Μήνας Έκτος… Μας έκλεψαν & Καμπύλη Σακχάρου!

Μπήκαμε και στον έκτο μήνα αισίως και αύριο θα κάνουμε μια επίσκεψη στο γιατρό μου το απόγευμα να δει τα ευρήματα του υπερήχου και τα αποτελέσματα από τις εξετάσεις που είχα κάνει. Μας έμειναν τέσσερις φουλ μήνες (αν τους πάρει όλους το μωρό) και μετά θα έχουμε μια καινούργια φατσούλα να ζει μαζί μας. Πώς ακριβώς θα είναι; Μπορώ να το φανταστώ κάποιες φορές, αλλά πιστεύω πως τελικά θα είναι πολύ διαφορετικά τα πράγματα. Τώρα τα φαντάζομαι όλα δίχως να έχουμε δει το μωρό μας, δίχως να έχουμε νιώσει γι αυτό τα απίστευτα και αμέτρητα συναισθήματα που θα νιώσουμε όταν το πάρουμε στα χέρια μας και συνειδητοποιήσουμε πως είναι ο καρπός του έρωτά μας, πως αυτό ίσως να εννοούν τελικά όταν λένε «σάρκα μία» μιας και αυτό ακριβώς το μωρό θα είναι ο Μάκης και η Λυδία «εις σάρκα μιαν». Έτσι δεν τολμώ να πω πως μπορώ να φανταστώ πραγματικά το πώς θα είναι τα πράγματα όταν γεννηθεί ο μπέμπης μας. Το μόνο που θέλω να θυμόμαστε, είναι πως πάνω απ’ όλα είναι η δικιά μας σχέση που έχει προτεραιότητα. Να μην ξεχάσουμε πως η αγάπη που έχουμε ο ένας για τον άλλον και το ενδιαφέρον που δείχνουμε μέχρι στιγμής ο ένας στον άλλον, δεν θα πρέπει να μειωθεί λόγω του μωρού. Κατανοητό το ότι στην αρχή ίσως λίγο να πάρει όλα τα φώτα πάνω του το μωρό, αλλά κατά τα άλλα όσο και να αγαπάμε αυτό το μωρό, εμείς οι δύο είναι που είμαστε «ο γάμος μας» και εμείς οι δύο θα είμαστε που θα μείνουμε ξανά μόνοι όταν θα έχουμε εκπληρώσει τον ρόλο μας σαν γονείς και τα παιδιά μας ανοίξουν τα φτερά τους και φύγουν πια από το σπίτι μας. Ο Θεός να μας ευλογήσει να τα ζήσουμε όλα αυτά μαζί. Μετά από έντεκα χρόνια μαζί, πιστεύω πως θα τα καταφέρουμε να μείνουμε αγαπημένοι μεταξύ μας έτσι ώστε και τα παιδιά μας να μάθουν την ομορφιά μιας αγαπημένης και ισορροπημένης οικογένειας.

