Μήνας Έβδομος… Όλα καλά!

Αύριο μπαίνω στην εικοστή ένατη εβδομάδα. Εδώ και μια εβδομάδα έχω μπει αισίως στον έβδομο μήνα. Πότε πρόλαβα; Το ξέρω, το ξέρω! Όλη την ώρα λέω πόσο γρήγορα μου φαίνεται ότι περνάει ο καιρός. Τι να κάνω; Είναι αλήθεια! Ο καιρός περνάει σαν ένα αυτοκίνητο της Φόρμουλα 1. Δεν προλαβαίνεις καλά καλά να το βγάλεις φωτογραφία γιατί περνάει από μπροστά σου σαν αέρας. Που την βρήκα τέτοια σύγκριση τώρα; Μα αφού ο Μάκης δεν χάνει αγώνα και ο αδερφός μου (ο Στέφανος) προσπαθεί να με πείσει να βλέπω κι εγώ για να συνηθίσει ο μπέμπης μας στον ήχο ώστε να τον ξεκινήσουμε από μικρό με Kart και να γίνει μια μέρα ο επόμενος Schumacher. Τώρα που φεύγει μάλιστα από την Φόρμουλα 1, είναι ευκαιρία λέει που πρέπει να αρπάξουμε από τα μαλλιά! Δεν σφάξανε όμως. Εγώ μια ζωή φοβάμαι ότι θα πάθει κάτι ο Μάκης με το αυτοκίνητο επειδή τρέχει και είναι νευρικός οδηγός, θα βάλω το παιδί μου στο στόμα του λύκου; Όχι βέβαια! Αφού το ξέρω πως θα είμαι μια υπερπροστατευτική μάνα. Θα το βάλω να ζει σε μια γυάλα, όπου δεν θα μπορεί να πάθει τίποτα! Αστειεύομαι βέβαια (για την γυάλα), αλλά μπορώ λίγο να καταλάβω το πόσο εύκολο είναι να γίνεις μια τέτοια μάνα που όμως με τέτοια συμπεριφορά να καταστρέψεις το παιδί σου… Πού να το γεννήσω κι όλας το μωρό δηλαδή!

Το μωρό το λέμε Μπίο μέχρι στιγμής. Μας άρεσε πολύ αν και βγήκε από άσχετη συζήτηση με τα αδέρφια του Μάκη. Κάναμε πλάκα και ρωτούσαμε πως θα βγάλουμε το μωρό. Το μόνο που ζήτησα εγώ, ήταν να έχει και ένα γλυκούτσικο υποκοριστικό. Πετάχτηκε ο Τίμος (ο μικρός αδερφός του Μάκη) και είπε να τον βγάλουμε Ευλάμπιο!

«Και να το φωνάζετε Λάμπη!» είπε η Σοφία (η αδερφή του Μάκη).

«Μπίο!» είπα εγώ και από τότε τόσο μας άρεσε αυτό το Μπίο που και οι δυο μας (ο Μάκης κι εγώ), έτσι λέμε το μωρό μας. Οπότε από δω και πέρα όταν μιλάω για τον Μπίο, θα εννοείται πως μιλάω για τον μπέμπη μας.

Εκτός του Μπίο που μεγαλώνει κάθε μέρα κι από λίγο, μαζί του μεγαλώνει και η κοιλιά μου. Έχει στρογγυλέψει αρκετά και ούτε κι εγώ αλλά ούτε και ο Μάκης μπορούμε να πιστέψουμε πόσο έχει μεγαλώσει. Δεν μπορώ να φανταστώ πού θα φτάσει μέχρι το τέλος της εγκυμοσύνης. Οι περισσότεροι μάλιστα, όταν τους λέω πόσων μηνών είμαι, μου λένε πως έχω μικρή κοιλίτσα! Δυστυχώς αυτό που περίμενα έχει συμβεί : Γύρω από τον αφαλό μου, εμφανιστήκαν κάτι ωραίες γραμμωμένες ραγάδες! Στην αρχή ήταν κάτι μικρά κόκκινα σημαδάκια που με το που τα είδα πλακώθηκα στη βαζελίνη (βάζω κάθε φορά που κάνω μπάνιο). Μέσα σε δύο εβδομάδες έχουν πολλαπλασιαστεί και σε μέγεθος αλλά και σε αριθμό! Και το έλεγα εγώ ότι θα κάνω ραγάδες! Κάνω με το παραμικρό γενικά, αλλά δεν έβαζα ποτέ μου βαζελίνη και έτσι είχα μια κρυφή ελπίδα ότι δεν θα γίνω όπως κάποιες που όλη τους η κοιλιά είναι ένας κόκκινος χάρτης ποταμιών και ρυακιών. Κι όμως, όπως φαίνεται κατά κει βαίνουμε.

Μέχρι στιγμής όλο και κάτι μου τυχαίνει από δουλειά έτσι για να βγάζω κι εγώ το κατιτίς έξτρα που τόσο μας χρειάζεται. Στις εκλογές (και τις δύο Κυριακές) πήγα με τα παιδιά της δουλειάς του Μάκη και περνούσαμε στα computer τις ψήφους και τους συνδυασμούς των κομμάτων. Για τις δύο Κυριακές και για σχετικά ξεκούραστη δουλειά, γιατί ήμασταν κάμποσοι, πήραμε τριακόσια ευρώ ο καθένας. Μια χαρά! Αυτή την εβδομάδα με πήραν τηλέφωνο από μια σχολή υπολογιστών στην οποία είχα δώσει κάποια στιγμή το βιογραφικό μου και μου ζήτησαν να πηγαίνω για δύο ώρες κάθε απόγευμα και για τέσσερις συνολικά μέρες για να κάνω μαθήματα σε μια κοπέλα που θέλει να ξαναθυμηθεί το Photoshop. Άλλα εκατό ευρώ έξτρα από κει. Με πήρε τηλέφωνο και μια κοπέλα από την Αμάρυνθο (λίγο μετά την Ερέτρια) να κανονίσουμε για μια διακόσμηση αστραπή στο μαγαζί της, απλά για να το αλλάξει κάπως με αλλαγή του στησίματος των αντικειμένων που πουλάει. Το Σάββατο θα πάω να συζητήσω μαζί της και εύχομαι να την κλείσω κι αυτή την δουλειά.  Αναρωτιέμαι αν θα μας πάει έτσι τσούκου τσούκου αυτόν τον χρόνο που δεν δουλεύω κάπου μόνιμα. Τί στο καλό συμπτώσεις είναι αυτές; Ή δεν είναι συμπτώσεις;  Κάπου είχα διαβάσει κάποτε πως «Συμπτώσεις είναι μικρά θαύματα στα οποία ο Θεός απλά προτιμά να παραμείνει ανώνυμος»…

Την πήρα τελικά την δουλειά στην Αμάρυνθο. Το πώς θα την κάνω με την κοιλιά στο στόμα και πόσο πτώμα θα είμαι μετά ή αν θα πρέπει να μείνω στο κρεβάτι την επόμενη, αν θα τα έχει παίξει η μέση μου, είναι απλά λεπτομέρειες. Της ζήτησα 370 ευρώ γιατί ήθελα να την πάρω την δουλειά μιας και τα χρήματα δεν μας περισσεύουν τον τελευταίο καιρό. Αν δω ότι κουράζομαι πολύ, θα κάνω παραπάνω μέρες αντί για μιάμιση που της είπα. Δεν θα πεθάνουμε κιόλας! Αυτό που αναρωτιέμαι όλο αυτό το διάστημα και που αιωρείται συνέχεια στο μυαλό μου είναι, πόσο άραγε να ζητούν οι άλλοι διακοσμητές για μια παρόμοια δουλειά; Το λέω γιατί αρχικά η κοπέλα προσπαθούσε να με προετοιμάσει πως δεν πρόκειται να πληρώσει και τα κέρατά της για ένα δύο μεροκάματα. Μου ανέφερε πως με όσους μίλησε μέχρι στιγμής της ζήτησαν υπέρογκα ποσά και ότι της μιλούσαν με τρόπο πολύ υπεράνω και καλά. Μου έκανε τόσα παράπονα που με κόμπλαρε. Ξαφνικά δεν ήξερα πως θα αντιδράσει με τα λεφτά που θα της ζητούσα, αλλά για πόσα πια να πάω να βγάλω την μέση μου; Όταν της είπα τί ποσό ζητάω, με κοίταξε με ένα πολύ περίεργο βλέμμα που δεν μπορούσα να καθορίσω αν ήταν λόγω του ότι της φάνηκε πολύ χαμηλή ή πολύ ανεβασμένη η τιμή.

«Τριακόσια εβδομήντα;! Σοβαρά μιλάς;»

«Ναι, γιατί;»

«Και θα βγει καλό το μαγαζί;»

«Βεβαίως, γιατί όχι;»

«Καλά, τριακόσια εβδομήντα ευρώ;»

«Ναι!» ακόμα περίμενα με αγωνία την συνέχεια, χωρίς να έχω καταλάβει αν θα ήταν θετική ή αρνητική η απάντησή της.

«Εμείς οι δύο θα συνεργαστούμε σίγουρα και στο μέλλον,» μου λέει με χαρούμενο ύφος, οπότε άρχισα να καταλαβαίνω πως τελικά η τιμή μάλλον της είχε αρέσει πολύ.

«Χαίρομαι που το ακούω,» της είπα κι εγώ χαμογελαστά πια.

«Πραγματικά συγκινούμαι τώρα, αλλά πού να ήξερες τί ποσά έχω ακούσει και με τί ύφος μάλιστα το λένε! Τριακόσια εβδομήντα ευρώ έτσι; Όχι χιλιάδες!»

«Ευρώ, ναι!»

Άρχισα να σκέφτομαι ότι τελικά πρέπει να της ζήτησα λιγότερα κι από όσα θα ήταν διατεθειμένη και ευχαριστημένη να δώσει. Την επόμενη φορά, θα την ρωτήσω τα ποσά που της είχαν ζητήσει για να ξέρω τί παίζεται. Όχι ότι δεν θα μείνω ευχαριστημένη μ’ αυτά που ζήτησα τώρα, γιατί ό,τι και να είναι, μιλάμε για μιάμιση μέρας δουλειά. Δουλειά που μου αρέσει άλλωστε, αρκεί όμως να μην πάθει κανένα τραμπάκουλο η μέση μου. Θα δείξει σε καμιά δεκαπενταριά μέρες που θα πάω να φτιάξουμε το μαγαζί της. Ραντεβού στις δεκατέσσερις Νοεμβρίου! Πρέπει να πάω να κάνω μια έρευνα αγοράς στα Χριστουγεννιάτικα της φετινής χρονιάς να δω ποια είναι η μόδα. Θα το αφήσω για την επόμενη εβδομάδα όμως για να μου περάσει το συνάχι.

Αυτό το συνάχι μου έχει πραγματικά σπάσει τα νεύρα. Έχω πονόλαιμο, κομμάρες και κάθε τόσο ανεβάζω και λίγα δέκατα, και εννοείται πως έχω και μια μπουκωμένη, όσο δεν πάει, μύτη. Δεν μπορώ να πάρω κάτι για να μου περάσει, αλλά δεν φτάνει μόνο αυτό. Αντί να έχω τον Μάκη να με νταντεύει και να με φροντίζει, τί έγινε παρακαλώ; Κόλλησε κι αυτός! Είναι η δεύτερή μου εβδομάδα με το συνάχι. Την πρώτη, πλακώθηκα στα τσάγια και τα μέλια (δεν μπορώ να πάρω και τίποτα άλλο βλέπετε), οπότε πήγε να μου περάσει μόλις δυο τρεις μέρες μετά τα πρώτα συμπτώματα. Έτσι, χάρηκα κι εγώ που την έβγαλα καθαρή δίχως πολλά πολλά. Μέσα σε δύο μέρες όμως, ξαναήρθα στα παλιά μου, αλλά με βαριά μπουκωμένη μύτη αυτή τη φορά, ενώ ο Μάκης άρχισε τον ξερόβηχα που κρατάει κι αυτόν κι εμένα ξύπνιους το βράδυ. Ο Μάκης εδώ και κάποιες μέρες τώρα, πλάκωσε το σιρόπι του βήχα (οπότε μπορεί και κοιμάται όλο το βράδυ δίχως διακοπή), διάφορες παστίλιες για τον λαιμό, βιταμίνη C, και τσάγια (τα οποία του φτιάχνω εγώ γιατί αυτός λέει δεν ξέρει! Τί έχω να τραβήξω ακόμα, Θεέ μου;). Άρχισε λοιπόν να αισθάνεται καλύτερα αυτός κι εγώ μια μέρα είμαι καλύτερα και μια χειρότερα. Σήμερα για παράδειγμα, είμαι χειρότερα. Άντε να γίνει καλά ο Μάκης τουλάχιστον να με νταντέψει λιγάκι. Το ντάντεμα του Μάκη βέβαια, όταν αρρωσταίνω, είναι να παραγγέλνει pizza να φάμε και να με σκεπάζει με μια κουβερτούλα όταν κρυώνω στον καναπέ ή πάλι να μου βάζει νερό στην θερμοφόρα όταν του το ζητήσω. Κάτι είναι κι αυτό, δεν λέω…

Μέσα στα συνάχια και τον βήχα, πήγαμε χτες να παρακολουθήσουμε το πρώτο μάθημα ανώδυνου τοκετού στο Έλενα. Τα καλά νέα, είναι ότι αν οι σύζυγοι παρακολουθήσουν τα δύο πρώτα μαθήματα ψυχοπροφυλακτικής (έτσι λέγονται πια τα μαθήματα ανώδυνου τοκετού, καθώς κατάλαβαν ότι τα περί «ανώδυνου τοκετού» ήταν ένα μεγάλο ψέμα, μιας και φυσικός τοκετός που να είναι και ανώδυνος δεν υφίσταται), τότε μπορούν να μείνουν μέχρι τέλους στον τοκετό και να είναι δίπλα στις γυναίκες τους όταν θα γεννηθεί το μωρό. Αποφασίσαμε δίχως πολύ συζήτηση να πάμε να κάνουμε αυτά τα δύο υποχρεωτικά μαθήματα, να μας δώσουν τη βεβαίωση και να βρίσκεται ο Μάκης μαζί μου μέχρι την γέννηση του μωρού μας, για να το δούμε και οι δυο ταυτόχρονα και να ζήσουμε αυτή την υπέροχη στιγμή μαζί. Αυτό βέβαια υπό τον όρο ότι ο γιατρός και η μαία δεν τον δουν χλωμό και έτοιμο να πέσει ξερός την ώρα του τοκετού. Σε μια τέτοια περίπτωση τους λένε να περάσουν έξω. Εγώ ελπίζω πως ο Μάκης θα κρατήσει την ψυχραιμία του, όπως συνήθως, και θα μπορέσει να μου δώσει κουράγιο εκείνη την ώρα, μέχρι που θα βγει ο Μπίος μας και θα τον δούμε επιτέλους σαν κανονικό ανθρωπάκι και όχι σε έναν μαυρόασπρο δισδιάστατο υπέρηχο.

