Αύριο μπαίνω στην εικοστή ένατη εβδομάδα. Εδώ και μια εβδομάδα έχω μπει αισίως στον έβδομο μήνα. Πότε πρόλαβα; Το ξέρω, το ξέρω! Όλη την ώρα λέω πόσο γρήγορα μου φαίνεται ότι περνάει ο καιρός. Τι να κάνω; Είναι αλήθεια! Ο καιρός περνάει σαν ένα αυτοκίνητο της Φόρμουλα 1. Δεν προλαβαίνεις καλά καλά να το βγάλεις φωτογραφία γιατί περνάει από μπροστά σου σαν αέρας. Που την βρήκα τέτοια σύγκριση τώρα; Μα αφού ο Μάκης δεν χάνει αγώνα και ο αδερφός μου (ο Στέφανος) προσπαθεί να με πείσει να βλέπω κι εγώ για να συνηθίσει ο μπέμπης μας στον ήχο ώστε να τον ξεκινήσουμε από μικρό με Kart και να γίνει μια μέρα ο επόμενος Schumacher. Τώρα που φεύγει μάλιστα από την Φόρμουλα 1, είναι ευκαιρία λέει που πρέπει να αρπάξουμε από τα μαλλιά! Δεν σφάξανε όμως. Εγώ μια ζωή φοβάμαι ότι θα πάθει κάτι ο Μάκης με το αυτοκίνητο επειδή τρέχει και είναι νευρικός οδηγός, θα βάλω το παιδί μου στο στόμα του λύκου; Όχι βέβαια! Αφού το ξέρω πως θα είμαι μια υπερπροστατευτική μάνα. Θα το βάλω να ζει σε μια γυάλα, όπου δεν θα μπορεί να πάθει τίποτα! Αστειεύομαι βέβαια (για την γυάλα), αλλά μπορώ λίγο να καταλάβω το πόσο εύκολο είναι να γίνεις μια τέτοια μάνα που όμως με τέτοια συμπεριφορά να καταστρέψεις το παιδί σου… Πού να το γεννήσω κι όλας το μωρό δηλαδή!
Το μωρό το λέμε Μπίο μέχρι στιγμής. Μας άρεσε πολύ αν και βγήκε από άσχετη συζήτηση με τα αδέρφια του Μάκη. Κάναμε πλάκα και ρωτούσαμε πως θα βγάλουμε το μωρό. Το μόνο που ζήτησα εγώ, ήταν να έχει και ένα γλυκούτσικο υποκοριστικό. Πετάχτηκε ο Τίμος (ο μικρός αδερφός του Μάκη) και είπε να τον βγάλουμε Ευλάμπιο!
«Και να το φωνάζετε Λάμπη!» είπε η Σοφία (η αδερφή του Μάκη).
«Μπίο!» είπα εγώ και από τότε τόσο μας άρεσε αυτό το Μπίο που και οι δυο μας (ο Μάκης κι εγώ), έτσι λέμε το μωρό μας. Οπότε από δω και πέρα όταν μιλάω για τον Μπίο, θα εννοείται πως μιλάω για τον μπέμπη μας.
