Το ένιωσα, το ένιωσα! Τουλάχιστον νομίζω πως το ένιωσα! Που να ξέρω κι εγώ σίγουρα; Πρώτο είναι. Ό,τι ξέρει, ξέρω. Καθόμουνα στον υπολογιστή και κάτι πάλι έψαχνα περί εγκυμοσύνης και ξαφνικά ένιωσα κάτι σαν πόπ-κορν να σκάει μέσα στην κοιλιά μου. Ένα από δω, ένα λίγο ποιο κάτω. Γύρω στις τέσσερις φορές. Σταμάτησα να κάνω ό,τι έκανα και περίμενα να δω αν θα το ξανανιώσω. Άλλη μια! Μακάρι να μην είχα φάει φακές το μεσημέρι και τώρα να αναρωτιέμαι αν ήταν αέρια ή το μικρό μέσα στην κοιλιά μου! Δεν μου φάνηκε όμως για αέρια. Ήταν κάπως διαφορετικό και ποιο έντονο. Σηκώθηκα αμέσως να πάω στον Μάκη.
«Μάκη!» Φώναξα και κατευθύνθηκα προς τον διάδρομο για το γραφείο.
«Έλα!» Γύρισε το κεφάλι του και με είδε να στέκομαι στην άκρη του διαδρόμου και να κρατάω την κοιλιά μου χαμογελώντας. Είχα σταθεί εκεί γιατί μόλις είχα ξανανιώσει το «ποπ-κορν» να σκάει στην κοιλιά μου.
«Το μωρό;» ρώτησε ο Μάκης που άρχισε να καταλαβαίνει τι γίνεται.
«Ναι, νομίζω το ένιωσα!» είπα χασκογελώντας σαν μικρό παιδάκι και πλησιάζοντας τον Μάκη.
Έβαλε το χέρι του στη κοιλία μου παρόλο που γνώριζε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να νιώσει κι αυτός κάτι. Μετά έβαλε το αυτί του για να δει αν μπορεί να ακούσει κάτι.
«Τίποτα!»
«Κρίμα να μην μπορείς να νιώσεις κι εσύ κάτι, ε;»
«Ε, τι να κάνουμε; Δεν γινόταν να γεννάτε εσείς και να μην νιώθετε και κάτι παραπάνω από μας. Μετά θα ήταν άδικο για σας!»
«Σε λίγο καιρό θα αρχίσεις να το νιώθεις κι εσύ πάντως και κανονικά πρέπει να αρχίσεις να του μιλάς κι εσύ, για να γνωρίζει και την φωνή σου. Τη δικιά μου την έχει μάθει καλά».
Ακόμα πάντως δεν μας βγαίνει αυθόρμητα να κάνουμε τέτοια πράγματα, όπως να μου χαϊδεύει ο Μάκης την κοιλιά (αν και αυτή την εβδομάδα το έχει κάνει μερικές φορές), να μιλάω εγώ στο μωρό, κλπ. Φαντάζομαι τώρα που θα αρχίσουμε να το νιώθουμε και οι δύο, θα το πιστέψουμε και περισσότερο, οπότε θα συμπεριφερόμαστε στην κοιλιά μου σαν να έχει όντως μέσα της ένα μωράκι που μεγαλώνει – το δικό μας μωράκι.
«Πάντως δεν είναι πολύ cool που το ένιωσα σήμερα;»
«Ναι, αλλά γιατί;»
«Γιατί τώρα θα μπορούμε να του λέμε όταν μεγαλώσει πως την ημέρα που μπήκα στον πέμπτο μήνα, αυτό αποφάσισε να κλωτσήσει και να το νιώσω! Σήμερα μπήκαμε στον πέμπτο μήνα, το ξέχασες;»
«Είδες; Μια χαρά το σκατούλι μας, ε;»
Πήγα στο γραφείο μου και συνέχισα να ψάχνω για ασκήσεις γιόγκα για εγκυμοσύνη. Τελικά βρήκα και κάτι μικρά βίντεο και τα είδα. Πολύ μου αρέσει η ιδέα τέτοιων ασκήσεων και λέω να ξεκινήσω, μήπως και με βοηθήσει στον πόνο που έχω τελευταία χαμηλά στη μέση (τι το ήθελα το σφουγγάρισμα;). Αυτές οι ασκήσεις βοηθούν λίγο και στον τοκετό αργότερα. Πάντως θα χρειαστεί να παραγγείλω κάποια DVD από το ίντερνετ μιας και εδώ δεν έχει τέτοια. Βρήκα ένα που εξηγεί την τεχνική λαμάζ (τεχνικές αναπνοής για ανώδυνο τοκετό) και λέω να το πάρω και να ξεκινήσω να τις κάνω. Θα πάρω επίσης και ένα για γιόγκα εγκυμοσύνης και ένα για την ανάπτυξη του μωρού μέχρι τα δύο του χρόνια. Δυστυχώς ό,τι και να έχω βρει στην Ελλάδα, είναι αρκετά παλιό (ακόμα και πολλά βιβλία) κι εγώ θέλω να δω πράγματα της σημερινής εποχής μιας και τώρα θα γεννήσω, τώρα θα κάνω τις ασκήσεις μου και τώρα θα μεγαλώσω το μωρό μου, άρα θέλω να γνωρίζω κι εγώ αυτά που γνωρίζουν οι ειδικοί τώρα και όχι πριν κάποιες δεκαετίες.