Το πρώτο μάθημα λοιπόν δεν ήταν και τίποτα το πολύ συναρπαστικό ούτε και μάθαμε πολλά τα οποία δεν γνωρίζαμε. Αργήσαμε βέβαια μια ολόκληρη ώρα και έτσι αντί να πάμε στις πέντε φτάσαμε στις έξι επειδή βρήκαμε μια κίνηση τρομερή, κι ας ήταν κλειστά τα μαγαζιά. Ελπίζω είναι να μη βρούμε τέτοια κίνηση όταν θα πηγαίνουμε στο Έλενα για να γεννήσω. Όταν φτάσαμε είδαμε απλά το τελευταίο μισάωρο ενός βίντεο της National Geographic, που ανέλυε την ζωή του εμβρύου μέσα στη μήτρα και το τί ακριβώς συμβαίνει στην ανάπτυξή του μέχρι και το δεύτερο τρίμηνο. Το επόμενο τρίμηνο και τον τοκετό θα το δούμε στο επόμενο μάθημα, οπότε αυτά που με ενδιαφέρουν παραπάνω, ευτυχώς δεν τα χάσαμε. Τα άλλα πάνω κάτω τα ήξερα από πληροφορίες που έβρισκα στο ίντερνετ, αλλά και από ένα άλλο video που είχα δει στην αρχή της εγκυμοσύνης, που πάλι ανέλυε τα ίδια πράγματα. Μετά το τέλος του βίντεο αυτού υπήρξε εικοσάλεπτη συζήτηση. Αυτή πρέπει να πω ότι άξιζε παραπάνω μιας και μας εξηγούσε τα τρία σημάδια που θα μας δείξουν ότι ξεκίνησε η διαδικασία του τοκετού μας καθώς επίσης και το πότε ακριβώς θα πρέπει να φύγουμε για την κλινική.

Πρώτο σημάδι, μία κάπως ματωμένη βλέννα που μπορεί να δούμε στο εσώρουχο ή μαζί με τα νερά (αν σπάσουν). Αυτή η βλέννα είναι στην ουσία και με απλά λόγια κάτι σαν καπάκι της μήτρας μας σ’ αυτή την φάση, η οποία προστατεύει την μήτρα από την εισχώρηση μικροβίων και βακτηριδίων καθ’ όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Αυτή η βλέννα μπορεί να ξεκολλήσει και να φύγει ακόμα και μέρες πριν την έναρξη του τοκετού, οπότε δεν φεύγουμε για καμία κλινική, αν το μόνο σημάδι που θα δούμε είναι αυτό.

Δεύτερο σημάδι, οι πρώτοι πόνοι. Αυτοί οι πόνοι είναι χαμηλά και στη μέση και ταυτόχρονα πετρώνουν την κοιλιά μας. Όταν αρχίσουμε να τους νιώθουμε, δεν χρειάζεται να πανικοβληθούμε (λέμε τώρα!). Αρχίζουμε και χρονομετρούμε κάθε πότε τους έχουμε, μπαίνουμε να κάνουμε ντους, χαλαρώνουμε, και όσο μπορούμε κόβουμε βόλτες μέσα στο σπίτι, γιατί αυτό βοηθάει το μωρό να κατέβει χαμηλά, και αυτό με τη σειρά του θα βοηθήσει στη γέννα αργότερα. Όταν αυτοί οι πόνοι φτάσουν να έρχονται κάθε δέκα λεπτά επί μια ώρα, τότε είναι που ενημερώνουμε τον γιατρό μας και φεύγουμε για την κλινική. Έχουμε βέβαια μπροστά μας αρκετές ώρες μέχρι να φτάσουμε στους πόνους της γέννας, οι οποίοι έρχονται κάθε ένα λεπτό και κρατάνε επίσης ένα λεπτό! Πίκρα δηλαδή…

Τρίτο και τελευταίο σημάδι ότι σύντομα θα ξεκινήσει η διαδικασία του τοκετού, είναι το σπάσιμο των νερών. Τα νερά θα πρέπει να είναι καθαρά και διαυγή όπως το νερό, δεν μπορούμε να τα συγκρατήσουμε και τρέχουν συνεχώς (με μικρή ή μεγάλη, ειδικά στην αρχή, ροή). Σ’ αυτή την περίπτωση, κάνουμε ένα ντους και πάλι, ενημερώνουμε τον γιατρό και φεύγουμε για την κλινική, γιατί πρέπει να παρακολουθούν το μωρό. Αυτά πάνω κάτω τα ήξερα, αλλά δεν ήμουν σίγουρη. Τα άκουσε και ο Μάκης όμως τώρα, και έτσι τα έμαθε κι αυτός γιατί ήταν κάτι που του φάνηκε αρκετά ενδιαφέρον.

Το άλλο αρκετά σοβαρό που μάθαμε, είναι ότι από την στιγμή που αρχίζουμε να νιώθουμε το μωρό μας, δεν δικαιολογείται μια μέρα να μην το νιώσουμε καθόλου, ή έστω και για αρκετές ώρες περισσότερο από ό,τι συνήθως. Σε περίπτωση που έχουμε την εντύπωση πως δεν το έχουμε νιώσει, ξαπλώνουμε και αναπνέουμε βαθιά για κάποια ώρα, μέχρι να το νιώσουμε. Αν δεν γίνει κάτι τέτοιο, πάμε αμέσως στην κλινική για να κάνουν έναν υπέρηχο και να δουν αν συμβαίνει κάτι με το μωρό. Ελπίζω κάτι τέτοιο να μην χρειαστεί ποτέ! Η αλήθεια είναι πως αυτό το άγχος το έχουν όλες οι έγκυες από τη στιγμή που αρχίζουν να νιώθουν το μωρό τους. Περιμένεις πως και πώς να το νιώσεις, και να έχεις αυτή την όμορφη επικοινωνία με το μωρό (εσύ να του μιλάς και να χαϊδεύεις την κοιλιά σου, και το μωρό από την άλλη να κλωτσάει και να αλλάζει θέση κάθε τόσο), αλλά ταυτόχρονα έρχεται και το άγχος: «Το ένιωσα σήμερα;», «Πόσες φορές;», κ.λ.π.

Πριν γυρίσουμε στη Χαλκίδα, σταματήσαμε σε ένα Pizza Hut που είχαμε πολύ καιρό να πάμε, και φάγαμε και λαρδομουστακιάσαμε κουβεντιάζοντας και αναλύοντας τις καινούργιες πληροφορίες που μόλις είχαμε μάθει. Έχω μπει στην τριακοστή εβδομάδα, οπότε αυτά που ακούμε για τον τοκετό, ξέρουμε ότι θα τα χρειαστούμε σε καμιά δεκαριά εβδομάδες. Εγώ είμαι στη φάση που αγχώνομαι με την ιδέα του τοκετού, γιατί δεν ξέρω καθόλου τί με περιμένει. Από την άλλη δεν έχω ακόμα βαρεθεί να είμαι έγκυος, ούτε με έχει πιάσει ανυπομονησία να δω το μωρό μας. Αυτά φαντάζομαι έρχονται από τα μέσα του όγδοου μήνα και μετά. Οπότε το μόνο που μου μένει τώρα, είναι να ευχαριστιέμαι την εγκυμοσύνη μου και να μην σκέφτομαι και πολύ τα του τοκετού, για να μην αγχώνομαι. Για την ώρα περιμένουμε να δούμε τί θα μάθουμε στο επόμενο μάθημα, καθώς επίσης το επόμενο ραντεβού μας με τον γιατρό, για να δούμε τον Μπίο, να μάθουμε πόσα κιλά έχει πάει και σε τί στάση βρίσκεται τώρα.

Μήνας Έκτος… Λίγο άγχος ακόμα & Δουλειές με φούντες!!!

Μέσα σ’ αυτό το δεκαήμερο βρίσκω στο ίντερνετ ένα φόρουμ συζητήσεων που είναι όλο έγκυες γυναίκες σε διάφορα στάδια εγκυμοσύνης και συζητάνε για διάφορα. Έχει πλάκα και έτσι βρίσκω και κάτι να κάνω όσες ώρες βαριέμαι μόνη μου στο σπίτι. Δεν αντιμετωπίζει καμία το ίδιο πρόβλημα με μένα, οπότε δεν μπορώ να ανταλλάξω πληροφορίες. Μαθαίνω διάφορα όμως. Όπως για παράδειγμα ότι η τιμή του τοκετού δεν είναι στάνταρ στο Έλενα. Οπότε το γράφω στις επόμενες ερωτήσεις που είναι να κάνουμε στο γιατρό. Να ξέρουμε τουλάχιστον πόσο είναι, αν και ευτυχώς αυτά τα χρήματα θα τα πληρώσει ο πατέρας του Μάκη όπως μας το είχε δηλώσει και τη μέρα που τους ανακοινώσαμε την εγκυμοσύνη. Στο κάτω κάτω, είναι κάτι που πρέπει να ξέρουμε. Το άλλο συνταρακτικό που μαθαίνω είναι ότι στις δημόσιες κλινικές (και το ΕΛΕΝΑ είναι μια από αυτές), δεν επιτρέπεται οι σύζυγοι να παρευρίσκονται σε καμία φάση του τοκετού! Αυτό ήταν κάτι που θεωρούσα δεδομένο τόσο καιρό οπότε και ποτέ μου δεν το ρώτησα. Το να είναι ο Μάκης δίπλα μου την ώρα που θα πονάω (θέλω και φυσικό τοκετό τρομάρα μου!) και θα πανικοβάλλομαι, την ώρα που θα σπρώχνω, αλλά προπάντων την ώρα που θα έρθει στον κόσμο το μωρό μας, την ώρα δηλαδή που από ζευγάρι θα γίνουμε μια οικογένεια, είναι κάτι που πάντα το είχα στο μυαλό μου σαν κάτι το φυσικό και αυτονόητο. Όλες οι κοπέλες μου λένε να το συζητήσω με τον γιατρό μου και πως ίσως τον αφήσουν τουλάχιστον στο πρώτο στάδιο του τοκετού (στις ωδίνες δηλαδή που είναι και οι πολλές ώρες). Στο τελευταίο στάδιο του τοκετού αποκλείεται να τον δεχτούν, μου λένε, γιατί το έχουν απαγορεύσει. Πολλοί άντρες λιποθυμούν λέει και έχουν να τους τρέχουν κι αυτούς. Καθόμαστε εμείς και κάνουμε όλη τη δουλειά, πονάμε, κουραζόμαστε, γινόμαστε πτώματα μέχρι να γεννήσουμε το μωρό και ο άντρας που είναι εκεί για να σου δώσει κουράγιο και να σου λέει καμιά γλυκιά κουβέντα για να νιώσεις λίγο καλύτερα (αν αυτό τελικά το καταφέρνουν, δεν το νομίζω, αλλά τέλος πάντων), με το που δει τί συμβαίνει, τί κάνει; Ταυλιάζεται! Έτσι αποφάσισαν να το κόψουν τελείως. Ούτως ή άλλως, το τελευταίο στάδιο του τοκετού κρατάει μάξιμουμ μια ώρα, οπότε δεν θα μου λείψει ιδιαίτερα. Θα είναι μου λένε και η μαία μαζί μου και θα με βοηθάει. Δεν θα είμαστε μαζί όμως την ώρα που θα δούμε πρώτη φορά το μωρό μας! Από το τίποτα βέβαια, καλά και οι ωδίνες! Το γράφω κι αυτό στις ερωτήσεις μου και βάζω και τρία θαυμαστικά για να μην το ξεχάσω. Το καλό που τους θέλω να αφήσουν τον Μάκη να είναι μαζί μου, αλλιώς ειλικρινά το σκέφτομαι πολύ σοβαρά να πάμε σε ιδιωτική κλινική που είναι σίγουρο ότι τους αφήνουν στις ωδίνες (και πάλι όχι στο τελευταίο στάδιο του τοκετού βέβαια, γιατί είπαμε, ταυλιάζονται!)

