Αχ, αυτή η μαμά μου! Από ψυχολογία σκίζει. Ή θα με νευριάζει με τα κιλά που πρέπει να πάρω ή να χάσω, με το τι να τρώω και τι όχι, ή θα με αγχώνει (έτσι κι αλλιώς είμαι λίγο αγχώδης, αλλά εκείνη ακόμη περισσότερο)! Σήμερα με πήρε τηλέφωνο για να μου πει ότι ανησυχεί μήπως έχω ζάχαρο (επειδή πίνω πολύ νερό και πηγαίνω συχνά στη τουαλέτα) και πως αν έχω σάκχαρο τότε θα είναι επικίνδυνο να κάνω εκλαμψία κάτι πολύ σοβαρό και επικίνδυνο και για τη μητέρα και για το μωρό!
«Να πας να κάνεις τις εξετάσεις που σου είπε ο γιατρός».
«Αύριο είναι να πάω, ρε μαμά».
«Να πας γιατί με έχει πιάσει αγωνία».
«Γιατί ρε μαμά; Αφού για να τα πάθεις αυτά πρέπει να έχεις βάλει και κάμποσο βάρος».
«Το ξέρω, αλλά με έπιασε ένα άγχος», εννοώντας το μητρικό προφητικό ένστικτο.
«Το ότι πίνω πολύ νερό (όπως άλλωστε κάθε καλοκαίρι) είναι απολύτως φυσιολογικό κατά την εγκυμοσύνη, γιατί ο οργανισμός χρειάζεται να παράγει σαράντα με εξήντα τις εκατό παραπάνω αίμα από το κανονικό για να τροφοδοτεί τον πλακούντα και το μωρό. Οπότε χρειάζεται παραπάνω υγρά για να τα μετατρέπει σε αίμα» Τώρα από ορολογία σκίζω, αλλά κάπως έτσι γίνεται το όλο θέμα. Το εξήγησα όσο καλύτερα μπορούσα για να πείσω τη μητέρα μου και να μην ανησυχεί.
«Ναι, το ξέρω ότι είναι φυσιολογικό, αλλά είναι επίσης σύμπτωμα κάποιου που μπορεί να έχει σάκχαρο».
«Ναι, αν δεν είναι έγκυος δηλαδή, κι εγώ είμαι!»
«Λογικά δε θα έχεις τίποτα, αγάπη μου, αλλά πήγαινε να κάνεις τις εξετάσεις σου αύριο, εντάξει;»
«Αφού ούτως ή άλλως θα τις έκανα, ρε μαμά…»
Οπότε εγώ μέχρι να πάρω τις εξετάσεις πίσω, πρέπει να έχω άγχος! Πάρα πολύ ωραία. Ενώ δεν είχα ίχνος άγχους γι αυτές τις εξετάσεις, βρήκαμε λόγο να αγχωθούμε. Αποβραδίς βάζω τον ουροσυλέκτη πάνω στο κλειστό καπάκι τις τουαλέτας για να μη την πατήσω όπως την πρώτη φορά που ήταν να κάνω αυτές τις εξετάσεις και το θυμήθηκα μετά που βγήκα από την τουαλέτα κουνιστή και λυγιστή. Το πρωί συλλέγω τα ούρα μου με τη γνωστή και τόσο «ρομαντική» διαδικασία, πλένομαι, ντύνομαι και φεύγω για το μικροβιολογικό εργαστήριο. Τελειώνω στο τσακ μπαμ, αλλά δυστυχώς μου λένε ότι τα αποτελέσματα θα τα πάρω τη Δευτέρα αντί το απόγευμα. Έτσι για να έχει σασπένς το όλο θέμα!