Πήγε δύο το πρωί με τα πολλά ψαξίματα στο ίντερνετ και νύσταξα. Να δούμε τι ώρα θα ξυπνήσω πάλι το βράδυ για να πάω στην τουαλέτα να αδειάσω την ουροδόχο κύστη μου και μετά να στριφογυρίζω στο κρεβάτι για καμιά ώρα μέχρι να με ξαναπάρει ο ύπνος. Τελευταία κάθε βράδυ έχουμε τα ίδια. Κατά τις τέσσερις ξυπνάω, προσπαθώ να αγνοήσω την μεγάλη επιθυμία μου για κατούρημα και να ξανακοιμηθώ, τελικά κάποια στιγμή αποφασίζω πως πρέπει να σηκωθώ αν δεν θέλω να καταβρέξω το κρεβάτι, σηκώνομαι και πάω στην τουαλέτα με μάτια σχεδόν κλειστά για να μην ξυπνήσω τελείως. Δεν ανάβω το φως για τον ίδιο λόγο. Τελικά καταλήγω πάλι στο κρεβάτι και βολεύω την συλλογή από τα μαξιλάρια γύρω μου (ένα για κάτω από τα γόνατα, ένα για να αγκαλιάζω και ένα για το κεφάλι) και αρχίζει ο πόλεμος με το Μάκη! Όταν βρίσκεται ανάσκελα ροχαλίζει σαν διάολος και συμβαίνει να θέλει να γυρίσει ανάσκελα την ώρα που μόλις πάει να με πάρει ο ύπνος. Τα νεύρα μου! Πρέπει να τον σπρώξω λιγάκι από τον ώμο και τις περισσότερες φορές καταλαβαίνει πια ότι εννοώ να γυρίσει στο πλάι. Το κάνει αυθόρμητα δίχως καν να ξυπνήσει. Πρέπει να είμαι προσεκτική όμως, γιατί με το που νιώσει πως γυρίζω κι εγώ απ΄ την άλλη, ξαναγυρνάει πάλι ανάσκελα. Και η μάχη συνεχίζεται μέχρι να καταφέρω να κοιμηθώ πριν αποφασίσει να γυρίσει ανάσκελα και αρχίσει το ροχαλητό του (κάθε, μα κάθε μέρα τις τελευταίες δύο περίπου εβδομάδες). Διάβασα στο ίντερνετ ότι το εβδομήντα οκτώ τις εκατό των έγκυων γυναικών στο πρώτο και τρίτο τρίμηνο της εγκυμοσύνης τους έχουν αϋπνία ή ξυπνούν στη μέση της νύχτας και δυσκολεύονται να ξανακοιμηθούν. Οι λόγοι είναι διάφοροι. Οι επισκέψεις στην τουαλέτα, πόνοι της μέσης που προκαλούν το μη βόλεμα στο κρεβάτι, ανησυχία για το μέλλον με το μωρό ή τον τοκετό και διάφορα τέτοια. Κάποιοι μάλιστα λένε ότι είναι λόγω του ότι ο οργανισμός προετοιμάζει την μέλλουσα μαμά για της ώρες ύπνου που πρόκειται να χάσει όταν γεννηθεί το μωρό. Πολύ ωραία όλα αυτά, το μόνο που σκέφτομαι εγώ, είναι ότι ούτε στο πρώτο, ούτε στο τρίτο τρίμηνο βρίσκομαι. Αν υποτίθεται, όπως λένε, το δεύτερο τρίμηνο είναι ο «μήνας» του μέλιτος της εγκυμοσύνης, εγώ τι θα πρέπει να περιμένω στο τρίτο τρίμηνο; Ας μην το σκέφτομαι αυτό τώρα…
Test Θετικον 