Και σαν να μη με έφταναν όλες οι σκέψεις περί της σχέσης μου με τον Μάκη, άρχισα να αγωνιώ και για το αν θα τα καταφέρουμε σαν γονείς. Από μικρή διαβάζω ό,τι πέσει στα χέρια μου και ότι καταφέρω να βρω για τον τρόπο που πρέπει να μεγαλώνεις ένα παιδί, για το τι πρέπει να προσέχεις, και διάφορα άλλα. Θεωρούσα τον εαυτό μου αρκετά καλό γνώστη σ’ αυτά τα παιδαγωγικά θέματα και ήμουν αρκετά σίγουρη ότι το αποτέλεσμα της ανατροφής των παιδιών μου θα είναι αρκετά καλό. Τώρα όμως άρχισα να αμφιβάλλω! Δεν αμφιβάλλω για την αγάπη που θα δείχνουμε στο μωρό μας, ούτε για το ότι γνωρίζουμε αρκετά πράγματα και θα προσπαθούμε για το καλύτερο που μπορούμε. Αμφιβάλλω όμως για το αν θα καταλαβαίνουμε όταν κάποια στιγμή κάνουμε κάτι λάθος, αν – άθελα μας – η συμπεριφορά μας πάει να δημιουργήσει κάποιο κόμπλεξ στο παιδί μας ή λάθος εντύπωση για αυτά που είναι ικανό να κάνει, και έτσι να του κόψουμε τα φτερά, γενικά αμφιβάλλω για διάφορα. Έχω αρχίσει να συνειδητοποιώ το πόσο νωρίς χαράζεται το μονοπάτι πάνω στο οποίο θα περπατήσουν αργότερα αυτά τα παιδιά και βάση του οποίου θα φτιάξουν τελικά τη ζωή τους ακόμη και σαν ενήλικες πλέον. Ένα μονοπάτι το οποίο χαράζεται ουσιαστικά από την συμπεριφορά των γονιών απέναντι στο παιδί. Και γι αυτούς τους λόγους με έχει πιάσει ένας φόβος. Το όνειρό μου είναι να δώσουμε στα παιδιά μας ό,τι καλύτερο μπορούμε ώστε να βγουν άτομα με ακέραιο χαρακτήρα, με σωστές αρχές και αξίες για την ζωή, με πίστη στο Θεό και με όλα εκείνα τα φόντα που χρειάζονται για να δημιουργήσουν και να χτίσουν σωστά και δίχως ψεύτικες ή πραγματικές φοβίες τη μελλοντική ζωή τους.  Αυτό που με παρηγορεί είναι ότι αρχικά έχεις να κάνεις μόνο με ένα βρεφάκι, και σιγά σιγά αρχίζεις να καταλαβαίνεις τις ανάγκες και τον χαρακτήρα του, οπότε και συμπεριφέρεσαι ανάλογα. Έτσι, λογικά, υπάρχει λίγος χρόνος μέχρι να καταλάβεις πώς πρέπει να λειτουργείς με το μωρό σου! Δεν θα τα κάνω όλα μέσα σε μια μέρα στο κάτω κάτω, οπότε αυτό κάπως με ηρεμεί. Εύχομαι να γίνουμε καλοί γονείς παρά τις δυσκολίες που μπορεί να βρούμε στο δρόμο…

Παρασκευή σήμερα. Θα πάμε στο γιατρό μας. Πάντα χαίρομαι όταν είναι η μέρα που πάμε στο γιατρό. Δε ξέρω γιατί, αλλά χαίρομαι, κακό είναι; Σήμερα ξύπνησα με ένα τηλεφώνημα στις 8.30 το πρωί.

«Μπορώ να μιλήσω με την κυρία Θεοχάρη;»

«Η ίδια», είπα αγουροξυπνημένη.

«Κυρία Θεοχάρη, σας παίρνουμε από την ασφάλεια». Αμέσως σκέφτηκα ότι έχω ξεχάσει να πάω να πληρώσω την ασφάλεια του αμαξιού μου.

«Βρέθηκε το πορτοφόλι σας με τις κάρτες και την ταυτότητα σας μέσα, οπότε να περάστε να τα παραλάβετε».

«Το πορτοφόλι μου; Ευχαριστώ πολύ!»

Το πορτοφόλι μου; Μα πότε και πώς έχασα το πορτοφόλι μου. Είχα βγει χτες βραδάκι με τον Μάκη, αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ πως μου έπεσε το πορτοφόλι χωρίς να το καταλάβω. Όχι τίποτα, αλλά το πορτοφόλι μου είναι ολόκληρη μουρχούτα και μέσα στη τσάντα μου είχα μόνο τα κλειδιά μου, το πορτοφόλι και τα γυαλιά μου. Αν έπεφτε κάπου το πορτοφόλι θα ένιωθα ξαφνικά τη τσάντα άδεια. Είναι και η ξεχαμάρα της εγκυμοσύνης! Άρχισα να μη θυμάμαι ξαφνικά αν την είχα φέρει μαζί μου πίσω στο σπίτι χτες το βράδυ! Θυμόμουν δηλαδή, αλλά άρχισα να αμφιβάλλω για το αν αυτά που θυμόμουν τα είχα κάνει όταν γύρισα από τη μεσημεριανή μου βόλτα ή από τη βραδινή. Πήγα στο σαλόνι και κοίταξα πάνω στο τραπέζι που αφήνω συνήθως τις τσάντες μου. Είμαι και λίγο ασυγύριστη, οπότε υπήρχαν δύο τσάντες κρεμασμένες στις καρέκλες γύρω από το τραπέζι. Η ροζ τσάντα που κρατούσα χτες βράδυ έλειπε! Έψαξα τριγύρω. Τίποτα, πουθενά η τσάντα. Άρχισα να αμφιβάλλω ακόμη περισσότερο για το αν πραγματικά έφερα τη τσάντα στο σπίτι χτες βράδυ, μέχρι που συνειδητοποίησα πως έλειπε και μια ακόμη πράσινη τσάντα που την είχα κι αυτή κρεμασμένη σε μια από τις καρέκλες. Τότε μπήκαν όλα σε μια σειρά και κατάλαβα τι είχε γίνει. Μας έκλεψαν!  Δεν ξέρω πώς, αλλά χτες βράδυ κατά τις τέσσερις τα ξημερώματα, πεταχτήκαμε από τον ύπνο, γιατί ο Σπούκι άρχισε να τρέχει από το δωμάτιο μας, όπου κοιμόταν, προς το σαλόνι γαυγίζοντας απειλητικά. Έχει ξανακάνει κάτι παρόμοιο κι άλλες φορές, συνήθως επειδή μπορεί να ακούσει κάτι περίεργο ή να δει κάτι στο σαλόνι που μπορεί να είναι καινούργιο οπότε στο σκοτάδι να του φαίνεται περίεργο. Πάντα σηκώνεται ο Μάκης όμως να δει τι είναι και του λέει μπράβο, γιατί θέλουμε να μας ενημερώσει αν κάποτε όντως συμβεί κάτι. Έτσι σηκώθηκε πάλι ο Μάκης, φόρεσε τις παντόφλες του και πήγε στο σαλόνι. Δεν είδε τίποτα, οπότε πήγε και στο μπαλκόνι να δει αν υπάρχει κανείς κάτω που να φεύγει ή να πασπατεύει κανένα αυτοκίνητο. Δεν ήταν τίποτα.