Σήμερα 12 Οκτωβρίου, είναι να πάμε στον γιατρό. Αύριο μπαίνω στην εικοστή έβδομη εβδομάδα οπότε θα έχει μεγαλώσει αρκετά το μωρούλι μας. Τώρα κλωτσάει πολύ πιο συχνά αν και ακόμη δεν ξεχωρίζω αν είναι κεφάλι, πόδι ή χέρι αυτό που νιώθω. Ακόμα και χωρίς να βάλεις το χέρι στη κοιλιά, μπορείς να δεις την κοιλιά να χοροπηδάει μαζί με κάθε κίνηση του μωρού. Έχει πλάκα να κοιτάω την κοιλιά μου να κουνιέται. Συνειδητοποιώ λίγο παραπάνω ότι υπάρχει όντως ένα πλασματάκι εκεί μέσα και κουνιέται και κάνει τα διάφορά του που τώρα τα νιώθω πολύ περισσότερο. Η αλήθεια είναι ότι ακόμα δεν έχω φάει καμιά χοντρή συγκίνηση, αλλά νιώθω πως συμβαίνουν πράγματα που θα αλλάξουν τη ζωή μας σε λίγο καιρό. Σε δεκατέσσερις εβδομάδες, για να είμαι ακριβής. Μας έχει μείνει λίγος καιρός. Μου φαίνεται απίστευτο! ‘Όσο κι αν προσπαθώ να μας φανταστώ όταν έρθει και το μωρό μας, είμαι σίγουρη πως κάνω λάθος. Δεν μπορείς να φανταστείς κάτι το οποίο δεν έχεις ζήσει ποτέ σου, κάτι το οποίο σου αλλάζει τελείως τη ζωή. Ό,τι και να φανταστείς, σίγουρα δεν είναι αυτό που θα ζήσεις στην πραγματικότητα. Έτσι δεν πολυφαντάζομαι οπότε και δεν πολυσυγκινούμαι. Τα αφήνω όλα για τότε που θα μας συμβούν πραγματικά.

Φτάνουμε στο ΕΛΕΝΑ στην ώρα μας. Ο Μάκης πήρε άδεια από τη δουλειά γιατί ο γιατρός δεν εφημέρευε το απόγευμα, αλλά και  λόγω του ότι ο αδερφός μου, που εργάζεται στο Λονδίνο,  βρέθηκε με τη δουλειά του στην Αθήνα για μια μέρα, και έτσι φεύγοντας θα μπορούσε να μας συναντήσει στο αεροδρόμιο. Πολύ χαίρομαι που μετά από καιρό θα με δει ο αδερφούλης μου τώρα που άρχισα να φουσκώνω. Θα ακούσει και το μωρό τη φωνή του, θα τα πούμε λιγάκι και θα χαρεί κι αυτός κι εγώ και μετά θα γυρίσουμε σπίτι μας.

Μήνας Έκτος… Μας έκλεψαν & Καμπύλη Σακχάρου!

Μπήκαμε και στον έκτο μήνα αισίως και αύριο θα κάνουμε μια επίσκεψη στο γιατρό μου το απόγευμα να δει τα ευρήματα του υπερήχου και τα αποτελέσματα από τις εξετάσεις που είχα κάνει. Μας έμειναν τέσσερις φουλ μήνες (αν τους πάρει όλους το μωρό) και μετά θα έχουμε μια καινούργια φατσούλα να ζει μαζί μας. Πώς ακριβώς θα είναι; Μπορώ να το φανταστώ κάποιες φορές, αλλά πιστεύω πως τελικά θα είναι πολύ διαφορετικά τα πράγματα. Τώρα τα φαντάζομαι όλα δίχως να έχουμε δει το μωρό μας, δίχως να έχουμε νιώσει γι αυτό τα απίστευτα και αμέτρητα συναισθήματα που θα νιώσουμε όταν το πάρουμε στα χέρια μας και συνειδητοποιήσουμε πως είναι ο καρπός του έρωτά μας, πως αυτό ίσως να εννοούν τελικά όταν λένε «σάρκα μία» μιας και αυτό ακριβώς το μωρό θα είναι ο Μάκης και η Λυδία «εις σάρκα μιαν». Έτσι δεν τολμώ να πω πως μπορώ να φανταστώ πραγματικά το πώς θα είναι τα πράγματα όταν γεννηθεί ο μπέμπης μας. Το μόνο που θέλω να θυμόμαστε, είναι πως πάνω απ’ όλα είναι η δικιά μας σχέση που έχει προτεραιότητα. Να μην ξεχάσουμε πως η αγάπη που έχουμε ο ένας για τον άλλον και το ενδιαφέρον που δείχνουμε μέχρι στιγμής ο ένας στον άλλον, δεν θα πρέπει να μειωθεί λόγω του μωρού. Κατανοητό το ότι στην αρχή ίσως λίγο να πάρει όλα τα φώτα πάνω του το μωρό, αλλά κατά τα άλλα όσο και να αγαπάμε αυτό το μωρό, εμείς οι δύο είναι που είμαστε «ο γάμος μας» και εμείς οι δύο θα είμαστε που θα μείνουμε ξανά μόνοι όταν θα έχουμε εκπληρώσει τον ρόλο μας σαν γονείς και τα παιδιά μας ανοίξουν τα φτερά τους και φύγουν πια από το σπίτι μας. Ο Θεός να μας ευλογήσει να τα ζήσουμε όλα αυτά μαζί. Μετά από έντεκα χρόνια μαζί, πιστεύω πως θα τα καταφέρουμε να μείνουμε αγαπημένοι μεταξύ μας έτσι ώστε και τα παιδιά μας να μάθουν την ομορφιά μιας αγαπημένης και ισορροπημένης οικογένειας.

Και σαν να μη με έφταναν όλες οι σκέψεις περί της σχέσης μου με τον Μάκη, άρχισα να αγωνιώ και για το αν θα τα καταφέρουμε σαν γονείς. Από μικρή διαβάζω ό,τι πέσει στα χέρια μου και ότι καταφέρω να βρω για τον τρόπο που πρέπει να μεγαλώνεις ένα παιδί, για το τι πρέπει να προσέχεις, και διάφορα άλλα. Θεωρούσα τον εαυτό μου αρκετά καλό γνώστη σ’ αυτά τα παιδαγωγικά θέματα και ήμουν αρκετά σίγουρη ότι το αποτέλεσμα της ανατροφής των παιδιών μου θα είναι αρκετά καλό. Τώρα όμως άρχισα να αμφιβάλλω! Δεν αμφιβάλλω για την αγάπη που θα δείχνουμε στο μωρό μας, ούτε για το ότι γνωρίζουμε αρκετά πράγματα και θα προσπαθούμε για το καλύτερο που μπορούμε. Αμφιβάλλω όμως για το αν θα καταλαβαίνουμε όταν κάποια στιγμή κάνουμε κάτι λάθος, αν – άθελα μας – η συμπεριφορά μας πάει να δημιουργήσει κάποιο κόμπλεξ στο παιδί μας ή λάθος εντύπωση για αυτά που είναι ικανό να κάνει, και έτσι να του κόψουμε τα φτερά, γενικά αμφιβάλλω για διάφορα. Έχω αρχίσει να συνειδητοποιώ το πόσο νωρίς χαράζεται το μονοπάτι πάνω στο οποίο θα περπατήσουν αργότερα αυτά τα παιδιά και βάση του οποίου θα φτιάξουν τελικά τη ζωή τους ακόμη και σαν ενήλικες πλέον. Ένα μονοπάτι το οποίο χαράζεται ουσιαστικά από την συμπεριφορά των γονιών απέναντι στο παιδί. Και γι αυτούς τους λόγους με έχει πιάσει ένας φόβος. Το όνειρό μου είναι να δώσουμε στα παιδιά μας ό,τι καλύτερο μπορούμε ώστε να βγουν άτομα με ακέραιο χαρακτήρα, με σωστές αρχές και αξίες για την ζωή, με πίστη στο Θεό και με όλα εκείνα τα φόντα που χρειάζονται για να δημιουργήσουν και να χτίσουν σωστά και δίχως ψεύτικες ή πραγματικές φοβίες τη μελλοντική ζωή τους.  Αυτό που με παρηγορεί είναι ότι αρχικά έχεις να κάνεις μόνο με ένα βρεφάκι, και σιγά σιγά αρχίζεις να καταλαβαίνεις τις ανάγκες και τον χαρακτήρα του, οπότε και συμπεριφέρεσαι ανάλογα. Έτσι, λογικά, υπάρχει λίγος χρόνος μέχρι να καταλάβεις πώς πρέπει να λειτουργείς με το μωρό σου! Δεν θα τα κάνω όλα μέσα σε μια μέρα στο κάτω κάτω, οπότε αυτό κάπως με ηρεμεί. Εύχομαι να γίνουμε καλοί γονείς παρά τις δυσκολίες που μπορεί να βρούμε στο δρόμο…

Παρασκευή σήμερα. Θα πάμε στο γιατρό μας. Πάντα χαίρομαι όταν είναι η μέρα που πάμε στο γιατρό. Δε ξέρω γιατί, αλλά χαίρομαι, κακό είναι; Σήμερα ξύπνησα με ένα τηλεφώνημα στις 8.30 το πρωί.

«Μπορώ να μιλήσω με την κυρία Θεοχάρη;»

«Η ίδια», είπα αγουροξυπνημένη.

«Κυρία Θεοχάρη, σας παίρνουμε από την ασφάλεια». Αμέσως σκέφτηκα ότι έχω ξεχάσει να πάω να πληρώσω την ασφάλεια του αμαξιού μου.

«Βρέθηκε το πορτοφόλι σας με τις κάρτες και την ταυτότητα σας μέσα, οπότε να περάστε να τα παραλάβετε».

«Το πορτοφόλι μου; Ευχαριστώ πολύ!»

Το πορτοφόλι μου; Μα πότε και πώς έχασα το πορτοφόλι μου. Είχα βγει χτες βραδάκι με τον Μάκη, αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ πως μου έπεσε το πορτοφόλι χωρίς να το καταλάβω. Όχι τίποτα, αλλά το πορτοφόλι μου είναι ολόκληρη μουρχούτα και μέσα στη τσάντα μου είχα μόνο τα κλειδιά μου, το πορτοφόλι και τα γυαλιά μου. Αν έπεφτε κάπου το πορτοφόλι θα ένιωθα ξαφνικά τη τσάντα άδεια. Είναι και η ξεχαμάρα της εγκυμοσύνης! Άρχισα να μη θυμάμαι ξαφνικά αν την είχα φέρει μαζί μου πίσω στο σπίτι χτες το βράδυ! Θυμόμουν δηλαδή, αλλά άρχισα να αμφιβάλλω για το αν αυτά που θυμόμουν τα είχα κάνει όταν γύρισα από τη μεσημεριανή μου βόλτα ή από τη βραδινή. Πήγα στο σαλόνι και κοίταξα πάνω στο τραπέζι που αφήνω συνήθως τις τσάντες μου. Είμαι και λίγο ασυγύριστη, οπότε υπήρχαν δύο τσάντες κρεμασμένες στις καρέκλες γύρω από το τραπέζι. Η ροζ τσάντα που κρατούσα χτες βράδυ έλειπε! Έψαξα τριγύρω. Τίποτα, πουθενά η τσάντα. Άρχισα να αμφιβάλλω ακόμη περισσότερο για το αν πραγματικά έφερα τη τσάντα στο σπίτι χτες βράδυ, μέχρι που συνειδητοποίησα πως έλειπε και μια ακόμη πράσινη τσάντα που την είχα κι αυτή κρεμασμένη σε μια από τις καρέκλες. Τότε μπήκαν όλα σε μια σειρά και κατάλαβα τι είχε γίνει. Μας έκλεψαν!  Δεν ξέρω πώς, αλλά χτες βράδυ κατά τις τέσσερις τα ξημερώματα, πεταχτήκαμε από τον ύπνο, γιατί ο Σπούκι άρχισε να τρέχει από το δωμάτιο μας, όπου κοιμόταν, προς το σαλόνι γαυγίζοντας απειλητικά. Έχει ξανακάνει κάτι παρόμοιο κι άλλες φορές, συνήθως επειδή μπορεί να ακούσει κάτι περίεργο ή να δει κάτι στο σαλόνι που μπορεί να είναι καινούργιο οπότε στο σκοτάδι να του φαίνεται περίεργο. Πάντα σηκώνεται ο Μάκης όμως να δει τι είναι και του λέει μπράβο, γιατί θέλουμε να μας ενημερώσει αν κάποτε όντως συμβεί κάτι. Έτσι σηκώθηκε πάλι ο Μάκης, φόρεσε τις παντόφλες του και πήγε στο σαλόνι. Δεν είδε τίποτα, οπότε πήγε και στο μπαλκόνι να δει αν υπάρχει κανείς κάτω που να φεύγει ή να πασπατεύει κανένα αυτοκίνητο. Δεν ήταν τίποτα.

«Τι ήταν;» ρώτησα κι εγώ σαστισμένη από το άγριο ξύπνημα με τα γαυγίσματα.

«Τίποτα, αγάπη μου, κοιμήσου», απάντησε ο Μάκης ξαπλώνοντας και πάλι στο κρεβάτι.