Εκτός του Μπίο που μεγαλώνει κάθε μέρα κι από λίγο, μαζί του μεγαλώνει και η κοιλιά μου. Έχει στρογγυλέψει αρκετά και ούτε κι εγώ αλλά ούτε και ο Μάκης μπορούμε να πιστέψουμε πόσο έχει μεγαλώσει. Δεν μπορώ να φανταστώ πού θα φτάσει μέχρι το τέλος της εγκυμοσύνης. Οι περισσότεροι μάλιστα, όταν τους λέω πόσων μηνών είμαι, μου λένε πως έχω μικρή κοιλίτσα! Δυστυχώς αυτό που περίμενα έχει συμβεί : Γύρω από τον αφαλό μου, εμφανιστήκαν κάτι ωραίες γραμμωμένες ραγάδες! Στην αρχή ήταν κάτι μικρά κόκκινα σημαδάκια που με το που τα είδα πλακώθηκα στη βαζελίνη (βάζω κάθε φορά που κάνω μπάνιο). Μέσα σε δύο εβδομάδες έχουν πολλαπλασιαστεί και σε μέγεθος αλλά και σε αριθμό! Και το έλεγα εγώ ότι θα κάνω ραγάδες! Κάνω με το παραμικρό γενικά, αλλά δεν έβαζα ποτέ μου βαζελίνη και έτσι είχα μια κρυφή ελπίδα ότι δεν θα γίνω όπως κάποιες που όλη τους η κοιλιά είναι ένας κόκκινος χάρτης ποταμιών και ρυακιών. Κι όμως, όπως φαίνεται κατά κει βαίνουμε.
Μέχρι στιγμής όλο και κάτι μου τυχαίνει από δουλειά έτσι για να βγάζω κι εγώ το κατιτίς έξτρα που τόσο μας χρειάζεται. Στις εκλογές (και τις δύο Κυριακές) πήγα με τα παιδιά της δουλειάς του Μάκη και περνούσαμε στα computer τις ψήφους και τους συνδυασμούς των κομμάτων. Για τις δύο Κυριακές και για σχετικά ξεκούραστη δουλειά, γιατί ήμασταν κάμποσοι, πήραμε τριακόσια ευρώ ο καθένας. Μια χαρά! Αυτή την εβδομάδα με πήραν τηλέφωνο από μια σχολή υπολογιστών στην οποία είχα δώσει κάποια στιγμή το βιογραφικό μου και μου ζήτησαν να πηγαίνω για δύο ώρες κάθε απόγευμα και για τέσσερις συνολικά μέρες για να κάνω μαθήματα σε μια κοπέλα που θέλει να ξαναθυμηθεί το Photoshop. Άλλα εκατό ευρώ έξτρα από κει. Με πήρε τηλέφωνο και μια κοπέλα από την Αμάρυνθο (λίγο μετά την Ερέτρια) να κανονίσουμε για μια διακόσμηση αστραπή στο μαγαζί της, απλά για να το αλλάξει κάπως με αλλαγή του στησίματος των αντικειμένων που πουλάει. Το Σάββατο θα πάω να συζητήσω μαζί της και εύχομαι να την κλείσω κι αυτή την δουλειά. Αναρωτιέμαι αν θα μας πάει έτσι τσούκου τσούκου αυτόν τον χρόνο που δεν δουλεύω κάπου μόνιμα. Τί στο καλό συμπτώσεις είναι αυτές; Ή δεν είναι συμπτώσεις; Κάπου είχα διαβάσει κάποτε πως «Συμπτώσεις είναι μικρά θαύματα στα οποία ο Θεός απλά προτιμά να παραμείνει ανώνυμος»…
Την πήρα τελικά την δουλειά στην Αμάρυνθο. Το πώς θα την κάνω με την κοιλιά στο στόμα και πόσο πτώμα θα είμαι μετά ή αν θα πρέπει να μείνω στο κρεβάτι την επόμενη, αν θα τα έχει παίξει η μέση μου, είναι απλά λεπτομέρειες. Της ζήτησα 370 ευρώ γιατί ήθελα να την πάρω την δουλειά μιας και τα χρήματα δεν μας περισσεύουν τον τελευταίο καιρό. Αν δω ότι κουράζομαι πολύ, θα κάνω παραπάνω μέρες αντί για μιάμιση που της είπα. Δεν θα πεθάνουμε κιόλας! Αυτό που αναρωτιέμαι όλο αυτό το διάστημα και που αιωρείται συνέχεια στο μυαλό μου είναι, πόσο άραγε να ζητούν οι άλλοι διακοσμητές για μια παρόμοια δουλειά; Το λέω γιατί αρχικά η κοπέλα προσπαθούσε να με προετοιμάσει πως δεν πρόκειται να πληρώσει και τα κέρατά της για ένα δύο μεροκάματα. Μου ανέφερε πως με όσους μίλησε μέχρι στιγμής της ζήτησαν υπέρογκα ποσά και ότι της μιλούσαν με τρόπο πολύ υπεράνω και καλά. Μου έκανε τόσα παράπονα που με κόμπλαρε. Ξαφνικά δεν ήξερα πως θα αντιδράσει με τα λεφτά που θα της ζητούσα, αλλά για πόσα πια να πάω να βγάλω την μέση μου; Όταν της είπα τί ποσό ζητάω, με κοίταξε με ένα πολύ περίεργο βλέμμα που δεν μπορούσα να καθορίσω αν ήταν λόγω του ότι της φάνηκε πολύ χαμηλή ή πολύ ανεβασμένη η τιμή.