«Τι ήταν;» ρώτησα κι εγώ σαστισμένη από το άγριο ξύπνημα με τα γαυγίσματα.

«Τίποτα, αγάπη μου, κοιμήσου», απάντησε ο Μάκης ξαπλώνοντας και πάλι στο κρεβάτι.

Άργησε να με πάρει ξανά ο ύπνος και ένιωθα την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά. Σκεφτόμουν πόσο τυχεροί ήμασταν που δεν ήταν κανένας κλέφτης, γιατί τώρα τελευταία μπαίνουν στο σπίτι και σου πετάνε σπρέι για να σε κοιμίσουν οπότε σε ξαφρίζουν και δε παίρνεις χαμπάρι τίποτα. Και εντάξει το να μας ξαφρίσουν, όχι τελείως εντάξει δηλαδή, όσο υπεράνω και να το παίζουμε, αλλά αυτό το αναισθησιογόνο σπρέι, ποιός ξέρει αν και τι είδους βλάβη θα μπορούσε να προκαλέσει στο μωρό; Οπότε με κάτι τέτοιες σκέψεις με πήρε ο ύπνος…

Και τελικά είχε δίκιο ο καημένος ο Σπούκι. Τον θεωρήσαμε πάλι υπερβολικό και φοβητσιάρη, όμως είχε δίκιο. Όπως τα υπολογίσαμε και σκεφτήκαμε μετά, τα πράγματα έγιναν κάπως έτσι: Μπήκαν από την πόρτα σιγά σιγά (την οποία εμείς δεν κλειδώνουμε, αλλά από τώρα και στο εξής θα κλειδαμπαρώνουμε κι εμείς όπως όλος ο κόσμος), και κατευθυνθήκαν αμέσως στο τραπέζι όπου θα είδαν και τις τσάντες μου. Μέχρι να πάνε εκεί και να ψαχουλέψουν λίγο τις τσάντες, ξύπνησε ο Σπούκι και τους πήρε χαμπάρι, οπότε άρχισε να γαυγίζει δυνατά και τρομαχτικά τρέχοντας προς το μέρος τους. Εκείνη την ώρα αυτοί άρπαξαν τις δύο τσάντες και έφυγαν τρέχοντας, οπότε μέχρι να τιναχτεί ο Μάκης από το κρεβάτι του, να φορέσει τις παντόφλες του και να πάει στο σαλόνι, αυτοί είχαν φύγει. Ευτυχώς δηλαδή που είχαν φύγει, γιατί ποτέ δε ξέρεις τι μπορεί να κάνουν αν τρομάξουν και σε έχουν μπροστά τους. Έτσι, ο Σπούκι έσωσε την κατάσταση! Τι θα γινόταν αν δεν είχαμε τον Σπούκι, ποτέ δεν θα μάθουμε και ίσως καλύτερα…

Read Full Post »

Μήνας Πέμπτος… Β’ επιπέδου!!!