Άργησε να με πάρει ξανά ο ύπνος και ένιωθα την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά. Σκεφτόμουν πόσο τυχεροί ήμασταν που δεν ήταν κανένας κλέφτης, γιατί τώρα τελευταία μπαίνουν στο σπίτι και σου πετάνε σπρέι για να σε κοιμίσουν οπότε σε ξαφρίζουν και δε παίρνεις χαμπάρι τίποτα. Και εντάξει το να μας ξαφρίσουν, όχι τελείως εντάξει δηλαδή, όσο υπεράνω και να το παίζουμε, αλλά αυτό το αναισθησιογόνο σπρέι, ποιός ξέρει αν και τι είδους βλάβη θα μπορούσε να προκαλέσει στο μωρό; Οπότε με κάτι τέτοιες σκέψεις με πήρε ο ύπνος…

Και τελικά είχε δίκιο ο καημένος ο Σπούκι. Τον θεωρήσαμε πάλι υπερβολικό και φοβητσιάρη, όμως είχε δίκιο. Όπως τα υπολογίσαμε και σκεφτήκαμε μετά, τα πράγματα έγιναν κάπως έτσι: Μπήκαν από την πόρτα σιγά σιγά (την οποία εμείς δεν κλειδώνουμε, αλλά από τώρα και στο εξής θα κλειδαμπαρώνουμε κι εμείς όπως όλος ο κόσμος), και κατευθυνθήκαν αμέσως στο τραπέζι όπου θα είδαν και τις τσάντες μου. Μέχρι να πάνε εκεί και να ψαχουλέψουν λίγο τις τσάντες, ξύπνησε ο Σπούκι και τους πήρε χαμπάρι, οπότε άρχισε να γαυγίζει δυνατά και τρομαχτικά τρέχοντας προς το μέρος τους. Εκείνη την ώρα αυτοί άρπαξαν τις δύο τσάντες και έφυγαν τρέχοντας, οπότε μέχρι να τιναχτεί ο Μάκης από το κρεβάτι του, να φορέσει τις παντόφλες του και να πάει στο σαλόνι, αυτοί είχαν φύγει. Ευτυχώς δηλαδή που είχαν φύγει, γιατί ποτέ δε ξέρεις τι μπορεί να κάνουν αν τρομάξουν και σε έχουν μπροστά τους. Έτσι, ο Σπούκι έσωσε την κατάσταση! Τι θα γινόταν αν δεν είχαμε τον Σπούκι, ποτέ δεν θα μάθουμε και ίσως καλύτερα…

Μήνας Πέμπτος… Β’ επιπέδου!!!

Αχ, αυτή η μαμά μου! Από ψυχολογία σκίζει. Ή θα με νευριάζει με τα κιλά που πρέπει να πάρω ή να χάσω, με το τι να τρώω και τι όχι, ή θα με αγχώνει (έτσι κι αλλιώς είμαι λίγο αγχώδης, αλλά εκείνη ακόμη περισσότερο)! Σήμερα με πήρε τηλέφωνο για να μου πει ότι ανησυχεί μήπως έχω ζάχαρο (επειδή πίνω πολύ νερό και πηγαίνω συχνά στη τουαλέτα) και πως αν έχω σάκχαρο τότε θα είναι επικίνδυνο να κάνω εκλαμψία κάτι πολύ σοβαρό και επικίνδυνο και για τη μητέρα και για το μωρό!

«Να πας να κάνεις τις εξετάσεις που σου είπε ο γιατρός».

«Αύριο είναι να πάω, ρε μαμά».

«Να πας γιατί με έχει πιάσει αγωνία».

«Γιατί ρε μαμά; Αφού για να τα πάθεις αυτά πρέπει να έχεις βάλει και κάμποσο βάρος».

«Το ξέρω, αλλά με έπιασε ένα άγχος», εννοώντας το μητρικό προφητικό ένστικτο.

«Το ότι πίνω πολύ νερό (όπως άλλωστε κάθε καλοκαίρι) είναι απολύτως φυσιολογικό κατά την εγκυμοσύνη, γιατί ο οργανισμός χρειάζεται να παράγει σαράντα με εξήντα τις εκατό παραπάνω αίμα από το κανονικό για να τροφοδοτεί τον πλακούντα και το μωρό. Οπότε χρειάζεται παραπάνω υγρά για να τα μετατρέπει σε αίμα» Τώρα από ορολογία σκίζω, αλλά κάπως έτσι γίνεται το όλο θέμα. Το εξήγησα όσο καλύτερα μπορούσα για να πείσω τη μητέρα μου και να μην ανησυχεί.

«Ναι, το ξέρω ότι είναι φυσιολογικό, αλλά είναι επίσης σύμπτωμα κάποιου που μπορεί να έχει σάκχαρο».

«Ναι, αν δεν είναι έγκυος δηλαδή, κι εγώ είμαι!»

«Λογικά δε θα έχεις τίποτα, αγάπη μου, αλλά πήγαινε να κάνεις τις εξετάσεις σου αύριο, εντάξει;»

«Αφού ούτως ή άλλως θα τις έκανα, ρε μαμά…»

Οπότε εγώ μέχρι να πάρω τις εξετάσεις πίσω, πρέπει να έχω άγχος! Πάρα πολύ ωραία. Ενώ δεν είχα ίχνος άγχους γι αυτές τις εξετάσεις, βρήκαμε λόγο να αγχωθούμε. Αποβραδίς βάζω τον ουροσυλέκτη πάνω στο κλειστό καπάκι τις τουαλέτας για να μη την πατήσω όπως την πρώτη φορά που ήταν να κάνω αυτές τις εξετάσεις και το θυμήθηκα μετά που βγήκα από την τουαλέτα κουνιστή και λυγιστή. Το πρωί συλλέγω τα ούρα μου με τη γνωστή και τόσο «ρομαντική» διαδικασία, πλένομαι, ντύνομαι και φεύγω για το μικροβιολογικό εργαστήριο. Τελειώνω στο τσακ μπαμ, αλλά δυστυχώς μου λένε ότι τα αποτελέσματα θα τα πάρω τη Δευτέρα αντί το απόγευμα. Έτσι για να έχει σασπένς το όλο θέμα!

Φεύγοντας περνάω από ένα μαγαζί με βρεφικά είδη και ρούχα εγκυμοσύνης για να δω αν έχει αρκετά πράγματα, τι στιλ είναι και τι τιμές έχει. Είναι από τα μεγαλύτερα μαγαζιά στο είδος του στη Χαλκίδα και δεν έχει τύχει να μπω ποτέ μέσα για να ρίξω μια ματιά. Τελικά δεν είναι και άσχημο. Μέτριες τιμές σε σύγκριση με τα περισσότερα μαγαζιά (τσιμπημένες βέβαια όπως σε όλα τα είδη μπεμπέ γιατί τα έχεις ανάγκη) και αρκετά μεγάλη ποικιλία. Θα ξανάρθω και με τον Μάκη να του δείξω τα καροτσάκια που μου άρεσαν. Από ρούχα εγκυμοσύνης είχε κάμποσα, αν και δεν τα είχε κρεμασμένα όλα γιατί μόλις είχαν έρθει τα χειμωνιάτικα. Καλοκαιρινά και να είχε δεν τα κοίταξα καν, γιατί τώρα που τελειώνει το καλοκαίρι δεν θα πάω να αγοράσω εγώ λες και θα τα έχω και για του χρόνου. Βολεύομαι μ’ αυτά που έχω ήδη (να ‘ναι καλά οι λινές μου παντελόνες που πάντα με βγάζουν ασπροπρόσωπη). Δοκιμάζω μερικά σουτιέν γιατί οι μπανέλες στα δικά μου έχουν αρχίσει να πιέζουν το πάνω μέρος της κοιλιάς μου και να με πονάνε. Είναι όντως αναπαυτικά αυτά της εγκυμοσύνης. Παίρνω ένα που μοιάζει με μπουστάκι γυμναστικής και αποφασίζω να πάρω αργότερα άλλα σουτιέν γιατί ίσως μεγαλώσει κι άλλο το στήθος μου. Στο ταμείο με γεμίζουν με προσπέκτους ακόμα και για νεανικά ρούχα. Τους ρίχνω μια ματιά στο σπίτι και αποφασίζω πως δεν μου αρέσουν τα βρεφικά έπιπλα με τις έτοιμες ζωγραφιές πάνω, αλλά απ’ ό,τι βλέπω η πλειοψηφία έτσι είναι. Θα χρειαστεί ψάξιμο μάλλον το θέμα, αν και έχουμε αποφασίσει ότι δεν χρειάζεται να αγοράσουμε και να φτιάξουμε το δωμάτιο του μωρού από πριν. Λογικά θα το βάψω στα χρώματα που θέλω από πριν, θα αγοράσω μια κουνιστή πολυθρόνα από πριν και μερικά άλλα πραγματάκια που θα μπουν στο δωμάτιο του μωρού αφού δε θα χωράνε στο δικό μας. Κατά τα άλλα, αρχικά θα πάρουμε ένα μικρό λίκνο που θα μπει δίπλα από το κρεβάτι μας (στη μεριά μου) και θα έχουμε το μωρό εκεί μέχρι να δούμε ότι είναι έτοιμο κι αυτό κι εμείς να το βάλουμε στο δωμάτιο του. Έχουμε αρκετό χρόνο μέχρι τότε για να ψάξω να βρω τα επιπλάκια που θα μου αρέσουν περισσότερο. Λίκνα ευτυχώς έχω βρει αρκετά που μου αρέσουν, οπότε δεν θα υπάρξει πρόβλημα εκεί.

Βρίσκω και μια εταιρεία που πουλάει μαξιλάρια για εγκυμοσύνη που μάλλον φαίνονται βολικά. Τον τελευταίο καιρό άρχισα να μη βολεύομαι και πολύ εύκολα στο κρεβάτι και πολύ συχνά ξυπνάω πιασμένη. Να δούμε τι θα γίνει αργότερα που θα έχω μπει στο τρίτο τρίμηνο που απ’ όσο ξέρω είναι και το πιο άβολο. Αυτά τα μαξιλάρια είναι μακρόστενα και φτάνουν να τα έχεις αγκαλιά μπροστά σου και κάτω από το κεφάλι σου μέχρι και ανάμεσα στα γόνατα όταν κοιμάσαι στο πλάι με λυγισμένα τα πόδια. Αυτή η στάση είναι που βολεύει κι εμένα μέχρι στιγμής αλλά έχω διαφορετικά μαξιλάρια για το κεφάλι και τα πόδια, οπότε όταν θέλω να γυρίσω πρέπει να αλλάζω θέση σε όλα μου τα μαξιλάρια κάτι που με ξυπνά τελείως και μετά κάνω πάλι μια ώρα να κοιμηθώ. Δοκίμασα να έχω ένα σετ μαξιλαριών μπροστά μου και ένα πίσω μου, αλλά τελικά αυτά που είναι από την έξω μεριά του κρεβατιού, καταλήγουν στο πάτωμα. Έτσι πιστεύω πως αυτό το μακρόστενο μαξιλάρι ίσως κάπως με βολέψει τον καιρό που δεν θα βολεύομαι πουθενά.

Το Σαββατοκύριακο ήρθε και έφυγε γρήγορα όπως κάθε φορά. Το μόνο νέο ήταν ότι σε κάποιες από τις φορές που νιώθω το μωρό, το ένιωσα και κάπως πιο ψηλά στην κοιλιά μου και όχι μόνο κάτω χαμηλά όπως μέχρι στιγμής. Φαντάζομαι πως μεγαλώνει κι αυτό σιγά σιγά και θα πιάσει όλη την κοιλιά, ή επίσης πως μπορεί και να αλλάζει θέση. Θα δούμε στον υπέρηχο σήμερα Δευτέρα απόγευμα.

Το πρωί της Δευτέρα πήγα στο μικροβιολόγο να πάρω τα αποτελέσματα των εξετάσεων. Στον χώρο αναμονής του ιατρείου άρχισα να σκέφτομαι πως τελειώσανε τα ψέματα. Τώρα θα μου βάλει ο γιατρός δίαιτα για να μου κατέβει το σάκχαρο. Αυτά είναι δηλαδή. Ακόμα δεν τον είδαμε  και Γιάννη τον εβγάλαμε. Εγώ φταίω όμως σ’ αυτή την περίπτωση ή η μαμά μου; Έχω βάλει και ενάμιση κιλό ακόμα (συνολικά δυόμιση με τρία ανάλογα με τη μέρα). Οι διακοπές μας στη Κύμη μας άφησαν με ένα έξτρα βάρος στη ζυγαριά. Το ξέρω πως θα πρέπει να προσέξω πολύ παραπάνω, αλλά έχω και τον Μάκη αυτές τις μέρες που όλη την ώρα τρώει επειδή κόβει το τσιγάρο και έτσι με παρασύρει κι εμένα να φάω το κάτι παραπάνω. Η αλήθεια είναι ότι μου φαίνεται πως άνοιξε η όρεξη μου κι όλας, οπότε άστα βράστα! Με λίγα λόγια, να δούμε πόσο σάκχαρο θα έχω και τι δίαιτα θα μου βάλει ο γιατρός μου όταν τον δω την Παρασκευή (σήμερα θα μου κάνει τον υπέρηχο κάποιος άλλος που εφημερεύει. Τη βάψαμε!

Έρχεται και διακόπτει τις σκέψεις μου η γραματέας του γιατρού και μου φέρνει τις εξετάσεις μου.

«Όλα είναι μια χαρά με τις εξετάσεις σας», μου λέει χαμογελαστά.

«Ωραία! Ευχαριστώ!» Πληρώνω και φεύγω χαρούμενη.