«Τριακόσια εβδομήντα;! Σοβαρά μιλάς;»
«Ναι, γιατί;»
«Και θα βγει καλό το μαγαζί;»
«Βεβαίως, γιατί όχι;»
«Καλά, τριακόσια εβδομήντα ευρώ;»
«Ναι!» ακόμα περίμενα με αγωνία την συνέχεια, χωρίς να έχω καταλάβει αν θα ήταν θετική ή αρνητική η απάντησή της.
«Εμείς οι δύο θα συνεργαστούμε σίγουρα και στο μέλλον,» μου λέει με χαρούμενο ύφος, οπότε άρχισα να καταλαβαίνω πως τελικά η τιμή μάλλον της είχε αρέσει πολύ.
«Χαίρομαι που το ακούω,» της είπα κι εγώ χαμογελαστά πια.
«Πραγματικά συγκινούμαι τώρα, αλλά πού να ήξερες τί ποσά έχω ακούσει και με τί ύφος μάλιστα το λένε! Τριακόσια εβδομήντα ευρώ έτσι; Όχι χιλιάδες!»
«Ευρώ, ναι!»
Άρχισα να σκέφτομαι ότι τελικά πρέπει να της ζήτησα λιγότερα κι από όσα θα ήταν διατεθειμένη και ευχαριστημένη να δώσει. Την επόμενη φορά, θα την ρωτήσω τα ποσά που της είχαν ζητήσει για να ξέρω τί παίζεται. Όχι ότι δεν θα μείνω ευχαριστημένη μ’ αυτά που ζήτησα τώρα, γιατί ό,τι και να είναι, μιλάμε για μιάμιση μέρας δουλειά. Δουλειά που μου αρέσει άλλωστε, αρκεί όμως να μην πάθει κανένα τραμπάκουλο η μέση μου. Θα δείξει σε καμιά δεκαπενταριά μέρες που θα πάω να φτιάξουμε το μαγαζί της. Ραντεβού στις δεκατέσσερις Νοεμβρίου! Πρέπει να πάω να κάνω μια έρευνα αγοράς στα Χριστουγεννιάτικα της φετινής χρονιάς να δω ποια είναι η μόδα. Θα το αφήσω για την επόμενη εβδομάδα όμως για να μου περάσει το συνάχι.