Αχ, αυτή η μαμά μου! Από ψυχολογία σκίζει. Ή θα με νευριάζει με τα κιλά που πρέπει να πάρω ή να χάσω, με το τι να τρώω και τι όχι, ή θα με αγχώνει (έτσι κι αλλιώς είμαι λίγο αγχώδης, αλλά εκείνη ακόμη περισσότερο)! Σήμερα με πήρε τηλέφωνο για να μου πει ότι ανησυχεί μήπως έχω ζάχαρο (επειδή πίνω πολύ νερό και πηγαίνω συχνά στη τουαλέτα) και πως αν έχω σάκχαρο τότε θα είναι επικίνδυνο να κάνω εκλαμψία κάτι πολύ σοβαρό και επικίνδυνο και για τη μητέρα και για το μωρό!

«Να πας να κάνεις τις εξετάσεις που σου είπε ο γιατρός».

«Αύριο είναι να πάω, ρε μαμά».

«Να πας γιατί με έχει πιάσει αγωνία».

«Γιατί ρε μαμά; Αφού για να τα πάθεις αυτά πρέπει να έχεις βάλει και κάμποσο βάρος».

«Το ξέρω, αλλά με έπιασε ένα άγχος», εννοώντας το μητρικό προφητικό ένστικτο.

«Το ότι πίνω πολύ νερό (όπως άλλωστε κάθε καλοκαίρι) είναι απολύτως φυσιολογικό κατά την εγκυμοσύνη, γιατί ο οργανισμός χρειάζεται να παράγει σαράντα με εξήντα τις εκατό παραπάνω αίμα από το κανονικό για να τροφοδοτεί τον πλακούντα και το μωρό. Οπότε χρειάζεται παραπάνω υγρά για να τα μετατρέπει σε αίμα» Τώρα από ορολογία σκίζω, αλλά κάπως έτσι γίνεται το όλο θέμα. Το εξήγησα όσο καλύτερα μπορούσα για να πείσω τη μητέρα μου και να μην ανησυχεί.

«Ναι, το ξέρω ότι είναι φυσιολογικό, αλλά είναι επίσης σύμπτωμα κάποιου που μπορεί να έχει σάκχαρο».

«Ναι, αν δεν είναι έγκυος δηλαδή, κι εγώ είμαι!»

«Λογικά δε θα έχεις τίποτα, αγάπη μου, αλλά πήγαινε να κάνεις τις εξετάσεις σου αύριο, εντάξει;»

«Αφού ούτως ή άλλως θα τις έκανα, ρε μαμά…»

Οπότε εγώ μέχρι να πάρω τις εξετάσεις πίσω, πρέπει να έχω άγχος! Πάρα πολύ ωραία. Ενώ δεν είχα ίχνος άγχους γι αυτές τις εξετάσεις, βρήκαμε λόγο να αγχωθούμε. Αποβραδίς βάζω τον ουροσυλέκτη πάνω στο κλειστό καπάκι τις τουαλέτας για να μη την πατήσω όπως την πρώτη φορά που ήταν να κάνω αυτές τις εξετάσεις και το θυμήθηκα μετά που βγήκα από την τουαλέτα κουνιστή και λυγιστή. Το πρωί συλλέγω τα ούρα μου με τη γνωστή και τόσο «ρομαντική» διαδικασία, πλένομαι, ντύνομαι και φεύγω για το μικροβιολογικό εργαστήριο. Τελειώνω στο τσακ μπαμ, αλλά δυστυχώς μου λένε ότι τα αποτελέσματα θα τα πάρω τη Δευτέρα αντί το απόγευμα. Έτσι για να έχει σασπένς το όλο θέμα!

