Μπήκαμε και στον έκτο μήνα αισίως και αύριο θα κάνουμε μια επίσκεψη στο γιατρό μου το απόγευμα να δει τα ευρήματα του υπερήχου και τα αποτελέσματα από τις εξετάσεις που είχα κάνει. Μας έμειναν τέσσερις φουλ μήνες (αν τους πάρει όλους το μωρό) και μετά θα έχουμε μια καινούργια φατσούλα να ζει μαζί μας. Πώς ακριβώς θα είναι; Μπορώ να το φανταστώ κάποιες φορές, αλλά πιστεύω πως τελικά θα είναι πολύ διαφορετικά τα πράγματα. Τώρα τα φαντάζομαι όλα δίχως να έχουμε δει το μωρό μας, δίχως να έχουμε νιώσει γι αυτό τα απίστευτα και αμέτρητα συναισθήματα που θα νιώσουμε όταν το πάρουμε στα χέρια μας και συνειδητοποιήσουμε πως είναι ο καρπός του έρωτά μας, πως αυτό ίσως να εννοούν τελικά όταν λένε «σάρκα μία» μιας και αυτό ακριβώς το μωρό θα είναι ο Μάκης και η Λυδία «εις σάρκα μιαν». Έτσι δεν τολμώ να πω πως μπορώ να φανταστώ πραγματικά το πώς θα είναι τα πράγματα όταν γεννηθεί ο μπέμπης μας. Το μόνο που θέλω να θυμόμαστε, είναι πως πάνω απ’ όλα είναι η δικιά μας σχέση που έχει προτεραιότητα. Να μην ξεχάσουμε πως η αγάπη που έχουμε ο ένας για τον άλλον και το ενδιαφέρον που δείχνουμε μέχρι στιγμής ο ένας στον άλλον, δεν θα πρέπει να μειωθεί λόγω του μωρού. Κατανοητό το ότι στην αρχή ίσως λίγο να πάρει όλα τα φώτα πάνω του το μωρό, αλλά κατά τα άλλα όσο και να αγαπάμε αυτό το μωρό, εμείς οι δύο είναι που είμαστε «ο γάμος μας» και εμείς οι δύο θα είμαστε που θα μείνουμε ξανά μόνοι όταν θα έχουμε εκπληρώσει τον ρόλο μας σαν γονείς και τα παιδιά μας ανοίξουν τα φτερά τους και φύγουν πια από το σπίτι μας. Ο Θεός να μας ευλογήσει να τα ζήσουμε όλα αυτά μαζί. Μετά από έντεκα χρόνια μαζί, πιστεύω πως θα τα καταφέρουμε να μείνουμε αγαπημένοι μεταξύ μας έτσι ώστε και τα παιδιά μας να μάθουν την ομορφιά μιας αγαπημένης και ισορροπημένης οικογένειας.
Και σαν να μη με έφταναν όλες οι σκέψεις περί της σχέσης μου με τον Μάκη, άρχισα να αγωνιώ και για το αν θα τα καταφέρουμε σαν γονείς. Από μικρή διαβάζω ό,τι πέσει στα χέρια μου και ότι καταφέρω να βρω για τον τρόπο που πρέπει να μεγαλώνεις ένα παιδί, για το τι πρέπει να προσέχεις, και διάφορα άλλα. Θεωρούσα τον εαυτό μου αρκετά καλό γνώστη σ’ αυτά τα παιδαγωγικά θέματα και ήμουν αρκετά σίγουρη ότι το αποτέλεσμα της ανατροφής των παιδιών μου θα είναι αρκετά καλό. Τώρα όμως άρχισα να αμφιβάλλω! Δεν αμφιβάλλω για την αγάπη που θα δείχνουμε στο μωρό μας, ούτε για το ότι γνωρίζουμε αρκετά πράγματα και θα προσπαθούμε για το καλύτερο που μπορούμε. Αμφιβάλλω όμως για το αν θα καταλαβαίνουμε όταν κάποια στιγμή κάνουμε κάτι λάθος, αν – άθελα μας – η συμπεριφορά μας πάει να δημιουργήσει κάποιο κόμπλεξ στο παιδί μας ή λάθος εντύπωση για αυτά που είναι ικανό να κάνει, και έτσι να του κόψουμε τα