Ο Μάκης έρχεται στην ώρα του από τη δουλειά και μετά από λίγο φεύγουμε για την Αθήνα κάνοντας μια στάση για σάντουιτς που τρώμε στο δρόμο μιας και ο Μάκης δεν προλάβαινε να φάει και έτσι δεν έφαγα ούτε εγώ για να του κάνω παρέα. Βρίσκουμε λίγη κίνηση στην Αθήνα αλλά όπως πάντα κάνουμε μία ώρα και κάτι λίγο για να φτάσουμε στο ΕΛΕΝΑ. Πάμε σε άλλο όροφο αυτή τη φορά και περιμένουμε έξω από το δωμάτιο των υπέρηχων. Δεν καταλαβαίνουμε για πιο λόγο ήταν ανάγκη να κλείσουμε ραντεβού και να αγχωνόμαστε αν θα φτάσουμε στην ώρα μας, αφού με τη σειρά που ήρθε ο καθένας που βρίσκεται εκεί μπαίνει τελικά για υπέρηχο. Τέλος πάντων. Κάνουμε χαζομαρούλες για να περάσει η ώρα μέχρι να έρθει η σειρά μας. Είμαστε οι επόμενοι, οπότε ξαφνικά αρχίζω λιγάκι να αγχώνομαι. Λέω μια προσευχή και παρακαλώ το Θεό να είναι όλα καλά. Μετά από λίγο ανοίγει η πόρτα και βγαίνουν οι προηγούμενοι. Η νοσοκόμα εκεί μας κάνει νόημα να περάσουμε. Μας λέει να κάτσουμε και να περιμένουμε γιατί ο γιατρός θα κάνει ένα μικρό διάλειμα. Καθόμαστε και παρατηρούμε το μηχάνημα του υπερήχου, τα διάφορα που γράφει πάνω στον τοίχο, όπως τις παθήσεις που μπορεί να έχει ένα έμβρυο και κατά πόσο το βρίσκει ο υπέρηχος (αυτό που χρειάζεται οποιοσδήποτε που βρίσκεται εκεί για να του φύγει το άγχος δηλαδή) και ό,τι άλλο βρούμε για να περάσει το μισάωρο τελικά διάλειμα του γιατρού. Με το που έρχεται ο γιατρός, ξαπλώνω και κατεβάζω το παντελόνι και το εσώρουχο τόσο ώστε να αποκαλυφθεί η ωραία μου στρογγυλή κοιλιά. Μου βάζει το κλασσικό τζελ που για να το σκουπίσω μετά κάνω μια ώρα και αρχίζει να γυροφέρνει το μηχάνημα του υπέρηχου πάνω στη κοιλιά μου. Έχω μάθει πάνω κάτω τι χρειάζεται να κάνω κάθε φορά που πάω για υπέρηχο. Όχι όπως την πρώτη φορά που πήγα να βγάλω τελείως το παντελόνι και το εσώρουχο (συνηθισμένη από άλλες επισκέψεις σε γυναικολόγους). Είναι πάντα μια στιγμή αμηχανίας τότε που περιμένεις να σου πει ο γιατρός τι ακριβώς πρέπει να βγάλεις και νιώθεις σαν βλαμμένο που ήρθε από το χωριό και δεν έχει ξαναπάει σε γιατρό.

Σ’ αυτό το δωμάτιο υπέρηχων, ο γιατρός έχει μια μεγάλη μοντέρνα οθόνη μπροστά του και μια μικρή παλιά γυρισμένη σε μένα για να βλέπω κι εγώ. Ο γιατρός δεν λέει τίποτα, απλά κάνει τη δουλειά του. Βλέπω κι εγώ και ο Μάκης στον υπέρηχο. Έχει μεγαλώσει το σκατούλι μας και έτσι καταλαβαίνουμε πολλά από αυτά που βλέπουμε. Βλέπουμε τη φατσούλα του σε προφίλ, τα χεράκια του και τα δαχτυλάκια του, το μικρά ποδαράκια του που κάποια στιγμή τα τέντωσε και τα ξαναλύγισε. Βλέπουμε τις πατουσίτσες με τα δαχτυλάκια σαν μικρές τελείες, την κοιλιά, τα κόκαλα που φαίνονται άσπρα ενώ όλα τα άλλα είναι γκρι, την καρδιά του που χτυπάει, την σπονδυλική στήλη και τα πλευρά. Όλα αρκετά καθαρά και κατανοητά. Κάποια στιγμή μάλιστα βλέπουμε και το πουλάκι του πολύ καθαρά και εκείνη την ώρα ο γιατρός πρωτομιλάει για να μας πει ότι είναι αγόρι.

«Γενικά πώς τα βλέπετε, γιατρέ, μέχρι στιγμής;» Αποφάσισα να ρωτήσω.

«Όλα είναι κανονικά. Φαίνεται ένα φυσιολογικό έμβρυο».

«Ωραία, γιατί μετά απ’ αυτά που διαβάσαμε στο τοίχο πριν λίγο, έχουμε αγχωθεί λιγάκι.»

«Όλα καλά είναι, από αυτά που μπορεί να δει το μηχάνημα τουλάχιστον.»

«Ναι, σωστα.»

«Αν ακούει ή βλέπει, είναι μόνο μετά τον τοκετό που μπορούμε να τα δούμε.»

«Σωστό και πάλι», λέει αυτή τη φορά ο Μάκης.

Εγώ απλά ευχαριστιέμαι να κοιτάω τον υπέρηχο. Ορισμένα που βλέπει στην κοιλιακή χώρα δεν καταλαβαίνω τι είναι, αλλά φαντάζομαι ότι είναι τα όργανα του μπέμπη μας που όπως είπε και ο γιατρός όλα δουλεύουν κανονικά.

Είμαι χαρούμενη. Κι εγώ και ο Μάκης που με φιλάει αφού βγούμε από το δωμάτιο. Όλα καλά λοιπόν. Πάμε και βλέπουμε τον όροφο όπου βρίσκονται τα δωμάτια με τις μαμάδες και τα μωρά τους. Φαίνονται όλα καθαρά και ήσυχα εκτός από ένα μωρό που κλαίει και ακούγεται την ώρα που περνάμε έξω από την κλειστή πόρτα του δωματίου του. Δεν μπορούμε να δούμε τα δωμάτια γιατί είναι κλειστές οι πόρτες, οπότε κρυφοκοιτάμε ένα την ώρα που πάει να μπει μέσα ένα ζευγάρι που κάνουν επίσκεψη. Φαίνεται κι αυτό λιτό και καθαρό. Όχι και πολύ διαφορετικό από αυτά στις ιδιωτικές κλινικές δηλαδή. Μένουμε αρκετά ικανοποιημένοι και φεύγουμε. Έχει αρχίσει να ψιχαλίζει. Στο δρόμο πιάνουμε τη συζήτηση για να μη πιάσει το Μάκη κανένας ύπνος μιας και είναι κουρασμένος. Ξεκινάει πολλή βροχή και αρχίζει να νυχτώνει. Θα φτάσουμε βράδυ σπίτι.

«Πάντως Μάκη, αυτό το μωρό και γενικά η εγκυμοσύνη αυτή, δε μας έχει αγχώσει καθόλου με κάποιο άσχημο νέο. Να μας βγει δηλαδή κάτι άσχημο και να πρέπει να το παρακολουθήσουμε, οπότε να έχουμε άγχος και φόβους μέχρι να δούμε τα αποτελέσματα. Όλα εύκολα και ευχάριστα από την αρχή, ε;»

«Μια χαρά όντως».

«Είναι καλό το baby μας φαίνεται».

«Εγώ το είχα σίγουρο ότι όλα θα είναι καλά με το μωρό μας».

«Πως δηλαδή;»

«Μέσα μου το έχω σίγουρο ότι όλα θα πάνε μια χαρά με το σκατούλι».

«Πάντως, βρε αγάπη μου, ξέρεις τι σκεφτόμουνα όταν περάσαμε μπροστά από το δωμάτιο τοκετών;»

«Τι;»

«Πριν να μπεις στο χειρουργείο για να γεννήσεις, τους πρώτους πόνους και την προετοιμασία την κάνεις σε ένα άλλο δωμάτιο στο οποίο τις περισσότερες φορές μαζεύεται και η οικογένεια και φίλοι και όσοι βρίσκονται εν πάσει περιπτώσει στη κλινική εκείνη την ώρα».

«Δεν το ήξερα αυτό, αλλά τί θες να πεις;»

«Εγώ δεν θα θέλω να μαζευτούν όλοι και να λέει ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του την ώρα που εγώ θα κοιλοπονάω».

«Ε, όπως θες εσύ, ρε αγάπη μου. Ή αν θες μόνο εμένα ή και τη μαμά σου, θα μου το λες κι εγώ θα τους λέω ανάλογα να φύγουν ή να μπουν ή ό,τι θες. Το ξέρεις ότι εγώ δεν τα μασάω σε τέτοια και ούτε ντρέπομαι!»

«Γι αυτό στο λέω, για να το έχεις υπόψη σου και να μη σου φανεί περίεργο. Θα πονάω που θα πονάω, δε θέλω να ντρέπομαι κι όλας να το δείξω επειδή θα είναι όλοι μαζεμένοι από γύρω. Εκτός του ότι θα είναι όλοι μέσα στην ένταση και την αγωνία, θα είναι η ατμόσφαιρα κάπως τεντωμένη και δε νομίζω να μου αρέσει εκείνη την ώρα όλο το σκηνικό».

«Ό,τι θες εσύ, αγάπη μου. Καταλαβαίνω αυτό που λες και συμφωνώ. Όπως και να αισθάνεσαι εκείνη την ώρα, θα μου το λες και εγώ θα το τακτοποιώ».

«Συμφωνεί και ο γιος σου, γιατί άρχισε να κλωτσάει!»

Με αυτά και με άλλα, φτάσαμε στο σπίτι. Έβρεχε λιγότερο στη Χαλκίδα. Έφτιαξα κάτι πρόχειρο να φάμε, έκατσε ο καθένας στο κομπιούτερ του οπότε εγώ έγραψα τα e-mail μου και ενημέρωσα τους διάφορους ενδιαφερόμενους για το μωρό και μετά κάτσαμε να χαζέψουμε στην τηλεόραση μέχρι που νυστάξαμε και πήγαμε για ύπνο. Η μέρα πήγε μια χαρά, ο μικρούλης μας είναι μια χαρά και σε τρεις μέρες κλείνω τον πέμπτο μήνα και μπαίνω στον έκτο! Όλα καλά…

Μήνας Πέμπτος… Κλωτσιές και στον μπαμπά!

Αυτές οι διήμερες αποδράσεις είναι πάντα τόσο αναζωογονητικές! Δεν μας έχουν μείνει και πολλά διήμερα ακόμη που να τα ευχαριστιόμαστε μόνοι μας. Σε λίγο καιρό, όταν με το καλό θα πηγαίνουμε διακοπές, θα παίρνουμε μαζί και τον μπέμπη μας. Είπαμε λοιπόν να κάνουμε μερικά διήμερα μόνοι μας τώρα που μπορούμε και που δεν έχω βαρύνει κι εγώ για να βαριέμαι τη ζωή μου. Ξεκινήσαμε από την Κύμη. Δεν είχα πάει ποτέ και όπως φαίνεται ούτε και ο Μάκης. Πέρσι είχαμε γυρίσει την Βόρεια Εύβοια, φέτος στην επέτειο μας πήγαμε Νότια Εύβοια και τώρα είπαμε να πάμε Ανατολική Εύβοια για να δούμε τι λέει και η από κει μεριά. Πήρα εγώ μερικά τηλέφωνα για να δω τι παίζει από τιμές και είχα κατασταλάξει σε ένα ξενοδοχείο με πισίνα και θέα στη θάλασσα. Πρωινό μπουφέ (ό,τι καλύτερο για τη δίαιτα) και σχετικά ωραία διακόσμηση και αρχιτεκτονική. Δεν κάναμε κράτηση, για να δούμε αν υπάρχει τίποτα καλύτερο, και έτσι το Σάββατο στις έντεκα η ώρα (δεν καταφέραμε να ξυπνήσουμε από τις εννιά που λέγαμε, αλλά ποιος τα σκέφτεται αυτά τώρα!) ξεκινήσαμε για το διήμερό μας.

Η διαδρομή ήταν γνωστή στο περισσότερο μέρος της, μιας και από εκείνη τη μεριά είναι το χωριό της μητέρας του Μάκη. Λίγος είναι ο δρόμος που δεν είχαμε ξανακάνει. Φτάσαμε στο Στόμιο που κατά τον χάρτη είναι μόνο έξι χιλιόμετρα από την Κύμη. Είναι κι αυτό το μέρος πάνω στη θάλασσα και έχεις θέα όλο το Αιγαίο. Ο αέρας είχε γεμίσει τη θάλασσα με κύματα και ευχήθηκα να είναι λίγο μικρότερα στην Κύμη, γιατί είχα όρεξη για μπάνιο. Μετά το Στόμιο βρήκαμε την Παραλία Πλατανά, στην οποία δεν σταματήσαμε και καθόλου μιας και δεν μας κίνησε ιδιαίτερα το ενδιαφέρον. Ο αέρας ήταν ένα από τα ίδια κι από δω. Δεν μας έβλεπα για μπάνιο. Τρία χιλιόμετρα μετά βρήκαμε την Παραλία της Κύμης που ευτυχώς φαινόταν πολύ καλύτερη από τα δύο προηγούμενα μέρη. Την γυρίσαμε όλη με το αμάξι για να δούμε πού μας αρέσει παραπάνω και πού υπάρχουν ξενοδοχεία και τελικά αποφασίσαμε να πάμε στο ξενοδοχείο που είχα βρει εγώ τηλεφωνικώς αφού το είδαμε και μας φάνηκε καλό, και μετά να δούμε αν υπάρχει καμιά πιο απάνεμη παραλία, να πάμε για μπάνιο και μετά για φαί.

Στο ξενοδοχείο, όλα τα δίκλινα ήταν γεμάτα λόγω κάποιου γάμου.