Φεύγοντας περνάω από ένα μαγαζί με βρεφικά είδη και ρούχα εγκυμοσύνης για να δω αν έχει αρκετά πράγματα, τι στιλ είναι και τι τιμές έχει. Είναι από τα μεγαλύτερα μαγαζιά στο είδος του στη Χαλκίδα και δεν έχει τύχει να μπω ποτέ μέσα για να ρίξω μια ματιά. Τελικά δεν είναι και άσχημο. Μέτριες τιμές σε σύγκριση με τα περισσότερα μαγαζιά (τσιμπημένες βέβαια όπως σε όλα τα είδη μπεμπέ γιατί τα έχεις ανάγκη) και αρκετά μεγάλη ποικιλία. Θα ξανάρθω και με τον Μάκη να του δείξω τα καροτσάκια που μου άρεσαν. Από ρούχα εγκυμοσύνης είχε κάμποσα, αν και δεν τα είχε κρεμασμένα όλα γιατί μόλις είχαν έρθει τα χειμωνιάτικα. Καλοκαιρινά και να είχε δεν τα κοίταξα καν, γιατί τώρα που τελειώνει το καλοκαίρι δεν θα πάω να αγοράσω εγώ λες και θα τα έχω και για του χρόνου. Βολεύομαι μ’ αυτά που έχω ήδη (να ‘ναι καλά οι λινές μου παντελόνες που πάντα με βγάζουν ασπροπρόσωπη). Δοκιμάζω μερικά σουτιέν γιατί οι μπανέλες στα δικά μου έχουν αρχίσει να πιέζουν το πάνω μέρος της κοιλιάς μου και να με πονάνε. Είναι όντως αναπαυτικά αυτά της εγκυμοσύνης. Παίρνω ένα που μοιάζει με μπουστάκι γυμναστικής και αποφασίζω να πάρω αργότερα άλλα σουτιέν γιατί ίσως μεγαλώσει κι άλλο το στήθος μου. Στο ταμείο με γεμίζουν με προσπέκτους ακόμα και για νεανικά ρούχα. Τους ρίχνω μια ματιά στο σπίτι και αποφασίζω πως δεν μου αρέσουν τα βρεφικά έπιπλα με τις έτοιμες ζωγραφιές πάνω, αλλά απ’ ό,τι βλέπω η πλειοψηφία έτσι είναι. Θα χρειαστεί ψάξιμο μάλλον το θέμα, αν και έχουμε αποφασίσει ότι δεν χρειάζεται να αγοράσουμε και να φτιάξουμε το δωμάτιο του μωρού από πριν. Λογικά θα το βάψω στα χρώματα που θέλω από πριν, θα αγοράσω μια κουνιστή πολυθρόνα από πριν και μερικά άλλα πραγματάκια που θα μπουν στο δωμάτιο του μωρού αφού δε θα χωράνε στο δικό μας. Κατά τα άλλα, αρχικά θα πάρουμε ένα μικρό λίκνο που θα μπει δίπλα από το κρεβάτι μας (στη μεριά μου) και θα έχουμε το μωρό εκεί μέχρι να δούμε ότι είναι έτοιμο κι αυτό κι εμείς να το βάλουμε στο δωμάτιο του. Έχουμε αρκετό χρόνο μέχρι τότε για να ψάξω να βρω τα επιπλάκια που θα μου αρέσουν περισσότερο. Λίκνα ευτυχώς έχω βρει αρκετά που μου αρέσουν, οπότε δεν θα υπάρξει πρόβλημα εκεί.

Βρίσκω και μια εταιρεία που πουλάει μαξιλάρια για εγκυμοσύνη που μάλλον φαίνονται βολικά. Τον τελευταίο καιρό άρχισα να μη βολεύομαι και πολύ εύκολα στο κρεβάτι και πολύ συχνά ξυπνάω πιασμένη. Να δούμε τι θα γίνει αργότερα που θα έχω μπει στο τρίτο τρίμηνο που απ’ όσο ξέρω είναι και το πιο άβολο. Αυτά τα μαξιλάρια είναι μακρόστενα και φτάνουν να τα έχεις αγκαλιά μπροστά σου και κάτω από το κεφάλι σου μέχρι και ανάμεσα στα γόνατα όταν κοιμάσαι στο πλάι με λυγισμένα τα πόδια. Αυτή η στάση είναι που βολεύει κι εμένα μέχρι στιγμής αλλά έχω διαφορετικά μαξιλάρια για το κεφάλι και τα πόδια, οπότε όταν θέλω να γυρίσω πρέπει να αλλάζω θέση σε όλα μου τα μαξιλάρια κάτι που με ξυπνά τελείως και μετά κάνω πάλι μια ώρα να κοιμηθώ. Δοκίμασα να έχω ένα σετ μαξιλαριών μπροστά μου και ένα πίσω μου, αλλά τελικά αυτά που είναι από την έξω μεριά του κρεβατιού, καταλήγουν στο πάτωμα. Έτσι πιστεύω πως αυτό το μακρόστενο μαξιλάρι ίσως κάπως με βολέψει τον καιρό που δεν θα βολεύομαι πουθενά.