Φεύγοντας περνάω από ένα μαγαζί με βρεφικά είδη και ρούχα εγκυμοσύνης για να δω αν έχει αρκετά πράγματα, τι στιλ είναι και τι τιμές έχει. Είναι από τα μεγαλύτερα μαγαζιά στο είδος του στη Χαλκίδα και δεν έχει τύχει να μπω ποτέ μέσα για να ρίξω μια ματιά. Τελικά δεν είναι και άσχημο. Μέτριες τιμές σε σύγκριση με τα περισσότερα μαγαζιά (τσιμπημένες βέβαια όπως σε όλα τα είδη μπεμπέ γιατί τα έχεις ανάγκη) και αρκετά μεγάλη ποικιλία. Θα ξανάρθω και με τον Μάκη να του δείξω τα καροτσάκια που μου άρεσαν. Από ρούχα εγκυμοσύνης είχε κάμποσα, αν και δεν τα είχε κρεμασμένα όλα γιατί μόλις είχαν έρθει τα χειμωνιάτικα. Καλοκαιρινά και να είχε δεν τα κοίταξα καν, γιατί τώρα που τελειώνει το καλοκαίρι δεν θα πάω να αγοράσω εγώ λες και θα τα έχω και για του χρόνου. Βολεύομαι μ’ αυτά που έχω ήδη (να ‘ναι καλά οι λινές μου παντελόνες που πάντα με βγάζουν ασπροπρόσωπη). Δοκιμάζω μερικά σουτιέν γιατί οι μπανέλες στα δικά μου έχουν αρχίσει να πιέζουν το πάνω μέρος της κοιλιάς μου και να με πονάνε. Είναι όντως αναπαυτικά αυτά της εγκυμοσύνης. Παίρνω ένα που μοιάζει με μπουστάκι γυμναστικής και αποφασίζω να πάρω αργότερα άλλα σουτιέν γιατί ίσως μεγαλώσει κι άλλο το στήθος μου. Στο ταμείο με γεμίζουν με προσπέκτους ακόμα και για νεανικά ρούχα. Τους ρίχνω μια ματιά στο σπίτι και αποφασίζω πως δεν μου αρέσουν τα βρεφικά έπιπλα με τις έτοιμες ζωγραφιές πάνω, αλλά απ’ ό,τι βλέπω η πλειοψηφία έτσι είναι. Θα χρειαστεί ψάξιμο μάλλον το θέμα, αν και έχουμε αποφασίσει ότι δεν χρειάζεται να αγοράσουμε και να φτιάξουμε το δωμάτιο του μωρού από πριν. Λογικά θα το βάψω στα χρώματα που θέλω από πριν, θα αγοράσω μια κουνιστή πολυθρόνα από πριν και μερικά άλλα πραγματάκια που θα μπουν στο δωμάτιο του μωρού αφού δε θα χωράνε στο δικό μας. Κατά τα άλλα, αρχικά θα πάρουμε ένα μικρό λίκνο που θα μπει δίπλα από το κρεβάτι μας (στη μεριά μου) και θα έχουμε το μωρό εκεί μέχρι να δούμε ότι είναι έτοιμο κι αυτό κι εμείς να το βάλουμε στο δωμάτιο του. Έχουμε αρκετό χρόνο μέχρι τότε για να ψάξω να βρω τα επιπλάκια που θα μου αρέσουν περισσότερο. Λίκνα ευτυχώς έχω βρει αρκετά που μου αρέσουν, οπότε δεν θα υπάρξει πρόβλημα εκεί.
Βρίσκω και μια εταιρεία που πουλάει μαξιλάρια για εγκυμοσύνη που μάλλον φαίνονται βολικά. Τον τελευταίο καιρό άρχισα να μη βολεύομαι και πολύ εύκολα στο κρεβάτι και πολύ συχνά ξυπνάω πιασμένη. Να δούμε τι θα γίνει αργότερα που θα έχω μπει στο τρίτο τρίμηνο που απ’ όσο ξέρω είναι και το πιο άβολο. Αυτά τα μαξιλάρια είναι μακρόστενα και φτάνουν να τα έχεις αγκαλιά μπροστά σου και κάτω από το κεφάλι σου μέχρι και ανάμεσα στα γόνατα όταν κοιμάσαι στο πλάι με λυγισμένα τα πόδια. Αυτή η στάση είναι που βολεύει κι εμένα μέχρι στιγμής αλλά έχω διαφορετικά μαξιλάρια για το κεφάλι και τα πόδια, οπότε όταν θέλω να γυρίσω πρέπει να αλλάζω θέση σε όλα μου τα μαξιλάρια κάτι που με ξυπνά τελείως και μετά κάνω πάλι μια ώρα να κοιμηθώ. Δοκίμασα να έχω ένα σετ μαξιλαριών μπροστά μου και ένα πίσω μου, αλλά τελικά αυτά που είναι από την έξω μεριά του κρεβατιού, καταλήγουν στο πάτωμα. Έτσι πιστεύω πως αυτό το μακρόστενο μαξιλάρι ίσως κάπως με βολέψει τον καιρό που δεν θα βολεύομαι πουθενά.
