπορεί να το πάρει πίσω. Ελπίζω να τελειώσει γρήγορα αυτή η κατάσταση, γιατί και έχω αρχίσει να βαριέμαι που δεν κάνω τίποτα όλη μέρα και έχω αρχίσει να αγχώνομαι και κάπως. Θέλω να ξέρω τι θα κάνουμε (βασικά θέλω να ξέρω ότι θα πάμε Ρόδο, αλλά τέλος πάντων), για να μπορώ να το οραματιστώ. Έτσι μόνο ηρεμώ και χαλαρώνω. Τι να κάνουμε; Ο καθένας με τα χούγια του …
Τα συζητήσαμε από δω, τα συζητήσαμε από κει. Φωνάξαμε, θυμώσαμε, έκλαψα και τέλος μου ήρθε η φαεινή ιδέα να κάνουμε μια συμφωνία. Έτσι λίγο πριν να αρχίσουμε να κρατάμε μούτρα και να ξεχνάμε τις αγάπες και τα χάδια (έτσι δηλαδή όπως ξεκινήσαμε αυτές τις συζητήσεις), η κατάσταση έληξε. Η συμφωνία είχε ως εξής: θα μείνουμε για ακόμη δύο χρόνια στην Χαλκίδα και όταν λήξουν αυτά τα δύο χρόνια, αν ακόμα το θέλω θα πάμε να μείνουμε στην Ρόδο, δίχως ερωτήσεις, δίχως συζητήσεις, δίχως κλάματα, δίχως μα και ξε-μα. Θα μείνουμε σε ένα σπίτι μικρό που έχουν οι γονείς του Μάκη λίγα λεπτά έξω από την Χαλκίδα, θα το φτιάξουν για να μπορεί να μείνει εκεί κάποιος μόνιμα και θα πάμε να μείνουμε εκεί με το που φτιαχτεί. Εγώ μετά τη γέννα δεν θα δουλεύω, αλλά θα νταντεύω το μωρό μας τα πρωινά και αν τελικά μου κάτσουν και μερικά φροντιστήρια το απόγευμα και καμιά γραφιστική δουλειά από το σπίτι, καλώς, αλλιώς σαν και πρώτα. Ο Μάκης βρήκε μια καλή δουλειά προγραμματιστή σε μια εταιρεία εδώ στην Χαλκίδα, οπότε για την ώρα όλα κομπλέ. Δεν πάμε από τώρα εκεί που ήθελα, αλλά αν συνεχιστούν τα πράγματα όπως μέχρι στιγμής, σε δύο χρόνια την κάνουμε για Ρόδο. Μέχρι τότε θα είμαι μια καλή μανούλα. Δεν είναι και άσχημη συμφωνία. Τι λέτε;
Test Θετικον 