Το Σαββατοκύριακο ήρθε και έφυγε γρήγορα όπως κάθε φορά. Το μόνο νέο ήταν ότι σε κάποιες από τις φορές που νιώθω το μωρό, το ένιωσα και κάπως πιο ψηλά στην κοιλιά μου και όχι μόνο κάτω χαμηλά όπως μέχρι στιγμής. Φαντάζομαι πως μεγαλώνει κι αυτό σιγά σιγά και θα πιάσει όλη την κοιλιά, ή επίσης πως μπορεί και να αλλάζει θέση. Θα δούμε στον υπέρηχο σήμερα Δευτέρα απόγευμα.

Το πρωί της Δευτέρα πήγα στο μικροβιολόγο να πάρω τα αποτελέσματα των εξετάσεων. Στον χώρο αναμονής του ιατρείου άρχισα να σκέφτομαι πως τελειώσανε τα ψέματα. Τώρα θα μου βάλει ο γιατρός δίαιτα για να μου κατέβει το σάκχαρο. Αυτά είναι δηλαδή. Ακόμα δεν τον είδαμε  και Γιάννη τον εβγάλαμε. Εγώ φταίω όμως σ’ αυτή την περίπτωση ή η μαμά μου; Έχω βάλει και ενάμιση κιλό ακόμα (συνολικά δυόμιση με τρία ανάλογα με τη μέρα). Οι διακοπές μας στη Κύμη μας άφησαν με ένα έξτρα βάρος στη ζυγαριά. Το ξέρω πως θα πρέπει να προσέξω πολύ παραπάνω, αλλά έχω και τον Μάκη αυτές τις μέρες που όλη την ώρα τρώει επειδή κόβει το τσιγάρο και έτσι με παρασύρει κι εμένα να φάω το κάτι παραπάνω. Η αλήθεια είναι ότι μου φαίνεται πως άνοιξε η όρεξη μου κι όλας, οπότε άστα βράστα! Με λίγα λόγια, να δούμε πόσο σάκχαρο θα έχω και τι δίαιτα θα μου βάλει ο γιατρός μου όταν τον δω την Παρασκευή (σήμερα θα μου κάνει τον υπέρηχο κάποιος άλλος που εφημερεύει. Τη βάψαμε!

Έρχεται και διακόπτει τις σκέψεις μου η γραματέας του γιατρού και μου φέρνει τις εξετάσεις μου.

«Όλα είναι μια χαρά με τις εξετάσεις σας», μου λέει χαμογελαστά.

«Ωραία! Ευχαριστώ!» Πληρώνω και φεύγω χαρούμενη.

Ο Μάκης έρχεται στην ώρα του από τη δουλειά και μετά από λίγο φεύγουμε για την Αθήνα κάνοντας μια στάση για σάντουιτς που τρώμε στο δρόμο μιας και ο Μάκης δεν προλάβαινε να φάει και έτσι δεν έφαγα ούτε εγώ για να του κάνω παρέα. Βρίσκουμε λίγη κίνηση στην Αθήνα αλλά όπως πάντα κάνουμε μία ώρα και κάτι λίγο για να φτάσουμε στο ΕΛΕΝΑ. Πάμε σε άλλο όροφο αυτή τη φορά και περιμένουμε έξω από το δωμάτιο των υπέρηχων. Δεν καταλαβαίνουμε για πιο λόγο ήταν ανάγκη να κλείσουμε ραντεβού και να αγχωνόμαστε αν θα φτάσουμε στην ώρα μας, αφού με τη σειρά που ήρθε ο καθένας που βρίσκεται εκεί μπαίνει τελικά για υπέρηχο. Τέλος πάντων. Κάνουμε χαζομαρούλες για να περάσει η ώρα μέχρι να έρθει η σειρά μας. Είμαστε οι επόμενοι, οπότε ξαφνικά αρχίζω λιγάκι να αγχώνομαι. Λέω μια προσευχή και παρακαλώ το Θεό να είναι όλα καλά. Μετά από λίγο ανοίγει η πόρτα και βγαίνουν οι προηγούμενοι. Η νοσοκόμα εκεί μας κάνει νόημα να περάσουμε. Μας λέει να κάτσουμε και να περιμένουμε γιατί ο γιατρός θα κάνει ένα μικρό διάλειμα. Καθόμαστε και παρατηρούμε το μηχάνημα του υπερήχου, τα διάφορα που γράφει πάνω στον τοίχο, όπως τις παθήσεις που μπορεί να έχει ένα έμβρυο και κατά πόσο το βρίσκει ο υπέρηχος (αυτό που χρειάζεται οποιοσδήποτε που βρίσκεται εκεί για να του φύγει το άγχος δηλαδή) και ό,τι άλλο βρούμε για να περάσει το μισάωρο τελικά διάλειμα του γιατρού. Με το που έρχεται ο γιατρός, ξαπλώνω και κατεβάζω το παντελόνι και το εσώρουχο τόσο ώστε να αποκαλυφθεί η ωραία μου στρογγυλή κοιλιά. Μου βάζει το κλασσικό τζελ που για να το σκουπίσω μετά κάνω μια ώρα και αρχίζει να γυροφέρνει το μηχάνημα του υπέρηχου πάνω στη κοιλιά μου. Έχω μάθει πάνω κάτω τι χρειάζεται να κάνω κάθε φορά που πάω για υπέρηχο. Όχι όπως την πρώτη φορά που πήγα να βγάλω τελείως το παντελόνι και το εσώρουχο (συνηθισμένη από άλλες επισκέψεις σε γυναικολόγους). Είναι πάντα μια στιγμή αμηχανίας τότε που περιμένεις να σου πει ο γιατρός τι ακριβώς πρέπει να βγάλεις και νιώθεις σαν βλαμμένο που ήρθε από το χωριό και δεν έχει ξαναπάει σε γιατρό.