Αυτό το συνάχι μου έχει πραγματικά σπάσει τα νεύρα. Έχω πονόλαιμο, κομμάρες και κάθε τόσο ανεβάζω και λίγα δέκατα, και εννοείται πως έχω και μια μπουκωμένη, όσο δεν πάει, μύτη. Δεν μπορώ να πάρω κάτι για να μου περάσει, αλλά δεν φτάνει μόνο αυτό. Αντί να έχω τον Μάκη να με νταντεύει και να με φροντίζει, τί έγινε παρακαλώ; Κόλλησε κι αυτός! Είναι η δεύτερή μου εβδομάδα με το συνάχι. Την πρώτη, πλακώθηκα στα τσάγια και τα μέλια (δεν μπορώ να πάρω και τίποτα άλλο βλέπετε), οπότε πήγε να μου περάσει μόλις δυο τρεις μέρες μετά τα πρώτα συμπτώματα. Έτσι, χάρηκα κι εγώ που την έβγαλα καθαρή δίχως πολλά πολλά. Μέσα σε δύο μέρες όμως, ξαναήρθα στα παλιά μου, αλλά με βαριά μπουκωμένη μύτη αυτή τη φορά, ενώ ο Μάκης άρχισε τον ξερόβηχα που κρατάει κι αυτόν κι εμένα ξύπνιους το βράδυ. Ο Μάκης εδώ και κάποιες μέρες τώρα, πλάκωσε το σιρόπι του βήχα (οπότε μπορεί και κοιμάται όλο το βράδυ δίχως διακοπή), διάφορες παστίλιες για τον λαιμό, βιταμίνη C, και τσάγια (τα οποία του φτιάχνω εγώ γιατί αυτός λέει δεν ξέρει! Τί έχω να τραβήξω ακόμα, Θεέ μου;). Άρχισε λοιπόν να αισθάνεται καλύτερα αυτός κι εγώ μια μέρα είμαι καλύτερα και μια χειρότερα. Σήμερα για παράδειγμα, είμαι χειρότερα. Άντε να γίνει καλά ο Μάκης τουλάχιστον να με νταντέψει λιγάκι. Το ντάντεμα του Μάκη βέβαια, όταν αρρωσταίνω, είναι να παραγγέλνει pizza να φάμε και να με σκεπάζει με μια κουβερτούλα όταν κρυώνω στον καναπέ ή πάλι να μου βάζει νερό στην θερμοφόρα όταν του το ζητήσω. Κάτι είναι κι αυτό, δεν λέω…
Μέσα στα συνάχια και τον βήχα, πήγαμε χτες να παρακολουθήσουμε το πρώτο μάθημα ανώδυνου τοκετού στο Έλενα. Τα καλά νέα, είναι ότι αν οι σύζυγοι παρακολουθήσουν τα δύο πρώτα μαθήματα ψυχοπροφυλακτικής (έτσι λέγονται πια τα μαθήματα ανώδυνου τοκετού, καθώς κατάλαβαν ότι τα περί «ανώδυνου τοκετού» ήταν ένα μεγάλο ψέμα, μιας και φυσικός τοκετός που να είναι και ανώδυνος δεν υφίσταται), τότε μπορούν να μείνουν μέχρι τέλους στον τοκετό και να είναι δίπλα στις γυναίκες τους όταν θα γεννηθεί το μωρό. Αποφασίσαμε δίχως πολύ συζήτηση να πάμε να κάνουμε αυτά τα δύο υποχρεωτικά μαθήματα, να μας δώσουν τη βεβαίωση και να βρίσκεται ο Μάκης μαζί μου μέχρι την γέννηση του μωρού μας, για να το δούμε και οι δυο ταυτόχρονα και να ζήσουμε αυτή την υπέροχη στιγμή μαζί. Αυτό βέβαια υπό τον όρο ότι ο γιατρός και η μαία δεν τον δουν χλωμό και έτοιμο να πέσει ξερός την ώρα του τοκετού. Σε μια τέτοια περίπτωση τους λένε να περάσουν έξω. Εγώ ελπίζω πως ο Μάκης θα κρατήσει την ψυχραιμία του, όπως συνήθως, και θα μπορέσει να μου δώσει κουράγιο εκείνη την ώρα, μέχρι που θα βγει ο Μπίος μας και θα τον δούμε επιτέλους σαν κανονικό ανθρωπάκι και όχι σε έναν μαυρόασπρο δισδιάστατο υπέρηχο.