«Για δέκα ευρώ παραπάνω μπορούμε να σας παραχωρήσουμε για το βράδυ τη σουίτα μας. Είναι πολύ ωραίο δωμάτιο. Θα θέλατε να το δείτε;»

«Βεβαίως!» είπαμε εμείς, που μας καλοφάνηκε η ιδέα.

Το δωμάτιο ήταν όντως πολύ καλοφτιαγμένο. Κρεβάτι με κουνουπιέρα, σαλονάκι με τζάκι (όχι ότι θα το χρησιμοποιούσαμε βέβαια), κουζίνα, μπάνιο με μπανιέρα και πατάρι με δύο ακόμα μόνα κρεβάτια. Το μπαλκόνι είχε θέα στο Αιγαίο και την πισίνα. Όλα πολύ ωραία. Δεχτήκαμε εννοείται να μείνουμε εκεί και τακτοποίησα τα πράγματα μας. Μετά πήγαμε στην παραλία ακριβώς κάτω από το ξενοδοχείο για μπανάκι. Ευτυχώς εκεί αν και είχε τον ίδιο αέρα με τα προηγούμενα μέρη που περάσαμε, δεν είχε πολύ κύμα μιας και στην Κύμη έχουν στο λιμάνι ένα σύστημα από πέτρινους μόλους για να κόβουν τα κύματα και να μην έχουν πρόβλημα με τις ψαρόβαρκες τους. Κάναμε την βουτιά που φανταζόμασταν τόση ώρα και μετά λίγη ηλιοθεραπεία μέχρι να στεγνώσουμε. Πεθαίναμε της πείνας, οπότε μετά βουρ για φαί το οποίο ευχαριστηθήκαμε δεόντως. Όταν πεινάς, το φαγητό είναι πεντανόστιμο! Δεν κάτσαμε και πολύ στο εστιατόριο, μιας και ήταν η πρώτη μέρα που ο Μάκης έκοψε το τσιγάρο. Μετά από πέντε μήνες, το πήρε επιτέλους απόφαση και το έκοψε. Μέχρι στιγμής καλά κρατεί.

Μετά το μεσημεριανό ύπνο μας κατεβήκαμε στην πισίνα για άλλη μια βουτιά, καφεδάκι και ποδόσφαιρο στην Τι-Βι. Αχ αυτό το ποδόσφαιρο πάντα να με κυνηγάει. Ακόμα και την ημερομηνία του γάμου μας αλλάξαμε κατά μια εβδομάδα γιατί αλλιώς θα έπεφτε στην έναρξη του Euro, και σε όλο το γαμήλιο ταξίδι μας βλέπαμε και τους αγώνες. Πάλι καλά που είχε κερδίσει η Ελλάδα και έτσι άξιζε το κόπο. Η πισίνα ήταν παγωμένη και ο αέρας που φύσαγε κρύος, αλλά δεν πτοήθηκα. Ήθελα να ευχαριστηθώ την πισίνα του ξενοδοχείου και αυτό έκανα. Ο Μάκης δεν τόλμησε. Ήμουν μόνη μου στην πισίνα και την κατευχαριστήθηκα! Δεν τολμούσα βεβαίως να βγω έξω λόγω κρύου, αλλά μέσα ήταν μια χαρά. Βγαίνοντας τελικά από την πισίνα και τυλιγμένη με την πετσέτα μου έκατσα να πιω το καφεδάκι μου και να διαβάσω το βιβλίο μου καθώς ο Μάκης έβλεπε τον αγώνα που είχε ήδη ξεκινήσει. Ο σκατουλίνος άρχισε να κλωτσάει δυνατά. Κάθε μέρα πια με ενημερώνει ότι είναι καλά, ότι είναι ξύπνιος και έχει όρεξη με τις μικρές ή μεγάλες και έντονες κινήσεις του. Πολύ το ευχαριστιέμαι. Ακόμα δεν το έχω συνηθίσει και κάθε φορά σταματάω για να το καταλάβω και να το νιώσω όσο το δυνατόν περισσότερο. Έχω αρχίσει πλέον να νιώθω πραγματικά έγκυος και μου αρέσει.

«Χε, ο γιος σου έχει τρελαθεί στην κλωτσιά!»

«Κλωτσάει το σκατούλι;» ρώτησε ο Μάκης καθώς έβαζε το χέρι του χαμηλά στη κοιλιά μου μήπως και καταλάβει κι αυτός τίποτα αυτή τη φορά.

«Κλωτσάει και δυνατά μάλιστα!» είπα βάζοντας του το χέρι του εκεί που κλωτσούσε το μωρό.

«Να το! Το ένιωσες;»

«Αυτό ήταν;» είπε ο Μάκης με έκπληξη.

«Ναι! Το ένιωσες; Ήταν δυνατό αυτό!»

«Το ένιωσα. Οπ! Κι άλλο ε;»

«Ναι! Άντε βρε, το ένιωσες!»

«Χε χε, ναι!»

Μήνας Πέμπτος… Το ένιωσα και είδαμε και τι θα είναι!!!

Το ένιωσα, το ένιωσα! Τουλάχιστον νομίζω πως το ένιωσα! Που να ξέρω κι εγώ σίγουρα; Πρώτο είναι. Ό,τι ξέρει, ξέρω. Καθόμουνα στον υπολογιστή και κάτι πάλι έψαχνα περί εγκυμοσύνης και ξαφνικά ένιωσα κάτι σαν πόπ-κορν να σκάει μέσα στην κοιλιά μου. Ένα από δω, ένα λίγο ποιο κάτω. Γύρω στις τέσσερις φορές. Σταμάτησα να κάνω ό,τι έκανα και περίμενα να δω αν θα το ξανανιώσω. Άλλη μια! Μακάρι να μην είχα φάει φακές το μεσημέρι και τώρα να αναρωτιέμαι αν ήταν αέρια ή το μικρό μέσα στην κοιλιά μου! Δεν μου φάνηκε όμως για αέρια. Ήταν κάπως διαφορετικό και ποιο έντονο. Σηκώθηκα αμέσως να πάω στον Μάκη.

«Μάκη!» Φώναξα και κατευθύνθηκα προς τον διάδρομο για το γραφείο.

«Έλα!» Γύρισε το κεφάλι του και με είδε να στέκομαι στην άκρη του διαδρόμου και να κρατάω την κοιλιά μου χαμογελώντας. Είχα σταθεί εκεί γιατί μόλις είχα ξανανιώσει το «ποπ-κορν» να σκάει στην κοιλιά μου.

«Το μωρό;» ρώτησε ο Μάκης που άρχισε να καταλαβαίνει τι γίνεται.

«Ναι, νομίζω το ένιωσα!» είπα χασκογελώντας σαν μικρό παιδάκι και πλησιάζοντας τον Μάκη.

Έβαλε το χέρι του στη κοιλία μου παρόλο που γνώριζε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να νιώσει κι αυτός κάτι. Μετά έβαλε το αυτί του για να δει αν μπορεί να ακούσει κάτι.

«Τίποτα!»

«Κρίμα να μην μπορείς να νιώσεις κι εσύ κάτι, ε;»

«Ε, τι να κάνουμε; Δεν γινόταν να γεννάτε εσείς και να μην νιώθετε και κάτι παραπάνω από μας. Μετά θα ήταν άδικο για σας!»

«Σε λίγο καιρό θα αρχίσεις να το νιώθεις κι εσύ πάντως και κανονικά πρέπει να αρχίσεις να του μιλάς κι εσύ, για να γνωρίζει και την φωνή σου. Τη δικιά μου την έχει μάθει καλά».

Ακόμα πάντως δεν μας βγαίνει αυθόρμητα να κάνουμε τέτοια πράγματα, όπως να μου χαϊδεύει ο Μάκης την κοιλιά (αν και αυτή την εβδομάδα το έχει κάνει μερικές φορές), να μιλάω εγώ στο μωρό, κλπ. Φαντάζομαι τώρα που θα αρχίσουμε να το νιώθουμε και οι δύο, θα το πιστέψουμε και περισσότερο, οπότε θα συμπεριφερόμαστε στην κοιλιά μου σαν να έχει όντως μέσα της ένα μωράκι που μεγαλώνει – το δικό μας μωράκι.

«Πάντως δεν είναι πολύ cool που το ένιωσα σήμερα;»

«Ναι, αλλά γιατί;»

«Γιατί τώρα θα μπορούμε να του λέμε όταν μεγαλώσει πως την ημέρα που μπήκα στον πέμπτο μήνα, αυτό αποφάσισε να κλωτσήσει και να το νιώσω! Σήμερα μπήκαμε στον πέμπτο μήνα, το ξέχασες;»

«Είδες; Μια χαρά το σκατούλι μας, ε;»

Πήγα στο γραφείο μου και συνέχισα να ψάχνω για ασκήσεις γιόγκα για εγκυμοσύνη. Τελικά βρήκα και κάτι μικρά βίντεο και τα είδα. Πολύ μου αρέσει η ιδέα τέτοιων ασκήσεων και λέω να ξεκινήσω, μήπως και με βοηθήσει στον πόνο που έχω τελευταία χαμηλά στη μέση (τι το ήθελα το σφουγγάρισμα;). Αυτές οι ασκήσεις βοηθούν λίγο και στον τοκετό αργότερα. Πάντως θα χρειαστεί να παραγγείλω κάποια DVD από το ίντερνετ μιας και εδώ δεν έχει τέτοια. Βρήκα ένα που εξηγεί την τεχνική λαμάζ (τεχνικές αναπνοής για ανώδυνο τοκετό) και λέω να το πάρω και να ξεκινήσω να τις κάνω. Θα πάρω επίσης και ένα για γιόγκα εγκυμοσύνης και ένα για την ανάπτυξη του μωρού μέχρι τα δύο του χρόνια. Δυστυχώς ό,τι και να έχω βρει στην Ελλάδα, είναι αρκετά παλιό (ακόμα και πολλά βιβλία) κι εγώ θέλω να δω πράγματα της σημερινής εποχής μιας και τώρα θα γεννήσω, τώρα θα κάνω τις ασκήσεις μου και τώρα θα μεγαλώσω το μωρό μου, άρα θέλω να γνωρίζω κι εγώ αυτά που γνωρίζουν οι ειδικοί τώρα και όχι πριν κάποιες δεκαετίες.

Πήγε δύο το πρωί με τα πολλά ψαξίματα στο ίντερνετ και νύσταξα. Να δούμε τι ώρα θα ξυπνήσω πάλι το βράδυ για να πάω στην τουαλέτα να αδειάσω την ουροδόχο κύστη μου και μετά να στριφογυρίζω στο κρεβάτι για καμιά ώρα μέχρι να με ξαναπάρει ο ύπνος. Τελευταία κάθε βράδυ έχουμε τα ίδια. Κατά τις τέσσερις ξυπνάω, προσπαθώ να αγνοήσω την μεγάλη επιθυμία μου για κατούρημα και να ξανακοιμηθώ, τελικά κάποια στιγμή αποφασίζω πως πρέπει να σηκωθώ αν δεν θέλω να καταβρέξω το κρεβάτι, σηκώνομαι και πάω στην τουαλέτα με μάτια σχεδόν κλειστά για να μην ξυπνήσω τελείως. Δεν ανάβω το φως για τον ίδιο λόγο. Τελικά καταλήγω πάλι στο κρεβάτι και βολεύω την συλλογή από τα μαξιλάρια γύρω μου (ένα για κάτω από τα γόνατα, ένα για να αγκαλιάζω και ένα για το κεφάλι) και αρχίζει ο πόλεμος με το Μάκη! Όταν βρίσκεται ανάσκελα ροχαλίζει σαν διάολος και συμβαίνει να θέλει να γυρίσει ανάσκελα την ώρα που μόλις πάει να με πάρει ο ύπνος. Τα νεύρα μου! Πρέπει να τον σπρώξω λιγάκι από τον ώμο και τις περισσότερες φορές καταλαβαίνει πια ότι εννοώ να γυρίσει στο πλάι. Το κάνει αυθόρμητα δίχως καν να ξυπνήσει. Πρέπει να είμαι προσεκτική όμως, γιατί με το που νιώσει πως γυρίζω κι εγώ απ΄ την άλλη, ξαναγυρνάει πάλι ανάσκελα. Και η μάχη συνεχίζεται μέχρι να καταφέρω να κοιμηθώ πριν αποφασίσει να γυρίσει ανάσκελα και αρχίσει το ροχαλητό του (κάθε, μα κάθε μέρα τις τελευταίες δύο περίπου εβδομάδες). Διάβασα στο ίντερνετ ότι το εβδομήντα οκτώ τις εκατό των έγκυων γυναικών στο πρώτο και τρίτο τρίμηνο της εγκυμοσύνης τους έχουν αϋπνία ή ξυπνούν στη μέση της νύχτας και δυσκολεύονται να ξανακοιμηθούν. Οι λόγοι είναι διάφοροι. Οι επισκέψεις στην τουαλέτα, πόνοι της μέσης που προκαλούν το μη βόλεμα στο κρεβάτι, ανησυχία για το μέλλον με το μωρό ή τον τοκετό και διάφορα τέτοια. Κάποιοι μάλιστα λένε ότι είναι λόγω του ότι ο οργανισμός προετοιμάζει την μέλλουσα μαμά για της ώρες ύπνου που πρόκειται να χάσει όταν γεννηθεί το μωρό. Πολύ ωραία όλα αυτά, το μόνο που σκέφτομαι εγώ, είναι ότι ούτε στο πρώτο, ούτε στο τρίτο τρίμηνο βρίσκομαι. Αν υποτίθεται, όπως λένε, το δεύτερο τρίμηνο είναι ο «μήνας» του μέλιτος της εγκυμοσύνης, εγώ τι θα πρέπει να περιμένω στο τρίτο τρίμηνο; Ας μην το σκέφτομαι αυτό τώρα…

Μήνας Τέταρτος… Α’ τεστ

Δευτέρα επτά Αυγούστου σήμερα. Η πρώτη δουλειά που έκανα με το που σηκώθηκα ήταν να πάρω τον γιατρό μου τηλέφωνο να κλείσω ραντεβού για τέλος της εβδομάδας. Καλά, δεν ήταν η πρώτη μου δουλειά. Η πρώτη ήταν να πάω στο μπάνιο. Η δεύτερη δουλειά μου, να φάω τις τρείς κουταλιές All-Bran με λίγο γάλα. Από τότε που ξεκίνησα αυτό το πρωινό, τέρμα τα υπόθετα γλυκερίνης για την δυσκοιλιότητα μου. Γιατρεύτηκα! Κάθε, μα κάθε μέρα πλέον, εκτός από μια φορά και αυτό γιατί δεν είχα φάει το πρωί. Η τρίτη δουλειά μου ήταν όντως να πάρω τον γιατρό τηλέφωνο.

