Πολύ ηρεμία έπεσε και εμείς με κάτι τέτοια αγχωνόμαστε. Καλοκαίρι, δίχως λεφτά, δίχως να βλέπουμε τι ακριβώς δουλειά θα μπορούσαμε να κάνουμε τον χειμώνα (ποιος να με πάρει εμένα έγκυο τώρα; Μόνο χωρίς ασφάλεια, αλλά κάτι είναι κι αυτό). Ξεκινάμε λοιπόν να στέλνουμε βιογραφικά και να ψάχνουμε στις αγγελίες. Στις αγγελίες μόνο για σερβιτόρες και παιδιά για delivery. Εγώ ψάχνω για κανένα αρχιτεκτονικό γραφείο, ή κατασκευαστική εταιρεία ή για γραφίστα. Ο Μάκης για οτιδήποτε έχει σχέση με κομπιούτερ που να πληρώνει και λιγάκι. Τίποτα για μένα και μέχρι στιγμής ξεραΐλα και για τον Μάκη. Αρχίζει το άγχος. Όχι ότι δεν μας έχει ξανατύχει κάτι τέτοιο. Πέρσι τέτοια εποχή ένα ακριβώς από τα ίδια περνάγαμε (δεν μας πάει εμάς το καλοκαίρι). Τα έχουμε περάσει και ξέρουμε πώς είναι.
Εγώ πέρσι είχα καταφέρει να βρω δουλειά σε μια κατασκευαστική εταιρεία που πουλάει κουζίνες, κουφώματα πλακάκια, κλπ. που κάνει και μελέτες διακόσμησης σε πελάτες που ζητούν μια πρόταση και προσφορά. Έτσι θεώρησα καλή ευκαιρία τη δουλειά αυτή εφόσον ξεκαθάρισα ότι αυτό που με ενδιαφέρει περισσότερο είναι ο σχεδιασμός και όχι η πώληση, αν και βεβαίως θα βοηθούσα και στο δεύτερο. Δεν σκέφτηκα πως και την κοπέλα του αφεντικού αυτό ακριβώς θα την ενδιέφερε, οπότε τελικά βρέθηκα να προσπαθώ να γίνω καλή πωλήτρια και γραμματέας/ βοηθός της κοπέλας του αφεντικού, η οποία τύχανε να είναι πιο αυστηρή (για ασήμαντα πράγματα) κι από το ίδιο το αφεντικό. Αυτό που ζητάω από την δουλειά μου, είναι να μου δίνει τη δυνατότητα να είμαι δημιουργική. Σπούδασα τέσσερα χρόνια στην Αγγλία για να μπορώ να κάνω μια δουλειά που πραγματικά μου αρέσει. Από τα αφεντικά μου πάλι, αυτό που ζητάω, είναι να μου δείχνουν ότι εκτιμούν την προσπάθειά μου (και προσπάθεια κάνω πραγματική), να με εμπιστεύονται, και να μου μιλούν με σεβασμό. Αν νιώσω ότι δεν εκτιμάται η δουλειά μου και ότι σχεδόν για τον μόνο λόγο που μου μιλάς είναι για να μου την λες με μεγάλη αγένεια για ασήμαντα πράγματα (όπως γιατί δεν άδειασα ένα τασάκι στο δίπλα γραφείο, ή γιατί δεν έφτιαξα καφέ φίλτρου όταν ήρθα στην δουλειά), στο στυλ «να μην ξανασυμβεί!», τότε δεν περιμένω και πολύ για να βρω μια ευκαιρία να την κάνω. Και την ευκαιρία την βρήκα. Εμ, δε φτάνει που δε μου άρεσε η δουλειά, από πάνω ήμουν και ο αποδέκτης του άγχους και της ανασφάλειας των άλλων. Τα παραπάνω παράπονα δεν ειπώθηκαν ποτέ. Άλλωστε δεν υπήρχε λόγος, ούτε και θα έβρισκε κανείς το δίκιο του. Ο καθένας τον δρόμο του και όλοι φίλοι. Σε ένα μήνα θα ξεκινούσα άλλη δουλειά που είχα βρει, σε μια άλλη κατασκευαστική πολυκατοικιών. Θα ήμουν στο εργοτάξιο σε κουβούκλιο, να απαντώ τηλέφωνα και να κλείνω ραντεβού σε άτομα που ενδιαφέρονται για κάποιο από τα διαμερίσματα ενός συγκροτήματος πολυκατοικιών που βρίσκεται υπό κατασκευή. Επίσης, για οποιονδήποτε σχεδιασμό και αλλαγή θα ήθελαν, θα ήμουν εγώ υπεύθυνη και το κόστος για αυτό το σέρβις θα ήταν δική μου υπόθεση. Μια χαρά δηλαδή, και πολύ πιο κοντά σ’ αυτά που θέλω πραγματικά να κάνω.
Ο Μάκης από την άλλη, είχε βρει δουλειά (πέρσι κι αυτός) σε μια σχολή πληροφορικής που βρισκόταν στα πρόθυρα να κλείσει. Τον πήραν για υπεύθυνο εκεί και του είπαν ότι θα κάνει training και ότι θα του δείξουν ό,τι χρειάζεται να μάθει για να μπορεί να βοηθήσει τη σχολή. Σε κανέναν χρόνο θα αποφάσιζαν αν θα έκλεινε η σχολή ή αν θα την έφτιαχναν λιγάκι γιατί ήταν πλέον σε σχετικά άθλια κατάσταση σε σύγκριση με τις τόσες καλοσχεδιασμένες και διακοσμημένες σχολές πληροφορικής. Τελικά ούτε training του έκαναν ούτε κανείς ενδιαφερόταν για αυτή την σχολή και σε ό,τι προσπάθεια και να έκανε ο Μάκης (όχι τεράστια βέβαια γιατί από μόνος του τι να κάνει;) δεν έβρισκε ανταπόκριση. Έτσι αρχές καλοκαιριού η απόφαση πάρθηκε και η σχολή έκλεισε…
Μέσα καλοκαιριού τώρα και είμαστε όπως ήμασταν πέρσι τέτοια εποχή. Η διαφορά είναι ότι το ενοίκιο από το Σεπτέμβρη θα ανέβει στα πεντακόσια. Όσο για μένα αμφιβάλω αν θα με πάρει κάποιος σε άλλη δουλειά και αυτή που είχα συμφωνημένη δεν την βλέπω να ξεκινάει ποτέ, γιατί από Ιούλη πήγαμε για Σεπτέμβρη (και αν), γιατί κανείς μέχρι τώρα δεν έχει ενδιαφερθεί για αγορά διαμερίσματος και φοβούνται να πάρουν κι εμένα και να έχουν άλλο ένα έξοδο. Οπότε μένουμε με το ότι και ο Μάκης να βρει μια δουλειά, εγώ πολύ πιθανόν να μην βρω τίποτα. Αν υποθέσουμε ότι χρειαζόμαστε δύο χιλιάδες ευρώ το μήνα, που τόσα περίπου βγάζαμε τον χειμώνα και δεν μας έμενε τίποτα (ενοίκιο, Τ.Ε.Β.Ε. και για τους δυο μας, λογαριασμοί, βενζίνες, κλπ.). Κι αν υποθέσουμε, πολύ λογικά και πάλι, πως φέτος θα έχουμε παραπάνω έξοδα (γέννα, μωρό, γιατρούς, κλπ.), τότε βγάζουμε το συμπέρασμα πως βρισκόμαστε σε αδιέξοδο…
Test Θετικον 