Το Σαββατοκύριακο ήρθε και έφυγε γρήγορα όπως κάθε φορά. Το μόνο νέο ήταν ότι σε κάποιες από τις φορές που νιώθω το μωρό, το ένιωσα και κάπως πιο ψηλά στην κοιλιά μου και όχι μόνο κάτω χαμηλά όπως μέχρι στιγμής. Φαντάζομαι πως μεγαλώνει κι αυτό σιγά σιγά και θα πιάσει όλη την κοιλιά, ή επίσης πως μπορεί και να αλλάζει θέση. Θα δούμε στον υπέρηχο σήμερα Δευτέρα απόγευμα.
Το πρωί της Δευτέρα πήγα στο μικροβιολόγο να πάρω τα αποτελέσματα των εξετάσεων. Στον χώρο αναμονής του ιατρείου άρχισα να σκέφτομαι πως τελειώσανε τα ψέματα. Τώρα θα μου βάλει ο γιατρός δίαιτα για να μου κατέβει το σάκχαρο. Αυτά είναι δηλαδή. Ακόμα δεν τον είδαμε και Γιάννη τον εβγάλαμε. Εγώ φταίω όμως σ’ αυτή την περίπτωση ή η μαμά μου; Έχω βάλει και ενάμιση κιλό ακόμα (συνολικά δυόμιση με τρία ανάλογα με τη μέρα). Οι διακοπές μας στη Κύμη μας άφησαν με ένα έξτρα βάρος στη ζυγαριά. Το ξέρω πως θα πρέπει να προσέξω πολύ παραπάνω, αλλά έχω και τον Μάκη αυτές τις μέρες που όλη την ώρα τρώει επειδή κόβει το τσιγάρο και έτσι με παρασύρει κι εμένα να φάω το κάτι παραπάνω. Η αλήθεια είναι ότι μου φαίνεται πως άνοιξε η όρεξη μου κι όλας, οπότε άστα βράστα! Με λίγα λόγια, να δούμε πόσο σάκχαρο θα έχω και τι δίαιτα θα μου βάλει ο γιατρός μου όταν τον δω την Παρασκευή (σήμερα θα μου κάνει τον υπέρηχο κάποιος άλλος που εφημερεύει. Τη βάψαμε!
Έρχεται και διακόπτει τις σκέψεις μου η γραματέας του γιατρού και μου φέρνει τις εξετάσεις μου.
«Όλα είναι μια χαρά με τις εξετάσεις σας», μου λέει χαμογελαστά.
«Ωραία! Ευχαριστώ!» Πληρώνω και φεύγω χαρούμενη.
Ο Μάκης έρχεται στην ώρα του από τη δουλειά και μετά από λίγο φεύγουμε για την Αθήνα κάνοντας μια στάση για σάντουιτς που τρώμε στο δρόμο μιας και ο Μάκης δεν προλάβαινε να φάει και έτσι δεν έφαγα ούτε εγώ για να του κάνω παρέα. Βρίσκουμε λίγη κίνηση στην Αθήνα αλλά όπως πάντα κάνουμε μία ώρα και κάτι λίγο για να φτάσουμε στο ΕΛΕΝΑ. Πάμε σε άλλο όροφο αυτή τη φορά και περιμένουμε έξω από το δωμάτιο των υπέρηχων. Δεν καταλαβαίνουμε για πιο λόγο ήταν ανάγκη να κλείσουμε ραντεβού και να αγχωνόμαστε αν θα φτάσουμε στην ώρα μας, αφού με τη σειρά που ήρθε ο καθένας που βρίσκεται εκεί μπαίνει τελικά για υπέρηχο. Τέλος πάντων. Κάνουμε χαζομαρούλες για να περάσει η ώρα μέχρι να έρθει η σειρά μας. Είμαστε οι επόμενοι, οπότε ξαφνικά αρχίζω λιγάκι να αγχώνομαι. Λέω μια προσευχή και παρακαλώ το Θεό να είναι όλα καλά. Μετά από λίγο ανοίγει η πόρτα και βγαίνουν οι προηγούμενοι. Η νοσοκόμα εκεί μας κάνει νόημα να περάσουμε. Μας λέει να κάτσουμε και να περιμένουμε γιατί