Σ’ αυτό το δωμάτιο υπέρηχων, ο γιατρός έχει μια μεγάλη μοντέρνα οθόνη μπροστά του και μια μικρή παλιά γυρισμένη σε μένα για να βλέπω κι εγώ. Ο γιατρός δεν λέει τίποτα, απλά κάνει τη δουλειά του. Βλέπω κι εγώ και ο Μάκης στον υπέρηχο. Έχει μεγαλώσει το σκατούλι μας και έτσι καταλαβαίνουμε πολλά από αυτά που βλέπουμε. Βλέπουμε τη φατσούλα του σε προφίλ, τα χεράκια του και τα δαχτυλάκια του, το μικρά ποδαράκια του που κάποια στιγμή τα τέντωσε και τα ξαναλύγισε. Βλέπουμε τις πατουσίτσες με τα δαχτυλάκια σαν μικρές τελείες, την κοιλιά, τα κόκαλα που φαίνονται άσπρα ενώ όλα τα άλλα είναι γκρι, την καρδιά του που χτυπάει, την σπονδυλική στήλη και τα πλευρά. Όλα αρκετά καθαρά και κατανοητά. Κάποια στιγμή μάλιστα βλέπουμε και το πουλάκι του πολύ καθαρά και εκείνη την ώρα ο γιατρός πρωτομιλάει για να μας πει ότι είναι αγόρι.

«Γενικά πώς τα βλέπετε, γιατρέ, μέχρι στιγμής;» Αποφάσισα να ρωτήσω.

«Όλα είναι κανονικά. Φαίνεται ένα φυσιολογικό έμβρυο».

«Ωραία, γιατί μετά απ’ αυτά που διαβάσαμε στο τοίχο πριν λίγο, έχουμε αγχωθεί λιγάκι.»

«Όλα καλά είναι, από αυτά που μπορεί να δει το μηχάνημα τουλάχιστον.»

«Ναι, σωστα.»

«Αν ακούει ή βλέπει, είναι μόνο μετά τον τοκετό που μπορούμε να τα δούμε.»

«Σωστό και πάλι», λέει αυτή τη φορά ο Μάκης.

Εγώ απλά ευχαριστιέμαι να κοιτάω τον υπέρηχο. Ορισμένα που βλέπει στην κοιλιακή χώρα δεν καταλαβαίνω τι είναι, αλλά φαντάζομαι ότι είναι τα όργανα του μπέμπη μας που όπως είπε και ο γιατρός όλα δουλεύουν κανονικά.