Το πρώτο μάθημα λοιπόν δεν ήταν και τίποτα το πολύ συναρπαστικό ούτε και μάθαμε πολλά τα οποία δεν γνωρίζαμε. Αργήσαμε βέβαια μια ολόκληρη ώρα και έτσι αντί να πάμε στις πέντε φτάσαμε στις έξι επειδή βρήκαμε μια κίνηση τρομερή, κι ας ήταν κλειστά τα μαγαζιά. Ελπίζω είναι να μη βρούμε τέτοια κίνηση όταν θα πηγαίνουμε στο Έλενα για να γεννήσω. Όταν φτάσαμε είδαμε απλά το τελευταίο μισάωρο ενός βίντεο της National Geographic, που ανέλυε την ζωή του εμβρύου μέσα στη μήτρα και το τί ακριβώς συμβαίνει στην ανάπτυξή του μέχρι και το δεύτερο τρίμηνο. Το επόμενο τρίμηνο και τον τοκετό θα το δούμε στο επόμενο μάθημα, οπότε αυτά που με ενδιαφέρουν παραπάνω, ευτυχώς δεν τα χάσαμε. Τα άλλα πάνω κάτω τα ήξερα από πληροφορίες που έβρισκα στο ίντερνετ, αλλά και από ένα άλλο video που είχα δει στην αρχή της εγκυμοσύνης, που πάλι ανέλυε τα ίδια πράγματα. Μετά το τέλος του βίντεο αυτού υπήρξε εικοσάλεπτη συζήτηση. Αυτή πρέπει να πω ότι άξιζε παραπάνω μιας και μας εξηγούσε τα τρία σημάδια που θα μας δείξουν ότι ξεκίνησε η διαδικασία του τοκετού μας καθώς επίσης και το πότε ακριβώς θα πρέπει να φύγουμε για την κλινική.
Πρώτο σημάδι, μία κάπως ματωμένη βλέννα που μπορεί να δούμε στο εσώρουχο ή μαζί με τα νερά (αν σπάσουν). Αυτή η βλέννα είναι στην ουσία και με απλά λόγια κάτι σαν καπάκι της μήτρας μας σ’ αυτή την φάση, η οποία προστατεύει την μήτρα από την εισχώρηση μικροβίων και βακτηριδίων καθ’ όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Αυτή η βλέννα μπορεί να ξεκολλήσει και να φύγει ακόμα και μέρες πριν την έναρξη του τοκετού, οπότε δεν φεύγουμε για καμία κλινική, αν το μόνο σημάδι που θα δούμε είναι αυτό.
Δεύτερο σημάδι, οι πρώτοι πόνοι. Αυτοί οι πόνοι είναι χαμηλά και στη μέση και ταυτόχρονα πετρώνουν την κοιλιά μας. Όταν αρχίσουμε να τους νιώθουμε, δεν χρειάζεται να πανικοβληθούμε (λέμε τώρα!). Αρχίζουμε και χρονομετρούμε κάθε πότε τους έχουμε, μπαίνουμε να κάνουμε ντους, χαλαρώνουμε, και όσο μπορούμε κόβουμε βόλτες μέσα στο σπίτι, γιατί αυτό βοηθάει το μωρό να κατέβει χαμηλά, και αυτό με τη σειρά του θα βοηθήσει στη γέννα αργότερα. Όταν αυτοί οι πόνοι φτάσουν να έρχονται κάθε δέκα λεπτά επί μια ώρα, τότε είναι που ενημερώνουμε τον γιατρό μας και φεύγουμε για την κλινική. Έχουμε βέβαια μπροστά μας αρκετές ώρες μέχρι να φτάσουμε στους πόνους της γέννας, οι οποίοι έρχονται κάθε ένα λεπτό και κρατάνε επίσης ένα λεπτό! Πίκρα δηλαδή…
Τρίτο και τελευταίο σημάδι ότι σύντομα θα ξεκινήσει η διαδικασία του τοκετού, είναι το σπάσιμο των νερών. Τα νερά θα πρέπει να είναι καθαρά και διαυγή όπως το νερό, δεν μπορούμε να τα συγκρατήσουμε και τρέχουν συνεχώς (με μικρή ή μεγάλη, ειδικά στην αρχή, ροή). Σ’ αυτή την περίπτωση, κάνουμε ένα ντους και πάλι, ενημερώνουμε τον γιατρό και φεύγουμε για την κλινική, γιατί πρέπει να παρακολουθούν το μωρό. Αυτά πάνω κάτω τα ήξερα, αλλά δεν ήμουν σίγουρη. Τα άκουσε και ο Μάκης όμως τώρα, και έτσι τα έμαθε κι αυτός γιατί ήταν κάτι που του φάνηκε αρκετά ενδιαφέρον.
