Μέσα σ’ αυτό το δεκαήμερο βρίσκω στο ίντερνετ ένα φόρουμ συζητήσεων που είναι όλο έγκυες γυναίκες σε διάφορα στάδια εγκυμοσύνης και συζητάνε για διάφορα. Έχει πλάκα και έτσι βρίσκω και κάτι να κάνω όσες ώρες βαριέμαι μόνη μου στο σπίτι. Δεν αντιμετωπίζει καμία το ίδιο πρόβλημα με μένα, οπότε δεν μπορώ να ανταλλάξω πληροφορίες. Μαθαίνω διάφορα όμως. Όπως για παράδειγμα ότι η τιμή του τοκετού δεν είναι στάνταρ στο Έλενα. Οπότε το γράφω στις επόμενες ερωτήσεις που είναι να κάνουμε στο γιατρό. Να ξέρουμε τουλάχιστον πόσο είναι, αν και ευτυχώς αυτά τα χρήματα θα τα πληρώσει ο πατέρας του Μάκη όπως μας το είχε δηλώσει και τη μέρα που τους ανακοινώσαμε την εγκυμοσύνη. Στο κάτω κάτω, είναι κάτι που πρέπει να ξέρουμε. Το άλλο συνταρακτικό που μαθαίνω είναι ότι στις δημόσιες κλινικές (και το ΕΛΕΝΑ είναι μια από αυτές), δεν επιτρέπεται οι σύζυγοι να παρευρίσκονται σε καμία φάση του τοκετού! Αυτό ήταν κάτι που θεωρούσα δεδομένο τόσο καιρό οπότε και ποτέ μου δεν το ρώτησα. Το να είναι ο Μάκης δίπλα μου την ώρα που θα πονάω (θέλω και φυσικό τοκετό τρομάρα μου!) και θα πανικοβάλλομαι, την ώρα που θα σπρώχνω, αλλά προπάντων την ώρα που θα έρθει στον κόσμο το μωρό μας, την ώρα δηλαδή που από ζευγάρι θα γίνουμε μια οικογένεια, είναι κάτι που πάντα το είχα στο μυαλό μου σαν κάτι το φυσικό και αυτονόητο. Όλες οι κοπέλες μου λένε να το συζητήσω με τον γιατρό μου και πως ίσως τον αφήσουν τουλάχιστον στο πρώτο στάδιο του τοκετού (στις ωδίνες δηλαδή που είναι και οι πολλές ώρες). Στο τελευταίο στάδιο του τοκετού αποκλείεται να τον δεχτούν, μου λένε, γιατί το έχουν απαγορεύσει. Πολλοί άντρες λιποθυμούν λέει και έχουν να τους τρέχουν κι αυτούς. Καθόμαστε εμείς και κάνουμε όλη τη δουλειά, πονάμε, κουραζόμαστε, γινόμαστε πτώματα μέχρι να γεννήσουμε το μωρό και ο άντρας που είναι εκεί για να σου δώσει κουράγιο και να σου λέει καμιά γλυκιά κουβέντα για να νιώσεις λίγο καλύτερα (αν αυτό τελικά το καταφέρνουν, δεν το νομίζω, αλλά τέλος πάντων), με το που δει τί συμβαίνει, τί κάνει; Ταυλιάζεται! Έτσι αποφάσισαν να το κόψουν τελείως. Ούτως ή άλλως, το τελευταίο στάδιο του τοκετού κρατάει μάξιμουμ μια ώρα, οπότε δεν θα μου λείψει ιδιαίτερα. Θα είναι μου λένε και η μαία μαζί μου και θα με βοηθάει. Δεν θα είμαστε μαζί όμως την ώρα που θα δούμε πρώτη φορά το μωρό μας! Από το τίποτα βέβαια, καλά και οι ωδίνες! Το γράφω κι αυτό στις ερωτήσεις μου και βάζω και τρία θαυμαστικά για να μην το ξεχάσω. Το καλό που τους θέλω να αφήσουν τον Μάκη να είναι μαζί μου, αλλιώς ειλικρινά το σκέφτομαι πολύ σοβαρά να πάμε σε ιδιωτική κλινική που είναι σίγουρο ότι τους αφήνουν στις ωδίνες (και πάλι όχι στο τελευταίο στάδιο του τοκετού βέβαια, γιατί είπαμε, ταυλιάζονται!)
Σήμερα 12 Οκτωβρίου, είναι να πάμε στον γιατρό. Αύριο μπαίνω στην εικοστή έβδομη εβδομάδα οπότε θα έχει μεγαλώσει αρκετά το μωρούλι μας. Τώρα κλωτσάει πολύ πιο συχνά αν και ακόμη δεν ξεχωρίζω αν είναι κεφάλι, πόδι ή χέρι αυτό που νιώθω. Ακόμα και χωρίς να βάλεις το χέρι στη κοιλιά, μπορείς να δεις την κοιλιά να χοροπηδάει μαζί με κάθε κίνηση του μωρού. Έχει πλάκα να κοιτάω την κοιλιά μου να κουνιέται. Συνειδητοποιώ λίγο παραπάνω ότι υπάρχει όντως ένα πλασματάκι εκεί μέσα και κουνιέται και κάνει τα διάφορά του που τώρα τα νιώθω πολύ περισσότερο. Η αλήθεια είναι ότι ακόμα δεν έχω φάει καμιά χοντρή συγκίνηση, αλλά νιώθω πως συμβαίνουν πράγματα που θα αλλάξουν τη ζωή μας σε λίγο καιρό. Σε δεκατέσσερις εβδομάδες, για να είμαι ακριβής. Μας έχει μείνει λίγος καιρός. Μου φαίνεται απίστευτο! ‘Όσο κι αν προσπαθώ να μας φανταστώ όταν έρθει και το μωρό μας, είμαι σίγουρη πως κάνω λάθος. Δεν μπορείς να φανταστείς κάτι το οποίο δεν έχεις ζήσει ποτέ σου, κάτι το οποίο σου αλλάζει τελείως τη ζωή. Ό,τι και να φανταστείς, σίγουρα δεν είναι αυτό που θα ζήσεις στην πραγματικότητα. Έτσι δεν πολυφαντάζομαι οπότε και δεν πολυσυγκινούμαι. Τα αφήνω όλα για τότε που θα μας συμβούν πραγματικά.
Φτάνουμε στο ΕΛΕΝΑ στην ώρα μας. Ο Μάκης πήρε άδεια από τη δουλειά γιατί ο γιατρός δεν εφημέρευε το απόγευμα, αλλά και λόγω του ότι ο αδερφός μου, που εργάζεται στο Λονδίνο, βρέθηκε με τη δουλειά του στην Αθήνα για μια μέρα, και έτσι φεύγοντας θα μπορούσε να μας συναντήσει στο αεροδρόμιο. Πολύ χαίρομαι που μετά από καιρό θα με δει ο αδερφούλης μου τώρα που άρχισα να φουσκώνω. Θα ακούσει και το μωρό τη φωνή του, θα τα πούμε λιγάκι και θα χαρεί κι αυτός κι εγώ και μετά θα γυρίσουμε σπίτι μας.
Test Θετικον 