«Γιατρέ, η Λυδία είμαι. Μου είχατε πει αυτή την εβδομάδα να έρθω για να κάνουμε το Α’ τεστ».

«Ωραία, να έρθεις τότε».

«Θα μπορούσε να μπει και ο άντρας μου στον υπέρηχο αυτή τη φόρα;»

«Αχ, τι με ρωτάς και εγώ τρέχω από το πρωί;»

«Θέλουμε να το δει και ο Μάκης μια φορά, γιατρέ!» Είναι τόσο συνηθισμένοι οι γιατροί σε όλη την διαδικασία που ξεχνάνε ότι για μάς είναι τόσο σημαντικό όλο αυτό;

«Το πρωί δεν γίνεται!»

«Να έρθουμε το απόγευμα τότε;»

«Άντε αν θέλει να το δει να έρθετε το απόγευμα».

«Ευχαριστώ γιατρέ, γεια σας».

Έκλεισα το τηλέφωνο λίγο νευριασμένη με τον γιατρό. Μου μιλάει απότομα πάντα στο τηλέφωνο αλλά και από κοντά δεν σου δίνει το περιθώριο να ρωτήσεις όσα θες γιατί φοβάσαι πως θα σου την πει. Αναρωτιέμαι πόσο άνετα θα νιώθω να πονάω και να το δείχνω τη μέρα που θα με ξεγεννάει…

Όλοι, μα όλοι; Όλοι λένε ότι θα κάνουμε κορίτσι. Κανένας δεν μας έχει πει ότι θα κάνουμε αγόρι! Φτάσαμε στη φάση που όλοι μας λένε (αφού μυρίσουν τα νύχια τους) το φύλο του μωρού. Πλάκα έχει, δε λέω και δε παραπονιέμαι, ειδικά αφού το φύλο που διαλέγουν είναι αυτό που θέλω κι εγώ. Το ξέρω, το ξέρω! Γερό να είναι κι ό,τι να ‘ναι, και τον τελευταίο καιρό που με έχει πιάσει και ένα άγχος για το αν θα είναι όλα καλά, ακόμη παραπάνω, αλλά όλοι έχουν μια προτίμηση. Η δικιά μου είναι για κορίτσι. Σε ό,τι μαγαζί με μπεμπέ και να πας, τα περισσότερα και ομορφότερα ρούχα και αξεσουάρ είναι κοριτσίστικα. Έχουν βγάλει πλέον και αρκετά αγορίστικα, αλλά και πάλι κερδίζουν τα κοριτσίστικα. Δεν το λέω εγώ, είναι μια πραγματικότητα. Φορεματάκια, μίνι φουστίτσες, ζακετούλες (με κέντημα και χωρίς), παντελονάκια, παπουτσάκια, τσιμπιδάκια, τσαντούλες, κι άλλα τσιμπιδάκια, κι άλλες φουστίτσες, κι άλλα, κι άλλα…! Μια μέρα θέλω κι εγώ να αγοράσω τέτοια κοριτσίστικα αξεσουάρ για το μωρό μου, και θα το προτιμούσα να ήταν σ’ αυτό το μωρό. Ναι το παραδέχομαι ότι θέλω κορίτσι. Θέλω ένα κορίτσι σίγουρα και αν είναι το πρώτο μωρό, θα μας βγάλει από το «άγχος» για το δεύτερο.

Μέχρι στιγμής πάντως, ό,τι όνειρο έχω δει με μωρό αφορά αγοράκι. Δεν ξέρω αν είναι σημαδιακό, προφητικό ή απλά είναι για να προετοιμαστώ ψυχολογικά (όπως μου λέει ο Μάκης), για το ότι μπορεί να είναι αγόρι. Στα όνειρα, ευτυχώς, καλή μάνα φαίνομαι να είμαι με το αγοράκι μου. Τις προάλλες είδα στον ύπνο μου ότι είχε πυρετό το μωρό και επειδή ήταν πολύ ψηλός ο πυρετός (40,5) γεμίσαμε την μπανιέρα με δροσερό νερό, και αφού του έβγαλα τα ρουχαλάκια του –μπλε φορμούλα με μπλε μακό μπλουζάκι με γαλάζιες ρίγες και ασορτί καλτσούλες (σε περίπτωση που δεν καταλάβαινα ότι επρόκειτο για αγόρι μάλλον θα είχα αχρωματοψία), μπήκα στην μπανιέρα και ο Μάκης μου έδωσε το μωρό. Το πήρα στην αγκαλιά μου και άρχισα να το βρέχω με το νερό και να το τρίβω. Μετά από λίγο ήταν πια δροσερό και με κοιτούσε με τα μεγάλα του μπλε μάτια και το κοιτούσα κι εγώ που είχε βρεγμένες τις βλεφαρίδες του και ήταν τονισμένα τα χαρακτηριστικά του. Εκείνη την στιγμή θυμάμαι πως ένιωσα να το αγαπώ πολύ αυτό το μωρό και το φιλούσα στο βρεγμένο του κεφαλάκι. Καλά τα πήγα για μάνα με άρρωστο παιδί πάντως…

Φτάνοντας η μέρα του υπερήχου, το μεσημέρι κοιμάμαι για να περάσει η ώρα πιο γρήγορα (κόλπο που το συνηθίζω για να είμαι ειλικρινής).  Κάνω μπάνιο, ετοιμαζόμαστε και στις έξι και κάτι ξεκινάμε. Σε όλη τη διαδρομή είμαι χαρούμενη και κάνω σαν την χαζοχαρούμενη, τραγουδώντας, χτυπώντας παλαμάκια και άλλα εντυπωσιακά και πανέμορφα κόλπα. Σε λίγη ώρα πολύ πιθανόν να μάθουμε το φύλο του μωρού!

«Θα μάθουμε τι είναι το μωρό μας σήμερα βρε! Cool δεν θα είναι; Θέλω να πάμε σε ένα μπεμπέ μαγαζί μετά να πάρουμε ένα ρουχαλάκι ρόζ ή γαλάζιο! Χεχε!»

«Εγώ ξέρεις τι λέω;»

«Τι;»

«Ότι ο γιατρός δεν θα μπορεί να το δει σήμερα».

«Γιατί βρε να μην μπορεί; Έ, και να μην το δει τώρα! Εγώ θα φταίω αν σε λέω γρουσούζη μετά;»

«Δεν θα είμαι γρουσούζης, προφήτης θα είμαι!»

«Καλά, ας μη μας πει τι είναι κι αν δεν σε λέω εγώ γρουσούζη να με φτύσεις!»

Μήνας Τρίτος… Χαλκίδα Vs Ρόδος!

Και τι κάνουμε εμείς όταν βρισκόμαστε σε οικονομικό και εργασιακό αδιέξοδο; Ο ένας προσπαθεί να πείσει τον άλλον να πάμε να μείνουμε επιτέλους Ρόδο (εγώ είμαι ο ένας, από την Ρόδο έρχομαι και στην κορφή κανέλα), που θα μένουμε στο σπίτι μου, που θα έχουμε την αυλή μας να χαίρεται και το παιδί και το σκυλί μας, και που υπάρχουν δουλειές για μας εκεί (ειδικά για μένα που το επάγγελμα της διακοσμήτριας θέλει και γνωριμίες κι εδώ στην Χαλκίδα δεν τις έχω) και που θα μας νταντεύει η μαμά μου το μωρό για να μπορώ να δουλεύω και εμένα μέχρι να γεννήσω. Που θα είναι δίπλα η κλινική για να πάω να γεννήσω δίχως να φοβάμαι ότι θα μου βγει το μωρό κάπου στα μέσα της εθνικής, ή κάπου στο λόφο του Λυκαβητού ψάχνοντας το ΕΛΕΝΑ, και λέω και λέω και σταματημό δεν έχω. Ο άλλος πάλι, προσπαθεί να πείσει τον έναν να κάνουμε άλλη μια τελευταία προσπάθεια έναν χρόνο και να μείνουμε Χαλκίδα (ο Μάκης είναι ο άλλος, που παραλία Χαλκίδας δώσε του και την ψυχή του πάρε) που μένουμε σε ωραίο διαμέρισμα κοντά στη θάλασσα και είμαστε μακριά από τους γονείς μας ενώ στη Ρόδο θα μένουμε κοντά στους δικούς μου, που η Χαλκίδα είναι κοντά στην Αθήνα και όπου και να θέλουμε να πάμε παίρνουμε το αμάξι μας και πάμε δίχως να το σκεφτούμε και πολύ, ενώ στη Ρόδο θα θέλουμε αεροπλάνο ή καράβι, που δεν θα χρειάζεται να μπούμε στον κόπο της μετακόμισης που είναι κι αυτό ένα έξοδο και να μην το ξεχνάω, και λέει κι αυτός τα δικά του και απόφαση δεν παίρνουμε.

Σ’ αυτό το σημείο έχω κάτι να πω για να μην με περάσει και κανείς για καμιά κακίστρω, και αυτό είναι ότι φέτος τελειώσαμε την δεύτερη προσπάθεια διάρκειας ενός χρόνου που μου έχει ζητήσει ο Μάκης για να μην πάμε Ρόδο. Στο μεταξύ οι καριέρες μας δεν έχουν πάει πουθενά και έχουμε πάει εγώ είκοσι εννιά και ο Μάκης τριάντα ένα. Περιμένουμε τρίτο μέλος στην οικογένειά μας, δεν ξέρουμε τι εστί αυτό (από θέμα οικονομικό, δουλειάς δικιάς μου, κ.ο.κ) και δεν είμαστε σε καμιά  θέση να ρισκάρουμε τίποτα, γιατί ήμαστε ήδη χρεωμένοι, όπως άλλωστε και η μισή Ελλάδα. Πιστεύω πως είναι καιρός να πάμε έστω για κάποια χρόνια σε κάτι πιο σίγουρο –και για μένα αυτό είναι η Ρόδος – , να αρχίσουμε να ξεχρεώνουμε σιγά σιγά και να δοκιμάσουμε και κάτι άλλο. Τόσα χρόνια δεν μας έχει πάει ρε παιδί μου η Χαλκίδα, μπορεί να μας πάει η Ρόδος. Ποιος το ξέρει; Άσε που θα μου αρέσει και παραπάνω εκεί τουλάχιστον σ’ αυτή την περίοδο της ζωής μου. Το κακό είναι ότι έχω είδη μπει στην διαδικασία να οραματίζομαι τα πάντα για το πώς θα είναι εκεί. Ακόμα και την διακόσμηση του σπιτιού, του μωρουδιακού δωματίου, το τι θα μπορώ να κάνω στην Ρόδο επαγγελματικά, το πώς θα βλέπω τον σκύλο στην αυλή. Όλα με απόλυτη λεπτομέρεια! Πάντα το κάνω αυτό και στις όμορφες μου σκέψεις, αλλά και στις κακές δυστυχώς.