φτερά, γενικά αμφιβάλλω για διάφορα. Έχω αρχίσει να συνειδητοποιώ το πόσο νωρίς χαράζεται το μονοπάτι πάνω στο οποίο θα περπατήσουν αργότερα αυτά τα παιδιά και βάση του οποίου θα φτιάξουν τελικά τη ζωή τους ακόμη και σαν ενήλικες πλέον. Ένα μονοπάτι το οποίο χαράζεται ουσιαστικά από την συμπεριφορά των γονιών απέναντι στο παιδί. Και γι αυτούς τους λόγους με έχει πιάσει ένας φόβος. Το όνειρό μου είναι να δώσουμε στα παιδιά μας ό,τι καλύτερο μπορούμε ώστε να βγουν άτομα με ακέραιο χαρακτήρα, με σωστές αρχές και αξίες για την ζωή, με πίστη στο Θεό και με όλα εκείνα τα φόντα που χρειάζονται για να δημιουργήσουν και να χτίσουν σωστά και δίχως ψεύτικες ή πραγματικές φοβίες τη μελλοντική ζωή τους. Αυτό που με παρηγορεί είναι ότι αρχικά έχεις να κάνεις μόνο με ένα βρεφάκι, και σιγά σιγά αρχίζεις να καταλαβαίνεις τις ανάγκες και τον χαρακτήρα του, οπότε και συμπεριφέρεσαι ανάλογα. Έτσι, λογικά, υπάρχει λίγος χρόνος μέχρι να καταλάβεις πώς πρέπει να λειτουργείς με το μωρό σου! Δεν θα τα κάνω όλα μέσα σε μια μέρα στο κάτω κάτω, οπότε αυτό κάπως με ηρεμεί. Εύχομαι να γίνουμε καλοί γονείς παρά τις δυσκολίες που μπορεί να βρούμε στο δρόμο…
Παρασκευή σήμερα. Θα πάμε στο γιατρό μας. Πάντα χαίρομαι όταν είναι η μέρα που πάμε στο γιατρό. Δε ξέρω γιατί, αλλά χαίρομαι, κακό είναι; Σήμερα ξύπνησα με ένα τηλεφώνημα στις 8.30 το πρωί.
«Μπορώ να μιλήσω με την κυρία Θεοχάρη;»
«Η ίδια», είπα αγουροξυπνημένη.
«Κυρία Θεοχάρη, σας παίρνουμε από την ασφάλεια». Αμέσως σκέφτηκα ότι έχω ξεχάσει να πάω να πληρώσω την ασφάλεια του αμαξιού μου.
«Βρέθηκε το πορτοφόλι σας με τις κάρτες και την ταυτότητα σας μέσα, οπότε να περάστε να τα παραλάβετε».
«Το πορτοφόλι μου; Ευχαριστώ πολύ!»
Το πορτοφόλι μου; Μα πότε και πώς έχασα το πορτοφόλι μου. Είχα βγει χτες βραδάκι με τον Μάκη, αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ πως μου έπεσε το πορτοφόλι χωρίς να το καταλάβω. Όχι τίποτα, αλλά το πορτοφόλι μου είναι ολόκληρη μουρχούτα και μέσα στη τσάντα μου είχα μόνο τα κλειδιά μου, το πορτοφόλι και τα γυαλιά μου. Αν έπεφτε κάπου το πορτοφόλι θα ένιωθα ξαφνικά τη τσάντα άδεια. Είναι και η ξεχαμάρα της εγκυμοσύνης! Άρχισα να μη θυμάμαι ξαφνικά αν την είχα φέρει μαζί μου πίσω στο σπίτι χτες το βράδυ! Θυμόμουν δηλαδή, αλλά άρχισα να αμφιβάλλω για το αν αυτά που θυμόμουν τα είχα κάνει όταν γύρισα από τη μεσημεριανή μου βόλτα ή από τη βραδινή. Πήγα στο σαλόνι και κοίταξα πάνω στο τραπέζι που αφήνω συνήθως τις τσάντες μου. Είμαι και λίγο ασυγύριστη, οπότε υπήρχαν δύο τσάντες κρεμασμένες στις καρέκλες γύρω από το τραπέζι. Η ροζ τσάντα που κρατούσα χτες βράδυ έλειπε! Έψαξα τριγύρω. Τίποτα, πουθενά η τσάντα. Άρχισα να αμφιβάλλω ακόμη περισσότερο για το αν πραγματικά