Το άλλο αρκετά σοβαρό που μάθαμε, είναι ότι από την στιγμή που αρχίζουμε να νιώθουμε το μωρό μας, δεν δικαιολογείται μια μέρα να μην το νιώσουμε καθόλου, ή έστω και για αρκετές ώρες περισσότερο από ό,τι συνήθως. Σε περίπτωση που έχουμε την εντύπωση πως δεν το έχουμε νιώσει, ξαπλώνουμε και αναπνέουμε βαθιά για κάποια ώρα, μέχρι να το νιώσουμε. Αν δεν γίνει κάτι τέτοιο, πάμε αμέσως στην κλινική για να κάνουν έναν υπέρηχο και να δουν αν συμβαίνει κάτι με το μωρό. Ελπίζω κάτι τέτοιο να μην χρειαστεί ποτέ! Η αλήθεια είναι πως αυτό το άγχος το έχουν όλες οι έγκυες από τη στιγμή που αρχίζουν να νιώθουν το μωρό τους. Περιμένεις πως και πώς να το νιώσεις, και να έχεις αυτή την όμορφη επικοινωνία με το μωρό (εσύ να του μιλάς και να χαϊδεύεις την κοιλιά σου, και το μωρό από την άλλη να κλωτσάει και να αλλάζει θέση κάθε τόσο), αλλά ταυτόχρονα έρχεται και το άγχος: «Το ένιωσα σήμερα;», «Πόσες φορές;», κ.λ.π.
Πριν γυρίσουμε στη Χαλκίδα, σταματήσαμε σε ένα Pizza Hut που είχαμε πολύ καιρό να πάμε, και φάγαμε και λαρδομουστακιάσαμε κουβεντιάζοντας και αναλύοντας τις καινούργιες πληροφορίες που μόλις είχαμε μάθει. Έχω μπει στην τριακοστή εβδομάδα, οπότε αυτά που ακούμε για τον τοκετό, ξέρουμε ότι θα τα χρειαστούμε σε καμιά δεκαριά εβδομάδες. Εγώ είμαι στη φάση που αγχώνομαι με την ιδέα του τοκετού, γιατί δεν ξέρω καθόλου τί με περιμένει. Από την άλλη δεν έχω ακόμα βαρεθεί να είμαι έγκυος, ούτε με έχει πιάσει ανυπομονησία να δω το μωρό μας. Αυτά φαντάζομαι έρχονται από τα μέσα του όγδοου μήνα και μετά. Οπότε το μόνο που μου μένει τώρα, είναι να ευχαριστιέμαι την εγκυμοσύνη μου και να μην σκέφτομαι και πολύ τα του τοκετού, για να μην αγχώνομαι. Για την ώρα περιμένουμε να δούμε τί θα μάθουμε στο επόμενο μάθημα, καθώς επίσης το επόμενο ραντεβού μας με τον γιατρό, για να δούμε τον Μπίο, να μάθουμε πόσα κιλά έχει πάει και σε τί στάση βρίσκεται τώρα.
Test Θετικον 