Αλλά δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε σ’ αυτό το θέμα με τίποτα, οπότε πάντα καταλήγουμε στο μηδέν, κι εγώ να νιώθω τα δάκρυα να ανεβαίνουν στα μάτια μου γιατί νιώθω πως ο Μάκης μου σβήνει τα όνειρά μου με μια γομολάστιχα και περιμένει κι από πάνω να συμφωνήσω μ’ αυτή του την κίνηση για να μην νιώθει και κακός. Ο Μάκης πάλι το βλέπει πως απλά είμαι σαν μωρό που του παίρνουν το παιχνίδι του και κλαίει. Και εγώ ερωτώ. Έστω πως όντως είμαι απλά ένα μωρό που κλαίει γιατί κάποιος του παίρνει το παιχνίδι του. Πρώτο ερώτημα: με ποιο δικαίωμα μου παίρνει το παιχνίδι μου; Δεύτερο ερώτημα: γιατί μου το παίρνει για δεύτερη φορά; Τρίτο και τελευταίο ερώτημα: δεν βλέπει ότι με το να μου παίρνει το παιχνίδι μου δεν βγαίνει τίποτα καλό; Μήπως είμαι πολύ καλή και αφήνω να μου παίρνει το παιχνίδι μου;

Μην συνεχίσω με τις ερωτήσεις. Και να μου τις απαντήσετε, ο Μάκης δεν ακούει! Ευτυχώς που φέτος οι συζητήσεις αυτές δεν έχουν πάρει ακόμα μορφή καυγάδων. Δεν λέω πως είναι οι πιο εύκολες και ευχάριστες, αλλά τουλάχιστον είμαστε μια χαρά αγαπημένοι και καθόλου μα καθόλου τσακωμένοι. Η αλήθεια είναι πως νιώθω ότι είναι σχεδόν έτοιμος να πειστεί και πως αρχίζει να με καταλαβαίνει περισσότερο ή απλά καταλαβαίνει πως έχουν στενέψει τα περιθώρια. Νομίζω ότι βρίσκεται στα πρόθυρα να πει το μεγάλο ναι, αλλά το κρατάει για το τέλος μήπως και βρεθεί κάτι αργότερα και μετά δεν μπορεί να το πάρει πίσω. Ελπίζω να τελειώσει γρήγορα αυτή η κατάσταση, γιατί και έχω αρχίσει να βαριέμαι που δεν κάνω τίποτα όλη μέρα και έχω αρχίσει να αγχώνομαι και κάπως. Θέλω να ξέρω τι θα κάνουμε (βασικά θέλω να ξέρω ότι θα πάμε Ρόδο, αλλά τέλος πάντων), για να μπορώ να το οραματιστώ. Έτσι μόνο ηρεμώ και χαλαρώνω. Τι να κάνουμε; Ο καθένας με τα χούγια του …

Τα συζητήσαμε από δω, τα συζητήσαμε από κει. Φωνάξαμε, θυμώσαμε, έκλαψα και τέλος μου ήρθε η φαεινή ιδέα να κάνουμε μια συμφωνία. Έτσι λίγο πριν να αρχίσουμε να κρατάμε μούτρα και να ξεχνάμε τις αγάπες και τα χάδια (έτσι δηλαδή όπως ξεκινήσαμε αυτές τις συζητήσεις), η κατάσταση έληξε. Η συμφωνία είχε ως εξής: θα μείνουμε για ακόμη δύο χρόνια στην Χαλκίδα και όταν λήξουν αυτά τα δύο χρόνια, αν ακόμα το θέλω θα πάμε να μείνουμε στην Ρόδο, δίχως ερωτήσεις, δίχως συζητήσεις, δίχως κλάματα, δίχως μα και ξε-μα. Θα μείνουμε σε ένα σπίτι μικρό που έχουν οι γονείς του Μάκη λίγα λεπτά έξω από την Χαλκίδα, θα το φτιάξουν για να μπορεί να μείνει εκεί κάποιος μόνιμα και θα πάμε να μείνουμε εκεί με το που φτιαχτεί. Εγώ μετά τη γέννα δεν θα δουλεύω, αλλά θα νταντεύω το μωρό μας τα πρωινά και αν τελικά μου κάτσουν και μερικά φροντιστήρια το απόγευμα και καμιά γραφιστική δουλειά από το σπίτι, καλώς, αλλιώς σαν και πρώτα. Ο Μάκης βρήκε μια καλή δουλειά προγραμματιστή σε μια εταιρεία εδώ στην Χαλκίδα, οπότε για την ώρα όλα κομπλέ. Δεν πάμε από τώρα εκεί που ήθελα, αλλά αν συνεχιστούν τα πράγματα όπως μέχρι στιγμής, σε δύο χρόνια την κάνουμε για Ρόδο. Μέχρι τότε θα είμαι μια καλή μανούλα. Δεν είναι και άσχημη συμφωνία. Τι λέτε;

Mήνας Τρίτος… Οικονομικό Αδιέξοδο!

Πολύ ηρεμία έπεσε και εμείς με κάτι τέτοια αγχωνόμαστε. Καλοκαίρι, δίχως λεφτά, δίχως να βλέπουμε τι ακριβώς δουλειά θα μπορούσαμε να κάνουμε τον χειμώνα (ποιος να με πάρει εμένα έγκυο τώρα; Μόνο χωρίς ασφάλεια, αλλά κάτι είναι κι αυτό). Ξεκινάμε λοιπόν να στέλνουμε βιογραφικά και να ψάχνουμε στις αγγελίες. Στις αγγελίες μόνο για σερβιτόρες και παιδιά για delivery. Εγώ ψάχνω για κανένα αρχιτεκτονικό γραφείο, ή κατασκευαστική εταιρεία ή για γραφίστα. Ο Μάκης για οτιδήποτε έχει σχέση με κομπιούτερ που να πληρώνει και λιγάκι. Τίποτα για μένα και μέχρι στιγμής ξεραΐλα και για τον Μάκη. Αρχίζει το άγχος. Όχι ότι δεν μας έχει ξανατύχει κάτι τέτοιο. Πέρσι τέτοια εποχή ένα ακριβώς από τα ίδια περνάγαμε (δεν μας πάει εμάς το καλοκαίρι). Τα έχουμε περάσει και ξέρουμε πώς είναι.

Εγώ πέρσι είχα καταφέρει να βρω δουλειά σε μια κατασκευαστική εταιρεία που πουλάει κουζίνες, κουφώματα πλακάκια, κλπ. που  κάνει και μελέτες διακόσμησης σε πελάτες που ζητούν μια πρόταση και προσφορά. Έτσι θεώρησα καλή ευκαιρία τη δουλειά αυτή εφόσον ξεκαθάρισα ότι αυτό που με ενδιαφέρει περισσότερο είναι ο σχεδιασμός και όχι η πώληση, αν και βεβαίως θα βοηθούσα και στο δεύτερο. Δεν σκέφτηκα πως και την κοπέλα του αφεντικού αυτό ακριβώς θα την ενδιέφερε, οπότε τελικά βρέθηκα να προσπαθώ να γίνω καλή πωλήτρια και γραμματέας/ βοηθός της κοπέλας του αφεντικού, η οποία τύχανε να είναι πιο αυστηρή (για ασήμαντα πράγματα) κι από το ίδιο το αφεντικό. Αυτό που ζητάω από την δουλειά μου, είναι να μου δίνει τη δυνατότητα να είμαι δημιουργική. Σπούδασα τέσσερα χρόνια στην Αγγλία για να μπορώ να κάνω μια δουλειά που πραγματικά μου αρέσει. Από τα αφεντικά μου πάλι, αυτό που ζητάω, είναι να μου δείχνουν ότι εκτιμούν την προσπάθειά μου (και προσπάθεια κάνω πραγματική), να με εμπιστεύονται, και να μου μιλούν με σεβασμό. Αν νιώσω ότι δεν εκτιμάται η δουλειά μου και ότι σχεδόν για τον μόνο λόγο που μου μιλάς είναι για να μου την λες με μεγάλη αγένεια για ασήμαντα πράγματα (όπως γιατί δεν άδειασα ένα τασάκι στο δίπλα γραφείο, ή γιατί δεν έφτιαξα καφέ φίλτρου όταν ήρθα στην δουλειά), στο στυλ «να μην ξανασυμβεί!», τότε δεν περιμένω και πολύ για να βρω μια ευκαιρία να την κάνω. Και την ευκαιρία την βρήκα. Εμ, δε φτάνει που δε μου άρεσε η δουλειά, από πάνω ήμουν και ο αποδέκτης του άγχους και της ανασφάλειας των άλλων. Τα παραπάνω παράπονα δεν ειπώθηκαν ποτέ. Άλλωστε δεν υπήρχε λόγος, ούτε και θα έβρισκε κανείς το δίκιο του. Ο καθένας τον δρόμο του και όλοι φίλοι. Σε ένα μήνα θα ξεκινούσα άλλη δουλειά που είχα βρει, σε μια άλλη κατασκευαστική πολυκατοικιών. Θα ήμουν στο εργοτάξιο σε κουβούκλιο, να απαντώ τηλέφωνα και να κλείνω ραντεβού σε άτομα που ενδιαφέρονται για κάποιο από τα διαμερίσματα ενός συγκροτήματος πολυκατοικιών που βρίσκεται υπό κατασκευή. Επίσης, για οποιονδήποτε σχεδιασμό και αλλαγή θα ήθελαν, θα ήμουν εγώ υπεύθυνη και το κόστος για αυτό το σέρβις θα ήταν δική μου υπόθεση. Μια χαρά δηλαδή, και πολύ πιο κοντά σ’ αυτά που θέλω πραγματικά να κάνω.

Ο Μάκης από την άλλη, είχε βρει δουλειά (πέρσι κι αυτός) σε μια σχολή πληροφορικής που βρισκόταν στα πρόθυρα να κλείσει. Τον πήραν για υπεύθυνο εκεί και του είπαν ότι θα κάνει training και ότι θα του δείξουν ό,τι χρειάζεται να μάθει για να μπορεί να βοηθήσει τη σχολή. Σε κανέναν χρόνο θα αποφάσιζαν αν θα έκλεινε η σχολή ή αν θα την έφτιαχναν λιγάκι γιατί ήταν πλέον σε σχετικά άθλια κατάσταση σε σύγκριση με τις τόσες καλοσχεδιασμένες και διακοσμημένες σχολές πληροφορικής. Τελικά ούτε training του έκαναν ούτε κανείς ενδιαφερόταν για αυτή την σχολή και σε ό,τι προσπάθεια και να έκανε ο Μάκης (όχι τεράστια βέβαια γιατί από μόνος του τι να κάνει;) δεν έβρισκε ανταπόκριση. Έτσι αρχές καλοκαιριού η απόφαση πάρθηκε και η σχολή έκλεισε…

Μέσα καλοκαιριού τώρα και είμαστε όπως ήμασταν πέρσι τέτοια εποχή. Η διαφορά είναι ότι το ενοίκιο από το Σεπτέμβρη θα ανέβει στα πεντακόσια. Όσο για μένα αμφιβάλω αν θα με πάρει κάποιος σε άλλη δουλειά και αυτή που είχα συμφωνημένη δεν την βλέπω να ξεκινάει ποτέ, γιατί από Ιούλη πήγαμε για Σεπτέμβρη (και αν), γιατί κανείς μέχρι τώρα δεν έχει ενδιαφερθεί για αγορά διαμερίσματος και φοβούνται να πάρουν κι εμένα και να έχουν άλλο ένα έξοδο. Οπότε μένουμε με το ότι και ο Μάκης να βρει μια δουλειά, εγώ πολύ πιθανόν να μην βρω τίποτα. Αν υποθέσουμε ότι χρειαζόμαστε δύο χιλιάδες ευρώ το μήνα, που τόσα περίπου βγάζαμε τον χειμώνα και δεν μας έμενε τίποτα (ενοίκιο, Τ.Ε.Β.Ε. και για τους δυο μας, λογαριασμοί, βενζίνες, κλπ.). Κι αν υποθέσουμε, πολύ λογικά και πάλι, πως φέτος θα έχουμε παραπάνω έξοδα (γέννα, μωρό, γιατρούς, κλπ.), τότε βγάζουμε το συμπέρασμα πως βρισκόμαστε σε αδιέξοδο…

Δεύτερος μήνας… αυχενική διαφάνεια και morning sickness!

Οι δύσκολες ώρες ξεκίνησαν αρχικά με βραδυπεψία, η οποία μετά απο πολλά ρεψίματα κατέληγε σε ανακατωσούρα, όση σόδα και να έπινα. Ένα φρούτο μπορεί να έτρωγα και να ένιωθα το στομάχι μου βαρύ για πέντε ώρες. Και ένα απόγευμα, εκεί που πήγαινα στη κουζίνα να μιλήσω στον Μάκη, μου ήρθε ξαφνική και ανεξήγητη τάση για φυγή προς την τουαλέτα και «απελευθέρωση» απ’ τη σπανακόπιτα που είχα φάει πριν δυο ώρες. Και έτσι ξεκινήσαμε και τους εμετούς. Στα καλά καθούμενα δηλαδή.

Και να ήξερα από πριν τί θα μου έφερνε αναγούλες, καλά θα ήταν. Τώρα όμως μια χαρά μου φαίνονται όλα (εκτός αυτών μου με έχουν ανακατώσει μέχρι τώρα) και αφού τα φάω κάνω ώρες να τα χωνέψω, ρεύομαι σαν το γουρούνι και νιώθω και καλύτερα από πάνω. Και τελικά –αν είμαι τυχερή – τα βγάζω όλα και ησυχάζω πια!

Τα αγαπημένα μου φαγητά με εκδικούνται! Δεν μπορώ να φάω με τίποτα τζατζίκι. Τζατζίκι που εγώ το έτρωγα με όλα. Μόνο με τα γλυκά δεν το δοκίμασα, κατά τα άλλα με όλα τζατζίκι. Αμ και η σπανακόπιτα; Και μάλιστα της πεθεράς μου που από τότε που ήμασταν φοιτητές, κάθε φορά που ανεβαίναμε Αγγλία από διακοπές στα σπίτια μας, έβαζε στο Μάκη και σπανακόπιτα για να έχουμε να φάμε την πρώτη μέρα. Και πόσο μου αρέσει από τότε αυτή η σπανακόπιτα μέχρι που ήρθε η μέρα να την βγάλω κι αυτή στην τουαλέτα. Ένα από τα ίδια με τα ντολμαδάκια της πεθεράς μου. Ολόκληρη κατσαρόλα μας έφερνε τώρα που είμαι έγκυος να τρώμε ωραίο φαγάκι και σε ένα βαζάκι τζατζίκι από δίπλα. Ο πεθερός τα τύλιγε ένα ένα μικρά μικρά. Αρχικά η χαρά του παιδιού, μέχρι που κι αυτά κατέληξαν στην τουαλέτα.  Κάποια στιγμή είπα να σταματήσω να τρώω τα φαγητά που μου αρέσουν πολύ μπας και μου μείνει και κανένα φαγητό να μου αρέσει μέχρι το τέλος αυτής της εγκυμοσύνης. Μακαρόνια με τυρί και πιπέρι. Αυτά είναι τα μόνα σίγουρα μέχρι τώρα. Μακαρόνια με τυρί και πιπέρι και μια χωριάτικη από δίπλα!