Είμαι χαρούμενη. Κι εγώ και ο Μάκης που με φιλάει αφού βγούμε από το δωμάτιο. Όλα καλά λοιπόν. Πάμε και βλέπουμε τον όροφο όπου βρίσκονται τα δωμάτια με τις μαμάδες και τα μωρά τους. Φαίνονται όλα καθαρά και ήσυχα εκτός από ένα μωρό που κλαίει και ακούγεται την ώρα που περνάμε έξω από την κλειστή πόρτα του δωματίου του. Δεν μπορούμε να δούμε τα δωμάτια γιατί είναι κλειστές οι πόρτες, οπότε κρυφοκοιτάμε ένα την ώρα που πάει να μπει μέσα ένα ζευγάρι που κάνουν επίσκεψη. Φαίνεται κι αυτό λιτό και καθαρό. Όχι και πολύ διαφορετικό από αυτά στις ιδιωτικές κλινικές δηλαδή. Μένουμε αρκετά ικανοποιημένοι και φεύγουμε. Έχει αρχίσει να ψιχαλίζει. Στο δρόμο πιάνουμε τη συζήτηση για να μη πιάσει το Μάκη κανένας ύπνος μιας και είναι κουρασμένος. Ξεκινάει πολλή βροχή και αρχίζει να νυχτώνει. Θα φτάσουμε βράδυ σπίτι.

«Πάντως Μάκη, αυτό το μωρό και γενικά η εγκυμοσύνη αυτή, δε μας έχει αγχώσει καθόλου με κάποιο άσχημο νέο. Να μας βγει δηλαδή κάτι άσχημο και να πρέπει να το παρακολουθήσουμε, οπότε να έχουμε άγχος και φόβους μέχρι να δούμε τα αποτελέσματα. Όλα εύκολα και ευχάριστα από την αρχή, ε;»

«Μια χαρά όντως».

«Είναι καλό το baby μας φαίνεται».

«Εγώ το είχα σίγουρο ότι όλα θα είναι καλά με το μωρό μας».

«Πως δηλαδή;»

«Μέσα μου το έχω σίγουρο ότι όλα θα πάνε μια χαρά με το σκατούλι».

«Πάντως, βρε αγάπη μου, ξέρεις τι σκεφτόμουνα όταν περάσαμε μπροστά από το δωμάτιο τοκετών;»

«Τι;»

«Πριν να μπεις στο χειρουργείο για να γεννήσεις, τους πρώτους πόνους και την προετοιμασία την κάνεις σε ένα άλλο δωμάτιο στο οποίο τις περισσότερες φορές μαζεύεται και η οικογένεια και φίλοι και όσοι βρίσκονται εν πάσει περιπτώσει στη κλινική εκείνη την ώρα».

«Δεν το ήξερα αυτό, αλλά τί θες να πεις;»

«Εγώ δεν θα θέλω να μαζευτούν όλοι και να λέει ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του την ώρα που εγώ θα κοιλοπονάω».

«Ε, όπως θες εσύ, ρε αγάπη μου. Ή αν θες μόνο εμένα ή και τη μαμά σου, θα μου το λες κι εγώ θα τους λέω ανάλογα να φύγουν ή να μπουν ή ό,τι θες. Το ξέρεις ότι εγώ δεν τα μασάω σε τέτοια και ούτε ντρέπομαι!»

«Γι αυτό στο λέω, για να το έχεις υπόψη σου και να μη σου φανεί περίεργο. Θα πονάω που θα πονάω, δε θέλω να ντρέπομαι κι όλας να το δείξω επειδή θα είναι όλοι μαζεμένοι από γύρω. Εκτός του ότι θα είναι όλοι μέσα στην ένταση και την αγωνία, θα είναι η ατμόσφαιρα κάπως τεντωμένη και δε νομίζω να μου αρέσει εκείνη την ώρα όλο το σκηνικό».

«Ό,τι θες εσύ, αγάπη μου. Καταλαβαίνω αυτό που λες και συμφωνώ. Όπως και να αισθάνεσαι εκείνη την ώρα, θα μου το λες και εγώ θα το τακτοποιώ».

«Συμφωνεί και ο γιος σου, γιατί άρχισε να κλωτσάει!»

Με αυτά και με άλλα, φτάσαμε στο σπίτι. Έβρεχε λιγότερο στη Χαλκίδα. Έφτιαξα κάτι πρόχειρο να φάμε, έκατσε ο καθένας στο κομπιούτερ του οπότε εγώ έγραψα τα e-mail μου και ενημέρωσα τους διάφορους ενδιαφερόμενους για το μωρό και μετά κάτσαμε να χαζέψουμε στην τηλεόραση μέχρι που νυστάξαμε και πήγαμε για ύπνο. Η μέρα πήγε μια χαρά, ο μικρούλης μας είναι μια χαρά και σε τρεις μέρες κλείνω τον πέμπτο μήνα και μπαίνω στον έκτο! Όλα καλά…

Read Full Post »