ο γιατρός θα κάνει ένα μικρό διάλειμα. Καθόμαστε και παρατηρούμε το μηχάνημα του υπερήχου, τα διάφορα που γράφει πάνω στον τοίχο, όπως τις παθήσεις που μπορεί να έχει ένα έμβρυο και κατά πόσο το βρίσκει ο υπέρηχος (αυτό που χρειάζεται οποιοσδήποτε που βρίσκεται εκεί για να του φύγει το άγχος δηλαδή) και ό,τι άλλο βρούμε για να περάσει το μισάωρο τελικά διάλειμα του γιατρού. Με το που έρχεται ο γιατρός, ξαπλώνω και κατεβάζω το παντελόνι και το εσώρουχο τόσο ώστε να αποκαλυφθεί η ωραία μου στρογγυλή κοιλιά. Μου βάζει το κλασσικό τζελ που για να το σκουπίσω μετά κάνω μια ώρα και αρχίζει να γυροφέρνει το μηχάνημα του υπέρηχου πάνω στη κοιλιά μου. Έχω μάθει πάνω κάτω τι χρειάζεται να κάνω κάθε φορά που πάω για υπέρηχο. Όχι όπως την πρώτη φορά που πήγα να βγάλω τελείως το παντελόνι και το εσώρουχο (συνηθισμένη από άλλες επισκέψεις σε γυναικολόγους). Είναι πάντα μια στιγμή αμηχανίας τότε που περιμένεις να σου πει ο γιατρός τι ακριβώς πρέπει να βγάλεις και νιώθεις σαν βλαμμένο που ήρθε από το χωριό και δεν έχει ξαναπάει σε γιατρό.
Σ’ αυτό το δωμάτιο υπέρηχων, ο γιατρός έχει μια μεγάλη μοντέρνα οθόνη μπροστά του και μια μικρή παλιά γυρισμένη σε μένα για να βλέπω κι εγώ. Ο γιατρός δεν λέει τίποτα, απλά κάνει τη δουλειά του. Βλέπω κι εγώ και ο Μάκης στον υπέρηχο. Έχει μεγαλώσει το σκατούλι μας και έτσι καταλαβαίνουμε πολλά από αυτά που βλέπουμε. Βλέπουμε τη φατσούλα του σε προφίλ, τα χεράκια του και τα δαχτυλάκια του, το μικρά ποδαράκια του που κάποια στιγμή τα τέντωσε και τα ξαναλύγισε. Βλέπουμε τις πατουσίτσες με τα δαχτυλάκια σαν μικρές τελείες, την κοιλιά, τα κόκαλα που φαίνονται άσπρα ενώ όλα τα άλλα είναι γκρι, την καρδιά του που χτυπάει, την σπονδυλική στήλη και τα πλευρά. Όλα αρκετά καθαρά και κατανοητά. Κάποια στιγμή μάλιστα βλέπουμε και το πουλάκι του πολύ καθαρά και εκείνη την ώρα ο γιατρός πρωτομιλάει για να μας πει ότι είναι αγόρι.
«Γενικά πώς τα βλέπετε, γιατρέ, μέχρι στιγμής;» Αποφάσισα να ρωτήσω.
«Όλα είναι κανονικά. Φαίνεται ένα φυσιολογικό έμβρυο».
«Ωραία, γιατί μετά απ’ αυτά που διαβάσαμε στο τοίχο πριν λίγο, έχουμε αγχωθεί λιγάκι.»
«Όλα καλά είναι, από αυτά που μπορεί να δει το μηχάνημα τουλάχιστον.»
«Ναι, σωστα.»
«Αν ακούει ή βλέπει, είναι μόνο μετά τον τοκετό που μπορούμε να τα δούμε.»
«Σωστό και πάλι», λέει αυτή τη φορά ο Μάκης.
Εγώ απλά ευχαριστιέμαι να κοιτάω τον υπέρηχο. Ορισμένα που βλέπει στην κοιλιακή χώρα δεν καταλαβαίνω τι είναι, αλλά φαντάζομαι ότι είναι τα όργανα του μπέμπη μας που όπως είπε και ο γιατρός όλα δουλεύουν κανονικά.