έφερα τη τσάντα στο σπίτι χτες βράδυ, μέχρι που συνειδητοποίησα πως έλειπε και μια ακόμη πράσινη τσάντα που την είχα κι αυτή κρεμασμένη σε μια από τις καρέκλες. Τότε μπήκαν όλα σε μια σειρά και κατάλαβα τι είχε γίνει. Μας έκλεψαν! Δεν ξέρω πώς, αλλά χτες βράδυ κατά τις τέσσερις τα ξημερώματα, πεταχτήκαμε από τον ύπνο, γιατί ο Σπούκι άρχισε να τρέχει από το δωμάτιο μας, όπου κοιμόταν, προς το σαλόνι γαυγίζοντας απειλητικά. Έχει ξανακάνει κάτι παρόμοιο κι άλλες φορές, συνήθως επειδή μπορεί να ακούσει κάτι περίεργο ή να δει κάτι στο σαλόνι που μπορεί να είναι καινούργιο οπότε στο σκοτάδι να του φαίνεται περίεργο. Πάντα σηκώνεται ο Μάκης όμως να δει τι είναι και του λέει μπράβο, γιατί θέλουμε να μας ενημερώσει αν κάποτε όντως συμβεί κάτι. Έτσι σηκώθηκε πάλι ο Μάκης, φόρεσε τις παντόφλες του και πήγε στο σαλόνι. Δεν είδε τίποτα, οπότε πήγε και στο μπαλκόνι να δει αν υπάρχει κανείς κάτω που να φεύγει ή να πασπατεύει κανένα αυτοκίνητο. Δεν ήταν τίποτα.
«Τι ήταν;» ρώτησα κι εγώ σαστισμένη από το άγριο ξύπνημα με τα γαυγίσματα.
«Τίποτα, αγάπη μου, κοιμήσου», απάντησε ο Μάκης ξαπλώνοντας και πάλι στο κρεβάτι.
Άργησε να με πάρει ξανά ο ύπνος και ένιωθα την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά. Σκεφτόμουν πόσο τυχεροί ήμασταν που δεν ήταν κανένας κλέφτης, γιατί τώρα τελευταία μπαίνουν στο σπίτι και σου πετάνε σπρέι για να σε κοιμίσουν οπότε σε ξαφρίζουν και δε παίρνεις χαμπάρι τίποτα. Και εντάξει το να μας ξαφρίσουν, όχι τελείως εντάξει δηλαδή, όσο υπεράνω και να το παίζουμε, αλλά αυτό το αναισθησιογόνο σπρέι, ποιός ξέρει αν και τι είδους βλάβη θα μπορούσε να προκαλέσει στο μωρό; Οπότε με κάτι τέτοιες σκέψεις με πήρε ο ύπνος…
Και τελικά είχε δίκιο ο καημένος ο Σπούκι. Τον θεωρήσαμε πάλι υπερβολικό και φοβητσιάρη, όμως είχε δίκιο. Όπως τα υπολογίσαμε και σκεφτήκαμε μετά, τα πράγματα έγιναν κάπως έτσι: Μπήκαν από την πόρτα σιγά σιγά (την οποία εμείς δεν κλειδώνουμε, αλλά από τώρα και στο εξής θα κλειδαμπαρώνουμε κι εμείς όπως όλος ο κόσμος), και κατευθυνθήκαν αμέσως στο τραπέζι όπου θα είδαν και τις τσάντες μου. Μέχρι να πάνε εκεί και να ψαχουλέψουν λίγο τις τσάντες, ξύπνησε ο Σπούκι και τους πήρε χαμπάρι, οπότε άρχισε να γαυγίζει δυνατά και τρομαχτικά τρέχοντας προς το μέρος τους. Εκείνη την ώρα αυτοί άρπαξαν τις δύο τσάντες και έφυγαν τρέχοντας, οπότε μέχρι να τιναχτεί ο Μάκης από το κρεβάτι του, να φορέσει τις παντόφλες του και να πάει στο σαλόνι, αυτοί είχαν φύγει. Ευτυχώς δηλαδή που είχαν φύγει, γιατί ποτέ δε ξέρεις τι μπορεί να κάνουν αν τρομάξουν και σε έχουν μπροστά τους. Έτσι, ο Σπούκι έσωσε την κατάσταση! Τι θα γινόταν αν δεν είχαμε τον Σπούκι, ποτέ δεν θα μάθουμε και ίσως καλύτερα…
Test Θετικον 