Είμαι χαρούμενη. Κι εγώ και ο Μάκης που με φιλάει αφού βγούμε από το δωμάτιο. Όλα καλά λοιπόν. Πάμε και βλέπουμε τον όροφο όπου βρίσκονται τα δωμάτια με τις μαμάδες και τα μωρά τους. Φαίνονται όλα καθαρά και ήσυχα εκτός από ένα μωρό που κλαίει και ακούγεται την ώρα που περνάμε έξω από την κλειστή πόρτα του δωματίου του. Δεν μπορούμε να δούμε τα δωμάτια γιατί είναι κλειστές οι πόρτες, οπότε κρυφοκοιτάμε ένα την ώρα που πάει να μπει μέσα ένα ζευγάρι που κάνουν επίσκεψη. Φαίνεται κι αυτό λιτό και καθαρό. Όχι και πολύ διαφορετικό από αυτά στις ιδιωτικές κλινικές δηλαδή. Μένουμε αρκετά ικανοποιημένοι και φεύγουμε. Έχει αρχίσει να ψιχαλίζει. Στο δρόμο πιάνουμε τη συζήτηση για να μη πιάσει το Μάκη κανένας ύπνος μιας και είναι κουρασμένος. Ξεκινάει πολλή βροχή και αρχίζει να νυχτώνει. Θα φτάσουμε βράδυ σπίτι.
«Πάντως Μάκη, αυτό το μωρό και γενικά η εγκυμοσύνη αυτή, δε μας έχει αγχώσει καθόλου με κάποιο άσχημο νέο. Να μας βγει δηλαδή κάτι άσχημο και να πρέπει να το παρακολουθήσουμε, οπότε να έχουμε άγχος και φόβους μέχρι να δούμε τα αποτελέσματα. Όλα εύκολα και ευχάριστα από την αρχή, ε;»
«Μια χαρά όντως».
«Είναι καλό το baby μας φαίνεται».
«Εγώ το είχα σίγουρο ότι όλα θα είναι καλά με το μωρό μας».
«Πως δηλαδή;»
«Μέσα μου το έχω σίγουρο ότι όλα θα πάνε μια χαρά με το σκατούλι».
«Πάντως, βρε αγάπη μου, ξέρεις τι σκεφτόμουνα όταν περάσαμε μπροστά από το δωμάτιο τοκετών;»
«Τι;»
«Πριν να μπεις στο χειρουργείο για να γεννήσεις, τους πρώτους πόνους και την προετοιμασία την κάνεις σε ένα άλλο δωμάτιο στο οποίο τις περισσότερες φορές μαζεύεται και η οικογένεια και φίλοι και όσοι βρίσκονται εν πάσει περιπτώσει στη κλινική εκείνη την ώρα».
«Δεν το ήξερα αυτό, αλλά τί θες να πεις;»
«Εγώ δεν θα θέλω να μαζευτούν όλοι και να λέει ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του την ώρα που εγώ θα κοιλοπονάω».
«Ε, όπως θες εσύ, ρε αγάπη μου. Ή αν θες μόνο εμένα ή και τη μαμά σου, θα μου το λες κι εγώ θα τους λέω ανάλογα να φύγουν ή να μπουν ή ό,τι θες. Το ξέρεις ότι εγώ δεν τα μασάω σε τέτοια και ούτε ντρέπομαι!»
«Γι αυτό στο λέω, για να το έχεις υπόψη σου και να μη σου φανεί περίεργο. Θα πονάω που θα πονάω, δε θέλω να ντρέπομαι κι όλας να το δείξω επειδή θα είναι όλοι μαζεμένοι από γύρω. Εκτός του ότι θα είναι όλοι μέσα στην ένταση και την αγωνία, θα είναι η ατμόσφαιρα κάπως τεντωμένη και δε νομίζω να μου αρέσει εκείνη την ώρα όλο το σκηνικό».
«Ό,τι θες εσύ, αγάπη μου. Καταλαβαίνω αυτό που λες και συμφωνώ. Όπως και να αισθάνεσαι εκείνη την ώρα, θα μου το λες και εγώ θα το τακτοποιώ».
«Συμφωνεί και ο γιος σου, γιατί άρχισε να κλωτσάει!»
Με αυτά και με άλλα, φτάσαμε στο σπίτι. Έβρεχε λιγότερο στη Χαλκίδα. Έφτιαξα κάτι πρόχειρο να φάμε, έκατσε ο καθένας στο κομπιούτερ του οπότε εγώ έγραψα τα e-mail μου και ενημέρωσα τους διάφορους ενδιαφερόμενους για το μωρό και μετά κάτσαμε να χαζέψουμε στην τηλεόραση μέχρι που νυστάξαμε και πήγαμε για ύπνο. Η μέρα πήγε μια χαρά, ο μικρούλης μας είναι μια χαρά και σε τρεις μέρες κλείνω τον πέμπτο μήνα και μπαίνω στον έκτο! Όλα καλά…
Test Θετικον 